Job 34 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Job 34:1-37

1Dayon nagsiling si Elihu, 2“Kamo nga nagasiling nga maalamon kamo kag madamo sang nahibaluan, pamatii ninyo ako sing maayo. 3Kay subong nga ang dila makahibalo kon ano ang manamit kag ang indi manamit nga pagkaon, ang dulunggan makahibalo man kon ano ang husto ukon indi husto nga mga pulong. 4Gani hibaluon naton kon ano ang husto; tun-an naton kon ano ang maayo. 5Kay nagsiling si Job, ‘Inosente ako pero wala ako ginhatagan sang Dios sang hustisya. 6Bisan matarong ako, ginakabig ako nga butigon. Bisan wala ako sing sala nga nahimo, ginhatagan niya ako sang balatian nga wala sing kaayuhan.’

7“Wala sing tawo nga pareho kay Job nga ginauhaw sa pagtamay. 8Nanamian siya mag-upod sa malaot kag makasasala nga mga tawo. 9Kay nagasiling siya, ‘Wala sing makuha ang tawo kon magtinguha siya sa paglipay sa Dios.’ 10Gani magpamati kamo sa akon, kamo nga nagasiling nga nakaintiendi kamo. Ang Makagagahom nga Dios wala nagahimo sing malain. 11Ginabalusan niya ang tawo suno sa iya binuhatan; ginatratar niya siya suno sa nagakabagay sa iya pamatasan. 12Imposible nga maghimo ang Makagagahom nga Dios sing malain. Indi niya mahimo nga tikuon ang hustisya. 13May nagsugo bala sa iya sa pagdumala sa bug-os nga kalibutan? Siyempre wala! 14Kon pagbuot sang Dios nga kuhaon ang ginhawa nga ginhatag niya sa tawo, 15magakalamatay ang tanan nga tawo kag magabalik sa duta.

16“Kon may pag-intiendi ka, Job, pamatii ining akon ihambal: 17Makadumala bala ang Dios kon indi niya gusto ang hustisya? Ti, ngaa ginapakalain mo ang matarong kag gamhanan nga Dios? 18Indi bala nga kon malaot kag wala sing pulos ang mga hari kag mga opisyal ginasabdong niya sila? 19Wala siya sing may ginapasulabi sa mga pangulo, kag wala niya ginapaboran ang mga manggaranon sa mga imol, kay sila tanan pareho niya nga ginhimo. 20Bisan ang gamhanan nga mga tawo mapatay gulpi sa kagab-ihon, nga wala sing may nagtandog sa ila. 21Ginabantayan gid sang Dios ang tanan nga ginahimo sang tawo. 22Wala gid sing madulom nga lugar nga sa diin makapanago ang mga malaot. 23Indi na kinahanglan nga tawgon pa sang Dios ang tawo nga magkadto sa iya atubangan agod usisaon kag hukman. 24Indi na kinahanglan nga mag-imbistigar pa siya kon pahalinon na niya ang gamhanan nga mga tawo sa ila posisyon kag buslan sang iban. 25Tungod nga nahibaluan niya ang ila ginahimo, ginakuhaan niya sila sang gahom kag ginalaglag bisan sa kagab-ihon. 26Ginasilutan niya sila sa atubangan sang mga tawo tungod sang ila kalautan. 27Ginahimo niya ini tungod kay nag-untat sila sa pagsunod sa iya, kag wala nila ginasapak ang iya mga pamaagi. 28Ginapigos nila ang mga imol, kag nabatian sang Dios ang ila sini pagpangayo sang bulig. 29Pero bisan maghipos kag magpanago ang Dios, wala sing may makasiling nga indi husto ang ginahimo niya. Pero ang matuod, nagabantay ang Dios sa mga tawo kag sa mga nasyon, 30agod matapna niya ang pagdumala sang indi diosnon nga mga tawo nga makahalit sa katawhan.

31Job, ngaa indi ka magpalapit sa Dios kag magsiling, ‘Nakasala ako, pero indi na ako magpakasala pa’ 32ukon ‘Ipahayag sa akon ang akon sala. Kon nakasala ako, indi ko na ini paghimuon liwat.’ 33Paano sabton sang Dios ang imo ginapangabay kon indi ka maghinulsol? Ara sa imo ang desisyon, indi sa akon. Gani sugiri ako kon ano ang masiling mo. 34Ang mga tawo nga maalamon kag may pag-intiendi, nga nagapamati sa akon, 35makasiling man nga ang imo ginahambal, Job, wala sing kaalam kag wala sing pulos. 36Dapat tilawan ka gid man sing tudo tungod nga nagahambal ka pareho sa malaot nga tawo. 37Gindugangan mo pa ang imo sala paagi sa pagrebelde sa Dios. Ginatamay kag ginainsulto mo ang Dios sa amon atubangan.”

