Аюб 37 – CARSA & TNCV

Священное Писание (Восточный перевод), версия с «Аллахом»

Аюб 37:1-24

1От этого сердце моё трепещет

и бросается с места прочь.

2Слушайте! Слушайте гром Его голоса

и грохот из уст Его!

3По всему поднебесью посылает Он молнии,

посылает их до краёв земли.

4Голос Его рокочет вослед;

гласом величия Он гремит

и не сдерживает зарниц,

когда голос Его услышан.

5Дивно грохочет Аллах Своим голосом;

Он творит великое – не постичь нам.

6Говорит Он снегу: «Пади на землю»,

дождю и ливню: «Лейте сильнее!»

7Он прекращает труды каждого человека,

чтобы все люди знали дела Его.

8И уходят звери в свои убежища

и в берлогах своих лежат.

9Из Его покоев приходит вихрь,

и северный ветер приносит стужу.

10Дыханием Аллаха творится лёд,

и твердеют вольные воды.

11Наполняет Он тучи влагой

и молнии мечет из облаков.

12Облака кружат по Его воле

над лицом всей земли,

совершая, что Он повелит.

13То приходят, как бич, покарать людей,

то, даруя им милость, насыщают землю.

14Выслушай это, Аюб;

подумай, как чудны дела Аллаха.

15Знаешь ли ты, как управляет тучами Аллах,

как блестит зарницей из облака Своего?

16Знаешь ли ты, как уравновешены облака,

знаешь ли чудеса Того, Кто познанием совершенен?

17О ты, кому жарко в своей одежде,

когда замолкнет земля перед южным ветром,

18ты ли вместе с Ним распростёр небеса,

твёрдые, словно литое зеркало?

19Научи нас, что нам Ему сказать;

мы не знаем из-за своего невежества.

20Сообщить ли Ему, что хочу с Ним говорить?

Но кто себе желает смерти?

21Никто не может взглянуть на солнце,

когда оно блестит в небесах,

после того, как расчистит их ветер.

22С севера идёт Аллах в золотом сиянии,

приближается в страшном великолепии.

23Всемогущий – мы не можем Его постичь;

силой и правдой Он велик,

праведностью богат, никого не угнетает.

24Поэтому люди боятся Его,

и мудрые сердцем смотрят на Него.

Thai New Contemporary Bible

โยบ 37:1-24

1“จิตใจของข้าพเจ้าสั่นระรัว

และสะทกสะท้านด้วยข้อนี้

2ฟังสิ! ฟังเสียงกัมปนาทของพระองค์

เสียงดังก้องจากพระโอษฐ์ของพระองค์

3พระองค์ทรงปล่อยฟ้าแลบไปทั่วใต้ฟ้าสวรรค์

และทรงส่งออกไปไกลถึงสุดปลายแผ่นดินโลก

4ติดตามด้วยพระสุรเสียงกึกก้อง

เป็นเสียงกระหึ่มด้วยเดชานุภาพ

เมื่อพระองค์ทรงเปล่งพระสุรเสียง

พระองค์ก็ไม่ได้ทรงหน่วงเหนี่ยวสิ่งใดไว้

5พระสุรเสียงของพระเจ้าดังกึกก้องอย่างน่าอัศจรรย์

ทรงกระทำสิ่งยิ่งใหญ่เกินกว่าเราจะเข้าใจ

6พระองค์ทรงบัญชาหิมะว่า ‘จงตกลงมาบนแผ่นดินโลก’

และตรัสกับสายฝนว่า ‘จงเทลงมาอย่างหนัก’

7พระเจ้าทรงทำให้มนุษย์หยุดจากงานของพวกเขา37:7 หรือพระเจ้าทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความกลัวโดยฤทธิ์อำนาจของพระองค์

เพื่อมนุษย์ทั้งปวงที่พระองค์ทรงสร้างขึ้นจะรู้ถึงพระราชกิจของพระองค์

8สัตว์ทั้งหลายเข้าสู่ที่กำบัง

พักอยู่ในถ้ำของมัน

9พายุออกมาจากแหล่งของมัน

ความหนาวเย็นมากับลมกล้า

10ลมหายใจของพระเจ้าทรงทำให้เกิดน้ำแข็ง

ทรงทำให้ห้วงน้ำกว้างใหญ่แข็งตัว

11พระองค์ทรงบรรจุความชุ่มชื้นไว้ในเมฆ

และทรงกระจายสายฟ้าแลบออกไป

12เมื่อพระองค์ทรงบัญชา เมฆก็หมุนวนเหนือพื้นผิวของทั้งโลก

มันทำทุกอย่างตามที่ทรงบัญชา

13พระองค์ทรงส่งเมฆมาเพื่อลงโทษมนุษย์

หรือเพื่อรดแผ่นดินโลกของพระองค์37:13 หรือเพื่อทำให้พวกเขาพอใจและแสดงความรักมั่นคงของพระองค์

14“ฟังเถิด โยบเอ๋ย

จงนิ่งพิจารณาสิ่งอัศจรรย์ทั้งปวงของพระเจ้า

15ท่านทราบไหมว่า พระเจ้าทรงควบคุมเมฆ

และทำให้ฟ้าแลบได้อย่างไร?

16ท่านทราบไหมว่าเมฆลอยอยู่ได้อย่างไร?

ท่านทราบการอัศจรรย์ต่างๆ ของพระองค์ผู้ทรงรู้ทุกสิ่งอย่างถ่องแท้หรือ?

17ท่านผู้ร้อนอึดอัดอยู่ในเสื้อผ้า

เมื่อแผ่นดินโลกซบเซาอยู่เพราะลมใต้

18ท่านสามารถช่วยพระเจ้าคลี่ท้องฟ้าออกมา

ซึ่งแข็งเหมือนแผ่นทองสัมฤทธิ์ขัดเงาได้หรือ?

19“บอกเราสิว่าเราจะทูลพระองค์ว่าอย่างไรได้

เราไม่สามารถแถลงคดีของเราเนื่องจากความมืดของเรา

20จะทูลพระองค์ได้หรือว่าข้าพระองค์อยากจะพูด?

มีใครบ้างขอให้ตนเองถูกกลืนกิน?

21ไม่มีใครสามารถมองดูดวงอาทิตย์ได้

ซึ่งส่องแสงเจิดจ้าในท้องฟ้า

ยามที่ลมพัดเมฆผ่านพ้นไป

22พระเจ้าเสด็จมาจากทิศเหนือด้วยแสงทองเจิดจรัส

พระองค์เสด็จมาด้วยพระบารมีอันน่าครั่นคร้าม

23องค์ทรงฤทธิ์สูงส่งเกินกว่าเราจะเอื้อมถึง และฤทธิ์อำนาจของพระองค์เป็นที่เทิดทูน

ถึงกระนั้นโดยความชอบธรรมและความยุติธรรม พระองค์ไม่ได้ทรงกดขี่ข่มเหง

24ฉะนั้นมวลมนุษย์จึงยำเกรงพระองค์

เพราะพระองค์ทรงดูแลทุกคนที่มีปัญญาไม่ใช่หรือ?37:24 หรือพระองค์ไม่ทรงแยแสผู้ใดที่คิดว่าตนเองมีปัญญา