1Weer gebeurde het op zekere dag, dat de zonen Gods voor Jahweh verschenen, en dat ook de satan zich in hun midden bevond, en voor Jahweh stond. 2En Jahweh sprak tot satan: Waar komt ge vandaan? Satan gaf Jahweh ten antwoord: Van een zwerf- en speurtocht over de aarde. 3Jahweh vroeg satan: Hebt ge daarbij gelet op mijn dienaar Job, en hoe er op aarde zijns gelijke niet is: geen zo onberispelijk en rechtschapen, geen die God vreest en het kwaad schuwt, als hij. Nog blijft hij volharden in zijn deugd; tevergeefs hebt ge Mij dus tegen hem opgehitst, om hem tot de bedelstaf te brengen. 4Maar Satan gaf Jahweh ten antwoord: Huid voor huid tenslotte geeft de mens al, wat hij heeft, voor zijn leven. 5Strek uw hand eens tegen hem uit, en tast hem eens aan in zijn gebeente en vlees: dan vloekt hij U in het aangezicht! 6Daarop sprak Jahweh tot satan: Ge moogt met hem doen, wat ge wilt; maar zijn leven moet ge ontzien. 7Zo ging satan van Jahweh heen. Nu sloeg hij Job met kwaadaardige zweren van het hoofd tot de voeten; 8en deze moest een potscherf nemen, om er zich mede te krabben. En terwijl hij op de ashoop zat, 9viel zijn vrouw tegen hem uit: Volhardt ge ook nu nog in uw deugd? Blijf God dan zegenen, en sterf! 10Maar hij sprak tot haar: Ge praat als een dwaas! Zouden we wel het goede van God willen aannemen, maar het kwade niet? Dus ondanks dit alles heeft Job zelfs niet met zijn lippen gezondigd. 11Toen nu de drie vrienden van Job van al de rampen hoorden, die Job hadden getroffen, verlieten zij allen hun woonplaats. Het waren: Elifaz van Teman Bildad van Sjóeach, en Sofar van Naäma. Ze spraken met elkander af, om hem te gaan beklagen en troosten. 12Maar toen zij op enige afstand de ogen opsloegen, kenden ze hem niet meer terug. Nu begonnen ze hardop te wenen, scheurden hun kleren en strooiden zich as op het hoofd. 13En zeven dagen en zeven nachten bleven ze op de grond naast hem zitten, zonder dat iemand een woord tot hem sprak; want ze zagen, hoe vreselijk zijn smart was.
1On another day angels came to the Lord. Satan also came to him along with them. 2The Lord said to Satan, “Where have you come from?”
Satan answered, “From traveling all around the earth. I’ve been going from one end of it to the other.”
3Then the Lord said to Satan, “Have you thought about my servant Job? There isn’t anyone on earth like him. He is honest. He does what is right. He has respect for God and avoids evil. You tried to turn me against him. You wanted me to destroy him without any reason. But he still continues to be faithful.”
4Satan replied, “A man will give everything he has to save himself. So Job is willing to give up the lives of his family to save his own life. 5But now reach out your hand and strike his flesh and bones. Then I’m sure he will speak evil things against you. In fact, he’ll do it right in front of you.”
6The Lord said to Satan, “All right. I am handing him over to you. But you must spare his life.”
7Then Satan left the Lord and went on his way. He sent painful sores on Job. They covered him from the bottom of his feet to the top of his head. 8He got part of a broken pot. He used it to scrape his skin. He did it while he was sitting in ashes.
9His wife said to him, “Are you still continuing to be faithful to the Lord? Speak evil things against him and die!”
10Job replied, “You are talking like a foolish woman. We accept good things from God. So we should also accept trouble when he sends it.”
In spite of everything, Job didn’t say anything that was sinful.
11Job had three friends named Eliphaz the Temanite, Bildad the Shuhite, and Zophar the Naamathite. They heard about all the troubles that had come to Job. So they started out from their homes. They had agreed to meet together. They wanted to go and show their concern for Job. They wanted to comfort him. 12When they got closer to where he lived, they could see him. But they could hardly recognize him. They began to weep out loud. They tore their robes and sprinkled dust on their heads. 13Then they sat down on the ground with him for seven days and seven nights. No one said a word to him. That’s because they saw how much he was suffering.
