Salmo 78 – APSD-CEB & BDS

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 78:1-72

Salmo 7878:0 Salmo 78 Ang ulohan sa Hebreo: Ang “maskil” ni Asaf.

Ang Paggiya sa Dios sa Iyang mga Katawhan

1Mga katagilungsod,78:1 Mga katagilungsod: o, Mga katawhan ko. pamatia ninyo ang akong mga katudloanan.

2Tudloan ko kamo pinaagi sa sambingay.

Suginlan ko kamo sa mga tinagong mga kamatuoran kaniadto

3nga nadungog na nato ug nahibaloan,

tungod kay gisugilon na kini kanato sa atong mga katigulangan.

4Dili nato kini itago sa atong mga kabataan;

isugilon nato kini sa mosunod nga mga henerasyon.

Suginlan nato sila sa gahom sa Ginoo ug sa iyang dalaygon ug katingalahang mga buhat.

5Gihatagan niya ug kasugoan ang katawhan sa Israel nga mga kaliwat ni Jacob.

Gimandoan niya ang atong mga katigulangan nga itudlo kini sa ilang mga kabataan,

6aron ang sunod nga mga henerasyon makahibalo usab niini,

ug ikatudlo usab nila kini sa ilang mga kabataan.

7Pinaagi niini mosalig sila sa Dios ug dili nila kalimtan ang iyang gipanghimo,

ug tumanon nila ang iyang mga sugo.

8Dili sila mahisama sa ilang mga katigulangan nga mga gahig ulo, masinupakon, dili matinud-anon sa Dios, ug dili maunongon kaniya.

9Ang mga sundalo sa Efraim, bisan sangkap sa mga pana, nangatras sa panahon sa gira.

10Wala nila tumana ang ilang kasabotan sa Dios;

wala nila sunda ang iyang kasugoan.

11Gikalimtan nila ang katingalahang mga buhat nga iyang gipakita kanila.

12Naghimo ang Dios ug milagro didto sa Zoan, sa yuta sa Ehipto

ug nakita kini sa atong78:12 atong: sa Hebreo, ilang, nga mao ang mosunod nga henerasyon. Tan-awa ang bersikulo 6-8. mga katigulangan.

13Gitunga niya ang dagat ug gipalatas sila;

gihimo niya ang tubig nga daw mga paril.

14Sa adlaw, gigiyahan niya sila pinaagi sa panganod,

ug sa gabii, gigiyahan niya sila pinaagi sa kahayag sa kalayo.

15Gipaliki niya ang mga bato sa kamingawan ug miagas ang tubig.

Gipatuyangan niya silag inom sa tubig nga daw sa naggikan sa kinahiladman sa yuta.

16Gipabuhagay niya ang tubig gikan sa bato, ug midagayday kini nga daw suba.

17Apan ang atong mga katigulangan nagpadayon sa pagpakasala batok kaniya.

Didto sa kamingawan misukol sila sa Labing Halangdong Dios.

18Gituyo nila ang pagsulay sa Dios pinaagi sa pagpangayo sa gipangandoy nila nga kalan-on.

19Giinsulto nila ang Dios pinaagi sa pag-ingon, “Makapakaon ba ang Dios kanato sa kamingawan?

20Tinuod nga gihapak niya ang bato ug mibuhagay ang tubig,

apan makahatag ba siyag pan ug karne kanato nga iyang katawhan?”

21Busa napungot ang Ginoo sa pagkadungog niya niini.

Sa iyang kasuko sa mga Israelinhon, nga mga kaliwat ni Jacob, giataki niya sila pinaagi sa kalayo.

22Kay wala silay pagtuo kaniya, ug wala sila mosalig nga luwason niya sila.

23Apan bisan pa niana, gimandoan niya ang langit nga moabli,

24ug gipaulanan niya sila ug pagkaon nga gitawag ug manna.

Gihatag niya kanila ang pagkaon nga gikan sa langit aron ilang kan-on.

