Dwom 137
1Babilonia nsubɔntene ho, ɛhɔ na yɛtena suiɛ
ɛberɛ a yɛkaee Sion no.
2Ɛhɔ nsukakye nnua so
na yɛde yɛn asankuo sensɛneeɛ,
3ɛhɔ na yɛn nnommumfafoɔ bisaa yɛn nnwom,
yɛn ahohiahiafoɔ pɛɛ yɛn hɔ ahurisie nnwom;
wɔkaa sɛ, “Monto Sion nnwom baako mma yɛn!”
4Ɛbɛyɛ dɛn na yɛatumi ato Awurade nnwom
ɛberɛ a yɛwɔ ananafoɔ asase so?
5Ao Yerusalem, sɛ mewerɛ firi wo a
ma me nsa nifa werɛ mfiri sankubɔ.
6Sɛ mankae wo sɛ mʼanigyedeɛ kɛseɛ pa ara a,
ma me tɛkrɛma nka mfam mʼanomu.
7Ao Awurade, kae deɛ Edomfoɔ yɛeɛ
wɔ ɛda a Yerusalem hwee ase no.
Wɔteam sɛ, “Monnwiri,
monnwiri ngu fam nkɔka nʼafapem!”
8Ao Babilonia babaa a wɔahyɛ sɛ wɔbɛsɛe wo,
nhyira nka deɛ ɔtua wo ka
wɔ deɛ wode ayɛ yɛn so.
9Nhyira nka deɛ ɔkyekyee wo nkokoaa
de wɔn bobɔɔ abotan so.
1Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion; 2En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op. 3Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: “Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!” 4Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem! 5Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer; 6Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde. 7Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond! 8En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan; 9Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!