Job 30 – NIV & HLGN

New International Version

Job 30:1-31

1“But now they mock me,

men younger than I,

whose fathers I would have disdained

to put with my sheep dogs.

2Of what use was the strength of their hands to me,

since their vigor had gone from them?

3Haggard from want and hunger,

they roamed30:3 Or gnawed the parched land

in desolate wastelands at night.

4In the brush they gathered salt herbs,

and their food30:4 Or fuel was the root of the broom bush.

5They were banished from human society,

shouted at as if they were thieves.

6They were forced to live in the dry stream beds,

among the rocks and in holes in the ground.

7They brayed among the bushes

and huddled in the undergrowth.

8A base and nameless brood,

they were driven out of the land.

9“And now those young men mock me in song;

I have become a byword among them.

10They detest me and keep their distance;

they do not hesitate to spit in my face.

11Now that God has unstrung my bow and afflicted me,

they throw off restraint in my presence.

12On my right the tribe30:12 The meaning of the Hebrew for this word is uncertain. attacks;

they lay snares for my feet,

they build their siege ramps against me.

13They break up my road;

they succeed in destroying me.

‘No one can help him,’ they say.

14They advance as through a gaping breach;

amid the ruins they come rolling in.

15Terrors overwhelm me;

my dignity is driven away as by the wind,

my safety vanishes like a cloud.

16“And now my life ebbs away;

days of suffering grip me.

17Night pierces my bones;

my gnawing pains never rest.

18In his great power God becomes like clothing to me30:18 Hebrew; Septuagint power he grasps my clothing;

he binds me like the neck of my garment.

19He throws me into the mud,

and I am reduced to dust and ashes.

20“I cry out to you, God, but you do not answer;

I stand up, but you merely look at me.

21You turn on me ruthlessly;

with the might of your hand you attack me.

22You snatch me up and drive me before the wind;

you toss me about in the storm.

23I know you will bring me down to death,

to the place appointed for all the living.

24“Surely no one lays a hand on a broken man

when he cries for help in his distress.

25Have I not wept for those in trouble?

Has not my soul grieved for the poor?

26Yet when I hoped for good, evil came;

when I looked for light, then came darkness.

27The churning inside me never stops;

days of suffering confront me.

28I go about blackened, but not by the sun;

I stand up in the assembly and cry for help.

29I have become a brother of jackals,

a companion of owls.

30My skin grows black and peels;

my body burns with fever.

31My lyre is tuned to mourning,

and my pipe to the sound of wailing.

Ang Pulong Sang Dios

Job 30:1-31

1“Pero karon ginayaguta ako sang mga tawo nga bata pa sang sa akon, nga ang ila mga amay indi gid masaligan. Mas masaligan pa gani ang akon mga ido nga nagabantay sang akon mga karnero. 2Ano gid bala ang makuha ko sa sini nga mga tawo nga mga maluya kag wala sing kusog? 3Puwerte sa ila kaniwang sa sobra nga kinawad-on kag kagutom. Nagakitkit na lang sila sang mga kararuton30:3 kararuton: sa iban nga Bisaya, kalaruton; ukon, kakaruton; ukon, kalalihon. sa kamingawan bisan kon gab-i. 4Ginapanggabot nila kag ginakaon ang mga tanom sa kamingawan, bisan pa ang malas-ay nga gamot sang kahoy nga enebro. 5Ginatabog sila palayo sa ila mga kasimanwa kag ginasinggitan nga daw sa mga kawatan. 6Nagaestar na lang sila sa mamala nga mga ililigan sang tubig, sa mga guhab sang mga bato, kag sa mga buho sa duta. 7Daw sa mga sapat sila nga nagauwang sa kagulangan, kag nagadas-ukanay sila sa puno sang mga kahoy-kahoy. 8Wala sila sing pulos kag wala gani sing may nakakilala sa ila, kag gintabog sila sa ila duta.

9“Kag karon ginatamay ako sang ila mga anak paagi sa kanta. Nangin kaladlawan ako sa ila. 10Ginakangil-aran nila ako kag nagalikaw sila sa akon. Wala sila natahap sa pagdupla sa akon guya. 11Karon nga ginapaluya kag ginapaantos ako sang Dios, ginhimo nila ang ila gusto nga himuon sa akon. 12Ginasalakay ako sang sining malaot nga grupo. Nagabutang sila sang siod sa akon dalanon, kag ginatinguhaan gid nila ako nga laglagon. 13Ginabalabagan nila ang akon alagyan sa paglaglag sa akon. Nagmadinalag-on sila bisan wala sing may nagabulig sa ila. 14Ginasalakay nila ako pareho sa mga soldado nga nagaagi sa dako nga buho sang pader nga gin-guba. 15Puwerte ang akon kahadlok, kag nadula ang akon dungog kag manggad pareho sa panganod nga ginpalid sang mabaskog nga hangin. 16Kag karon daw sa mapatay na ako; wala untat ang akon pag-antos. 17Kon gab-i nagangutngot ang akon mga tul-an; ang kasakit nga akon ginabatyag wala nagauntat. 18Sa puwerte nga kusog sang Dios, ginliab niya ako. Gin-uyatan niya ako sa kuwelyo 19kag ginhaboy sa lunang. Daw pareho na lang ako sa yab-ok kag abo.

20“Nagapanawag ako sa imo, O Dios, pero wala ka nagasabat. Nagatindog ako sa imo presensya, pero ginatulok mo lang ako. 21Nangin mapintas ka sa akon. Gin-gamit mo ang imo puwerte nga gahom sa pagpaantos sa akon. 22Daw pareho lang nga ginapapalid mo ako sa hangin kag ginapabulubaliskad sa bagyo. 23Nahibaluan ko nga ginadala mo ako sa lugar sang mga patay, sa lugar nga gintalana mo nga kadtuan sang tanan nga tawo.

24“Wala gid ako sing may ginhalitan nga tawo nga nagaantos kag nagapakitluoy tungod sa kalisod. 25Naghibi gani ako sa mga tawo nga nalisdan. Naluoy gid ako sa mga imol. 26Pero sang naglaom ako nga himuan ako sang maayo, malain ang ginhimo sa akon. Nagpangita ako sang kasanag, pero kadulom ang nag-abot sa akon. 27Wala untat ang kasakit sang akon balatyagon. Adlaw-adlaw nagaabot ang pag-antos sa akon. 28Nag-ilitom ang akon panit indi tungod sa kainit sang adlaw kundi sa balatian. Nagatindog ako sa katilingban kag nagapangayo sang bulig. 29Ang akon tingog daw pareho sa uwang sang talunon nga ido ukon huni sang bukaw. 30Nag-itom ang akon panit kag nagkalahulog ang kugan. Puwerte gid ang akon hilanat. 31Nangin masubo ang sunata sang akon arpa kag plawta.”