25Mikaon silang tanan sa pagkaon sa mga anghel.

Gipadad-an sila sa Dios ug abunda nga pagkaon.

26Gipahuyop sa Dios ang hangin nga gikan sa sidlakan ug sa habagatan pinaagi sa iyang gahom.

27Ug gipadagsaan niya sila ug mga langgam nga sama kadaghan sa balas sa baybayon.

28Gipatugpa niya kini sa palibot sa ilang mga tolda didto sa ilang kampo.

29Busa mikaon sila ug nangabusog, kay gihatag sa Dios kanila ang ilang gipangandoy.

30Apan samtang nangaon pa sila ug wala pa matagbaw,

31nasuko ang Dios kanila.

Gipamatay niya ang himsog ug kusgang mga batan-on sa Israel.

32Bisan pa niining tanan niyang gipanghimo, nagpadayon sila pagpakasala. Bisan sa mga milagro nga iyang gipangbuhat, wala sila motuo kaniya.

33Busa gitapos niya ang ilang kinabuhi pinaagi sa kalit nga kalaglagan.

34Sa dihang gipatay niya ang uban kanila, ang nahibilin nangandoy kaniya.

Naghinulsol sila ug midangop kaniya.

35Nahinumdom sila nga ang Labing Halangdong Dios mao ang ilang salipdanan nga bato ug manluluwas.

36Apan kutob lang sa baba ang ilang gipanulti; ug namakak sila.

37Dili sila maunongon kaniya;

wala sila nagmatinumanon sa kasabotan nga gihatag sa Dios kanila.

38Apan bisan pa niini, maloloy-on ang Dios.

Gipasaylo niya ang ilang mga sala ug wala niya sila laglaga.

Sa daghang higayon gipugngan niya ang iyang kasuko bisan labihan na gayod ang iyang kapungot.

39Nahinumdoman niya nga sila mga tawo lamang nga lumalabay sama sa hangin.

40Sa makadaghang higayon gisupak ug gipasubo nila ang Dios didto sa kamingawan.

41Kanunay nila siyang gisulayan;

gipasakitan gayod nila ang pagbati sa Balaang Dios sa Israel.

42Gikalimtan nila ang iyang gahom nga gipakita sa dihang giluwas niya sila sa ilang mga kaaway,

43ug ang gihimo niya nga mga milagro ug katingalahang mga buhat didto sa Zoan, sa yuta sa Ehipto.

44Gihimo niyang dugo ang mga suba sa mga Ehiptohanon,

ug tungod niini dili sila makainom.

45Nagpadala siya ug labihan kadaghang mga langaw sa pagpaantos kanila,

ug mga baki sa pagdaot sa ilang mga yuta.

46Gipakaon niya sa mga dulon ang ilang mga tanom ug mga abot.

47Gipamatay niya ang ilang mga ubas ug mga kahoy nga igos pinaagi sa ulan nga ice.

48Gipamatay niya ang ilang mga hayop pinaagi sa kilat ug sa pagpaulan ug ice.

49Tungod sa iyang labihan nga kasuko kanila,

gipadad-an niya sila ug mga anghel sa paglaglag kanila.

50Wala niya pugngi ang iyang kasuko;

wala niya sila luwasa sa kamatayon,

kondili gipamatay hinuon niya sila pinaagi sa mga katalagman.

51Gipamatay niya ang tanang kamagulangang anak nga lalaki sa Ehipto—ang lugar sa mga kaliwat ni Ham.

52Unya gipagawas niya gikan sa Ehipto ang iyang katawhan nga daw panon sa mga karnero,

ug gigiyahan niya sila sa kamingawan.

53Giubanan niya sila, busa wala sila mahadlok.

Apan ang ilang mga kaaway nangalumos sa dagat.

54Gidala niya sila sa yuta nga iyang gigahin, didto sa bukid nga iyang giilog pinaagi sa iyang gahom.

