Salmernes Bog 102 – BPH & APSD-CEB

Bibelen på hverdagsdansk

Salmernes Bog 102:1-29

Bøn om Herrens indgreb

1Fra en, der lider, men beder om og forventer Herrens hjælp.

2Herre, hør min bøn,

lad mit nødråb nå frem til dig.

3Vend dig ikke bort fra mig,

for jeg lider og er i stor nød.

Hør mig, når jeg kalder på dig,

kom mig hurtigt til hjælp.

4Jeg føler mit liv forsvinde som en røg,

det er, som om jeg blev lagt på et bål.

5Jeg er som afskåret græs, der er ved at visne,

jeg har mistet lysten til at spise.

6Jeg sukker og stønner højlydt,

jeg er snart ikke andet end skind og ben.

7Jeg er mager som en grib i ørkenen,

som en ugle i øde ruiner.

8Om natten ligger jeg vågen og jamrer,

så ulykkelig som en ensom fugl på taget.

9Dagen lang bliver jeg hånet af mine fjender,

de gør nar af mig og forbander mig.

10Den mad, jeg spiser, smager som aske,

min drik er blandet med tårer,

11fordi du udøste din vrede over mig,

du tog mig i kraven og kastede mig bort.

12Mit liv er snart forbi som aftenskyggen,

jeg visner bort som afskåret græs.

13Men du, min Gud, sidder evigt på tronen,

din storhed berømmes fra slægt til slægt.

14Rejs dig og se i nåde til Zion.

Det er tid til at vise din barmhjertighed,

du har jo lovet at komme os til hjælp.

15Selv om Jerusalem ligger i ruiner,

elsker dit folk byens sten og murbrokker.

16Folkeslag skal ære Herrens navn,

og jordens konger skal frygte for hans magt.

17For Herren vil genopbygge Jerusalem,

han vil åbenbare sin magt og herlighed.

18Han vil lytte til de nødstedtes råb,

ikke afvise deres indtrængende bøn.

19Det bliver nedskrevet for efterslægtens skyld,

så kommende generationer må prise Herren.

20Herren ser os fra sin bolig i himlen,

han betragter jorden fra sit himmelske tempel.

21Han hører de tilfangetagne stønne og klage,

han befrier dem, som var dømt til at dø.

22Sådan skal Herrens magt fejres i Zion,

hans frelse skal prises i Jerusalem.

23Da vil nationerne rådslå med hinanden,

og konger skal bøje sig for Herren.

24Herre, du har ramt mig i min bedste alder,

jeg føler, at min livskraft ebber ud.

25Åh, min Gud, du som lever for evigt,

lad mig ikke dø i min bedste alder.

26I begyndelsen grundlagde du jorden,

med egne hænder skabte du himmelrummet.

27Det hele skal forgå, men du vil bestå.

Himmel og jord slides op som en klædning,

du lægger dem væk som et udslidt stykke tøj.

28Men du er altid den samme,

dine leveår får aldrig ende.

29De kommende slægter skal leve i sikkerhed,

de skal få lov at trives i din nærhed.

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 102:1-28

Salmo 102102:0 Salmo 102 Ang ulohan sa Hebreo: Pag-ampo sa usa ka tawong nagaantos sa dihang luya na siya. Gibutyag niya ang iyang mulo ngadto sa Ginoo.

Ang Pag-ampo sa Tawo nga Nagaantos

1Ginoo, pamatia ang akong pag-ampo.

Pamatia ang akong pagpangayo ug tabang kanimo.

2Ayaw pagtago kanako sa panahon sa akong kalisod.

Pamatia ako kon motawag ako kanimo,

ug tubaga dayon ako.

3Kay ang akong kinabuhi gakahanaw sama sa aso;

ang akong kabukogan daw gisunog.

4Daw sagbot ako nga gitunob-tunoban ug nalaya;

ug nawad-an akog gana sa pagkaon.

5Tungod sa akong kusog nga pag-agulo, bukog na lang ako ug panit.

6Nagainusara ako sama sa langgam sa kamingawan

o sama sa ngiwngiw diha sa guba ug biniyaan nga dapit.

7Dili ako makatulog;

sama ako sa langgam nga nagainusara sa atop sa balay.

8Kanunay akong pakaulawan sa akong mga kaaway.

Gibiaybiay nila ako ug gigamit nila ang akong ngalan sa pagtunglo sa uban.

9Wala na akoy kaon-kaon;

nagayaka na lang ako sa abo102:9 nagayaka na lang ako sa abo: Nagapakita kini sa pagsubo. ug naghilak,

10tungod sa imong labihang kasuko kanako.

Daw sa imo akong gipunit ug gilabay.

11Ang akong kinabuhi sama sa anino nga nagakahanaw.

Ug sama ako sa sagbot nga nagakalaya.

12Apan ikaw, Ginoo, nagahari sa walay kataposan;

hinumdoman ka sa mga katawhan hangtod sa kahangtoran.

13Kaloy-an mo na ang Zion,102:13 Zion: mao usab ang Jerusalem.

tungod kay miabot na ang gitagal nga panahon nga ipakita mo ang imong kaayo kaniya.

14Kay kini nga siyudad gihigugma o gikabalak-an pa gihapon sa imong katawhan nga imong mga alagad bisan guba na kini.

15Ang kanasoran motahod sa Ginoo;

ang tanang hari sa kalibotan motahod sa iyang gahom.

16Kay patindogon pag-usab sa Ginoo ang Zion;

ipakita niya ang iyang gamhanang presensya.

17Tubagon niya ang pag-ampo sa mga makalulooy;

dili niya ipakawalay-bili ang ilang pag-ampo.

18Isulat kini alang sa umaabot nga mga henerasyon,

aron modayeg sila sa Ginoo:

19Gitan-aw sa Ginoo ang kalibotan gikan didto sa iyang balaang dapit sa langit,

20aron madungog niya ang mga pag-agulo sa iyang katawhan nga binihag

ug aron luwason ang iyang katawhan nga gihukman nga patyon.

21Ug tungod niini, ang gipanghimo102:21 gipanghimo: sa literal, ngalan. sa Ginoo imantala sa Jerusalem,102:21 Jerusalem: Sa Hebreo makita usab ang pulong nga Zion, nga mao ang laing ngalan sa Jerusalem.

ug didto pagadayegon siya.

22Mahitabo kini kon magtigom na ang mga katawhan gikan sa mga nasod ug mga gingharian sa pagsimba sa Ginoo.

23Anaa pa lamang ako sa tunga-tunga sa akong kinabuhi,

apan gihimo na akong maluya sa Ginoo;

gipamub-an niya ang akong kinabuhi.

24Busa miingon ako:

“O Dios ko nga nagakinabuhi sa walay kataposan, ayaw una kuhaa ang akong kinabuhi sa dili pa ako matigulang.

25Kaniadto gibuhat mo ang kalibotan ug ang kalangitan.

26Kini sila mangawala apan ikaw magpadayon sa gihapon.

Magabok silang tanan sama sa bisti.

Ilisan mo sila sama sa bisti ug mawala sila.

27Apan ikaw mao lang sa gihapon;

wala kay kataposan.

28Ang mga kaliwat sa imong mga alagad magkinabuhi nga luwas sa katalagman ug imo silang bantayan.”