Esaïe 64 – BDS & HLGN

La Bible du Semeur

Esaïe 64:1-11

1Comme le feu ╵consume les taillis

et fait bouillonner l’eau,

ainsi tu ferais connaître ton nom ╵à tous tes adversaires,

et tous les peuples ╵trembleraient devant toi.

2Si tu accomplissais ╵des actes redoutables

que nous n’attendons pas,

oui, si tu descendais,

devant toi, les montagnes ╵s’effondreraient.

3Jamais on n’a appris, ╵ni jamais entendu,

jamais un œil n’a vu

qu’un autre dieu que toi

ait agi en faveur ╵de qui compte sur lui64.3 Allusion en 1 Co 2.9..

4Tu viens à la rencontre

de celui qui pratique ╵la justice avec joie,

et tient compte de toi ╵pour suivre les chemins ╵que tu prescris.

Mais tu t’es irrité ╵car nous avons péché.

C’est sur ces chemins de toujours ╵que nous serons sauvés64.4 Hébreu peu clair. Autre traduction : Au regard des péchés auxquels nous nous adonnons depuis toujours, pourrions-nous encore être sauvés ?.

5Nous sommes tous semblables ╵à des êtres impurs,

toute notre « justice » ╵est comme des linges souillés.

Nous sommes tous flétris ╵comme un feuillage,

nos fautes nous emportent ╵comme le vent.

6Personne ne t’invoque,

personne ne se ressaisit ╵pour s’attacher à toi.

Car tu t’es détourné de nous

et tu nous as fait défaillir

sous le poids de nos fautes.

7Et pourtant, Eternel, ╵toi, tu es notre père.

Nous, nous sommes l’argile,

et tu es le potier ╵qui nous a façonnés :

nous sommes tous l’ouvrage ╵que tes mains ont formé.

8Ne sois pas courroucé ╵à l’excès, Eternel.

Ne nous tiens pas rigueur ╵à toujours de nos fautes !

Et daigne porter tes regards ╵sur nous tous qui sommes ton peuple !

9Voici : tes villes saintes ╵sont dépeuplées.

Sion est un désert,

Jérusalem est désolée,

10notre saint temple, ╵qui était magnifique

où nos ancêtres te louaient,

est devenue la proie des flammes,

et tout ce qui nous était cher ╵est désormais en ruine.

11Face à tant de misères, ╵peux-tu, ô Eternel, ╵demeurer sans rien faire

et garder le silence ?

Vas-tu nous humilier encore ╵au-delà de toute mesure ?

Ang Pulong Sang Dios

Isaias 64:1-12

1Pihaka ang langit, Ginoo, kag magpanaog ka, kag magatay-og ang mga bukid sa imo presensya. 2Subong nga ang kalayo nagapadukot sang mga sanga nga laya kag nagapabukal sang tubig, ang imo pag-abot magapakurog sa mga nasyon nga imo mga kaaway, kag makilala nila kon sin-o ka. 3Sang nagpanaog ka sang una kag naghimo sang makatilingala nga mga butang nga wala namon ginpaabot, nagkurog ang mga bukid sa imo presensya. 4Halin sang una hasta subong wala pa gid sing may nakabati ukon may nakakita sang Dios nga pareho sa imo nga nagabulig sa mga nagasalig sa iya. 5Ginabaton mo ang nagakalipay sa paghimo sang matarong kag nagasunod sang imo mga pamaagi. Pero naakig ka sa amon kay padayon kami nga nagasupak sa imo mga pamaagi. Gani paano kami maluwas? 6Nangin pareho kami tanan sa mahigko nga butang, kag ang tanan namon nga maayo nga mga binuhatan daw pareho lang sa mahigko nga panapton. Pareho kami tanan sa dahon nga nalaya, kag ang amon kalautan pareho sa hangin nga nagapalid sa amon. 7Wala gid sing bisan isa sa amon nga nagadangop sa imo kag nagapaninguha sa pagkapot sa imo. Kay nagtalikod ka sa amon, kag ginpabay-an mo kami nga magkalamatay64:7 magkalamatay: sa literal, magkalatunaw. tungod sa amon mga sala. 8Pero sa gihapon ikaw ang amon Amay, Ginoo. Pareho ka sa manughimo sang kolon, kag kami pareho sa lunang. Ikaw ang naghimo sa amon tanan. 9Ginoo, indi pagpatam-i ang imo kaakig sa amon; indi pagdumduma ang amon mga sala hasta san-o. Nagapangabay kami sa imo nga talupangdon mo kami, kay kami tanan imo katawhan. 10Ang imo balaan nga mga banwa, pati ang Jerusalem, nangin pareho sa kamingawan nga wala sing may nagaestar. 11Nasunog ang amon balaan kag matahom nga templo, nga sa diin ginasimba ka sang amon mga katigulangan. Naguba ang tanan nga butang nga amon ginpakamahal. 12Bisan pa sa sining tanan, indi mo pa gihapon kami pagbuligan, Ginoo? Maghipos ka na lang bala, kag patam-an mo na lang bala kami sang silot?