55Giabog niya ang mga lumulupyo didto pahilayo sa iyang katawhan,

ug gibahin-bahin niya ang maong yuta sa mga tribo sa Israel aron ilang panag-iyahan,

ug gipapuyo niya sila didto.

56Apan gisulayan nila ang Labing Halangdong Dios ug misupak sila kaniya.

Wala nila tumana ang iyang mga sugo.

57Nagpahilayo sila ug nagluib sa Dios sama sa ilang mga katigulangan.

Dili sila kasaligan sama sa depektado nga pana.

58Gipapangabugho ug gipalagot nila ang Dios tungod sa ilang mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit ug sa ilang mga dios-dios.

59Nahibaloan78:59 Nahibaloan: sa literal, Nadunggan. sa Dios kining gihimo sa mga Israelinhon,

busa nasuko siya ug gisalikway niya sila sa hingpit.

60Gibiyaan niya ang iyang tolda sa Shilo nga maoy iyang pinuy-anan dinhi sa kalibotan.

61Gitugotan niya nga ilogon sa kaaway ang sudlanan sa Kasabotan nga simbolo sa iyang pagkagamhanan ug pagkahalangdon.

62Nasuko siya sa iyang katawhan nga iyang gipanag-iyahan,

busa gipapatay niya sila pinaagi sa gira.

63Gilamoy sa kalayo ang ilang batan-ong mga lalaki,

busa wala nay mabana ang ilang mga dalaga.

64Nangamatay sa gira ang ilang mga pari,

ug ang ilang mga biyuda dili makahimo sa pagbangotan alang kanila.

65Unya daw sa nahigmata ang Ginoo;

sama siya sa usa ka kusgang tawo nga naisog tungod sa bino.

66Giabog niya ang iyang mga kaaway;

gipakaulawan niya sila sa walay kataposan.

67Wala niya pilia ang tribo ni Efraim78:67 Wala… Efraim: Ang buot ipasabot, Wala niya pilia ang ilang dapit nga mahimong sentro sa pagsimba ug diin mohari ang iyang pinili nga hari. nga mga kaliwat ni Jose.

68Gipili hinuon niya ang tribo ni Juda ug ang Bukid sa Zion nga iyang gimahal.

69Didto gitukod niyang sama sa langit ug sa yuta ang iyang templo—lig-on hangtod sa kahangtoran.

70-71Gipili sa Dios si David nga mahimong iyang alagad.

Gikuha niya siya gikan sa pagkamagbalantay sa karnero ug gihimong hari sa Israel, ang katawhan nga iyang gipanag-iyahan.

Sama sa usa ka magbalantay sa mga karnero,

72matinud-anong giatiman ni David ang mga Israelinhon,

ug gipangulohan niya sila sa maalamon nga paagi.

La Bible du Semeur

Psaumes 78:1-72

La main de Dieu dans l’histoire

1Méditation78.1 Signification incertaine. d’Asaph78.1 Voir note 50.1..

Mon peuple, écoute mon enseignement,

sois attentif à ce que je vais dire.

2J’énoncerai des propos instructifs,

j’évoquerai des secrets du passé78.2 Cité en Mt 13.35 d’après l’ancienne version grecque..

3Nous avons entendu et nous savons

ce que nos pères nous ont raconté,

4nous n’allons pas le cacher à leurs descendants.

Nous redirons à la génération suivante, ╵les œuvres glorieuses de l’Eternel,

les puissants actes ╵et les prodiges qu’il a accomplis.

5Il a fixé une règle en Jacob,

établi une loi en Israël,

et il a ordonné à nos ancêtres ╵d’enseigner tout cela à leurs enfants,

6afin que la génération suivante ╵puisse l’apprendre

et que les enfants qui viendront à naître,

se lèvent à leur tour ╵pour l’enseigner à leurs propres enfants,

7afin qu’ils placent leur confiance en Dieu,

qu’ils n’oublient pas comment Dieu a agi

et qu’ils observent ses commandements,

8qu’ils ne ressemblent pas à leurs ancêtres,

génération indocile et rebelle,

génération au cœur trop inconstant,

dont l’esprit n’était pas fidèle à Dieu.