Hoffnung für Alle

Hiob 34:1-37

Gott gibt jedem Menschen, was er verdient

1Weiter sagte Elihu:

2»Hört mir zu, ihr Weisen, ihr gelehrten Männer!

Achtet auf das, was ich sage!

3Denn unser Ohr prüft die Worte,

so wie der Gaumen die Speise kostet.

4Wir müssen ein Urteil fällen,

wir wollen gemeinsam erkennen, was gut ist.

5Denn Hiob behauptet:

›Ich bin unschuldig,

und doch verweigert Gott mir mein Recht!

6Obwohl ich recht habe,

werde ich als Lügner hingestellt;

trotz meiner Unschuld hat mich sein tödlicher Pfeil getroffen!‹

7Schaut euch Hiob an,

wie er sich im Spott gefällt,

8wie er mit den Übeltätern Freundschaft schließt

und sich mit gottlosen Menschen einlässt!

9Denn Hiob behauptet: ›Es nützt gar nichts,

wenn ein Mensch versucht, Gott zu gefallen!‹

10Hört mir zu, ihr klugen Männer:

Sollte Gott jemals Böses tun?

Nein, niemals!

Der Allmächtige verdreht nicht das Recht!

11Gott bestraft einen Menschen nur für seine eigenen Taten;

jedem gibt er zurück, was er verdient.

12Gott begeht kein Unrecht,

das ist unvorstellbar!

Der Allmächtige beugt niemals das Recht!

13Er herrscht über Himmel und Erde,

er hat sie geschaffen.

Niemand steht über ihm!

14Wenn er wollte, könnte er seinen Geist

und seinen Lebensatem aus dieser Welt zurückziehen,

15dann würde alles Leben mit einem Schlag sterben,

und die Menschen zerfielen zu Staub!

16Bist du wirklich weise, Hiob,

dann hör jetzt genau zu, achte auf jedes Wort:

17Kann einer regieren, wenn er das Recht mit Füßen tritt?

Willst du Gott, den Gerechten,

für schuldig erklären, ihn, den Allmächtigen?

18Er ist es doch, der skrupellose Könige und gottlose Fürsten verurteilt.

19Er ergreift nicht Partei für die Mächtigen,

Hochgestellte zieht er den Armen nicht vor –

er hat ja allen das Leben gegeben!

20Die Fürsten sterben plötzlich,

mitten in der Nacht;

ihr Volk gerät in Aufruhr,

und sie verschwinden.

Ja, die Mächtigen werden beseitigt,

doch nicht von Menschenhand.

21Denn Gott sieht die Wege eines jeden

und alles, was er unternimmt.

22Es gibt keine Finsternis und keinen dunklen Ort,

wo Übeltäter sich vor Gott verstecken könnten.

23Er muss Menschen nicht erst lange verhören

und sie zu sich laden vor Gericht –

24nein, ohne Verhandlung stürzt er die Mächtigen

und setzt andere an ihrer Stelle ein.

25Über Nacht lässt er sie fallen

und zugrunde gehen,

denn er weiß, was sie getrieben haben.

26Er straft sie für ihre Vergehen,

und das in aller Öffentlichkeit.

27Denn diese Mächtigen wollten Gott nicht mehr gehorchen,

seine Weisungen waren ihnen völlig gleichgültig.

28Darum stieg der Hilfeschrei der Armen zu ihm empor –

und er hörte ihn!

29Aber wenn Gott schweigt,

wer will ihn dann beschuldigen?

Wenn er sich verbirgt, wer kann ihn noch erblicken?

Und doch wacht er über den Völkern,

ja, über der ganzen Menschheit;

30er verhindert,

dass ein gottloser Herrscher an die Macht kommt

und sein Volk ins Unglück stürzt.

31Der Mensch sollte zu Gott sagen:

›Ich bin schuldig geworden,

aber ich will nichts Böses mehr tun!

32Zeig mir die Sünden,

die ich selbst nicht erkenne!

Ich habe Unrecht begangen,

doch ich will es nicht mehr tun!‹

33Du aber weigerst dich umzukehren!

Und wenn es nach dir ginge,

sollte Gott dich dafür noch belohnen!

Du musst eine Entscheidung treffen, nicht ich!

Also, sag mir nun, was du weißt!

34Wer noch einen Funken Verstand hat,

wird mir zustimmen;

jeder Weise, der mich hört, wird sagen:

35›Hiob plappert daher ohne Sinn und Verstand.

Er weiß nicht, was er sagt!‹

36Ja, Gott soll Hiob weiter durch das Leiden prüfen,

weil er ihm so unverschämt widerspricht!

37Nicht genug, dass er Schuld auf sich lädt –

er lehnt sich auch noch offen gegen Gott auf!

Laut spottet er vor unseren Ohren

und findet viele Worte gegen ihn.«