Job 3 – HLGN & HTB

Ang Pulong Sang Dios

Job 3:1-26

Naghambal si Job

1Sang ulihi naghambal si Job kag ginpakamalaot niya ang adlaw sang iya pagkatawo. 2Nagsiling siya, 3“Ginapakamalaot ko ang adlaw sang akon pagkatawo. 4Nangin madulom kuntani ina nga adlaw kag wala na ginsilakan pa sang adlaw. Wala na kuntani ina gindumdom pa sang Dios nga ara sa langit. 5Natabunan na lang kuntani ina sang kadulom ukon sang madamol nga gal-om, kag ginlikupan na lang kuntani sang kadulom ang iya kasanag. 6Nangin madulom gid kuntani ina nga gab-i sang akon pagkatawo, kag wala na lang kuntani ina ginlakip sa kalendaryo. 7Wala na kuntani ako matawo sa sina nga gab-i, kag wala na kuntani sing may nagkinalipay sadto nga tion. 8Kabay pa nga pakamalauton ina nga gab-i sang mga manugpakamalaot nga kahibalo magpukaw sa dragon nga Leviatan. 9Wala na kuntani magsiga ang kabugwason sang sina nga adlaw, kag wala na kuntani mag-aga. 10Ginapakamalaot ko ina nga adlaw kay wala niya ginpunggan ang akon pagkatawo agod indi ko maeksperiensyahan ini nga mga kalisod.

11“Maayo pa kuntani nga napatay na lang ako sa tiyan sang akon iloy. 12Ngaa bala ginsabak pa ako sang akon iloy kag ginpatiti? 13Kon napatay lang ako sadto, malinong na kuntani ako subong, nga nagakatulog kag nagapahuway 14upod sa mga hari kag mga pangulo sang kalibutan nga nagpatindog sang mga palasyo3:14 mga palasyo: ukon, mga bilding. nga guba na subong.3:14 nagpatindog… subong: ukon, nagpatindog liwat sang mga guba nga palasyo. 15Nagapahuway man kuntani ako upod sa mga manugdumala nga ang ila mga balay puno sang bulawan kag pilak. 16Maayo pa kuntani nga pareho na lang ako sang mga bata nga napatay sa ila pagkatawo kag ginlubong, nga wala na makakita sang kasanag. 17Didto sa lugar sang mga patay, ang mga malaot wala na nagahimo sing malain kag ang mga kapoy nagapahuway na. 18Kag didto, ang mga bihag nagapatawhay-tawhay na kag indi na nila mabatian ang singgit sang mga tawo nga nagapilit sa ila sa pag-obra. 19Ang tanan nga klase sang tawo ato didto, bantog man ukon indi. Kag ang mga ulipon hilway na didto sa ila mga agalon.

20“Ngaa ginatugutan pa nga mabuhi ang tawo nga nagaantos kag nagasakit ang ila buot? 21Nagahandom sila nga mapatay, pero wala sila mapatay. Ginapangita nila ang kamatayon nga sobra pa sa pagpangita sang tawo sang manggad nga natago. 22Malipayon lang sila kon patay na sila kag malubong na. 23Ngaa ginatugutan pa nga mabuhi ang tawo nga wala man lang siya kahibalo sang iya dangatan? Ginbuot sang Dios nga indi niya mahibaluan ang iya palaabuton. 24Indi ako makakaon sa sobra nga pagpangasubo, kag wala nagauntat ang akon pag-ugayong. 25Ang ginakahadlukan ko natabo sa akon. 26Wala ako sing kalinong kag katawhayan. Kag wala ako sing kapahuwayan kundi kagamo lang.”

Het Boek

Job 3:1-26

1Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen 2En Job hief aan en sprak: 3De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen! 4Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen, 5Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken! 6Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet! 7Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door; 8Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen: 9Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet! 10Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen! 11Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet; 12Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen; 13Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord: 14Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd; 15Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver. 16Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen? 17Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken; 18Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen; 19Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd. 20Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven: 21Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven; 22Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden? 23Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden! 24Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit; 25Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht! 26Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!