9Les hommes d’Ephraïm, armés de l’arc,

ont tourné le dos, au jour du combat.

10Ils n’ont pas respecté ╵l’alliance de Dieu,

ils ont refusé de suivre sa Loi78.10 Allusion aux désobéissances d’Ephraïm (voir Jg 1.29 ; 2.2 ; 8.1 ; 9.1-5 ; 12.2)..

11Ils ont oublié ses exploits

et les hauts faits opérés sous leurs yeux.

12Devant leurs pères, Dieu avait fait des prodiges

aux champs de Tsoân78.12 Ancienne ville de la Basse-Egypte appelée aussi Tanis, située à l’est du delta du Nil, sur le chemin de l’Exode (Nb 13.22)., au pays d’Egypte.

13Il a fendu la mer, et il les a fait traverser,

il a dressé les eaux tout comme un mur78.13 Voir Ex 14.1 à 15.21..

14Il les guidait, le jour par la nuée,

et la nuit, par la lumière d’un feu78.14 Voir Ex 13.21-22..

15Il a fendu des rochers au désert,

et les a abreuvés de torrents d’eau78.15 Pour les v. 15-16, voir Ex 17.1-7 ; Nb 20.2-13..

16Du roc, il a fait jaillir des rivières,

il en a fait sortir l’eau comme un fleuve.

17Mais ils péchaient contre lui sans arrêt,

ils bravaient le Très-Haut dans le désert78.17 Par les murmures contre lui, par exemple à Mara (Ex 15.24)..

18Dans leur cœur, ils ont mis Dieu au défi

en réclamant à manger à leur goût78.18 Pour les v. 18-31, voir Ex 16.2-15 ; Nb 11.4-23, 31-34..

19Ils ont tenu des propos contre lui,

disant : « Dieu pourrait-il

dresser une table dans le désert78.19 Voir Nb 21.5. ? »

20C’est ainsi qu’il a frappé le rocher,

l’eau a coulé, des torrents ont jailli.

« Pourrait-il aussi nous donner du pain

ou procurer de la viande à son peuple ? »

21L’Eternel entendit, il s’emporta,

et un feu s’alluma contre Jacob :

sa colère éclata contre Israël,

22car ils n’avaient pas fait confiance à Dieu,

ils n’avaient pas compté sur son secours.

23Il donna ordre aux nuages d’en haut

et il ouvrit les écluses du ciel.

24Pour les nourrir, il fit pleuvoir sur eux la manne

et il leur donna le froment du ciel.

25Chacun mangea de ce pain des puissants78.25 L’ancienne version grecque a traduit : pain des anges.,

Dieu leur fournit à satiété des vivres.

26Il fit souffler le vent d’est dans le ciel,

et par sa force, il fit venir le vent du sud.

27Il fit pleuvoir de la viande sur eux, ╵aussi abondante que la poussière.

Il fit tomber une nuée d’oiseaux ╵aussi nombreux que le sable des mers.

28Il les fit tomber au milieu du camp,

autour du lieu où se dressaient leurs tentes.

29Ils en mangèrent jusqu’à satiété.

Dieu leur avait servi ce qu’ils voulaient.

30Mais leur envie n’était pas assouvie,

ils avaient encore la viande à la bouche

31que la colère de Dieu éclata contre eux.

Alors il frappa les plus vigoureux,

abattant les jeunes gens d’Israël.

32Malgré cela, ils ont péché encore,

ils n’ont pas eu foi, malgré ses prodiges78.32 Ils n’ont pas cru, en particulier, que Dieu pourrait leur donner la victoire sur les Cananéens (Nb 14). Comme au v. 22, l’incrédulité est le péché majeur des Israélites..

33Il fit s’évanouir leurs jours ╵de façon lamentable,

et terminer leurs années dans l’angoisse78.33 La génération de l’Exode fut condamnée à mourir dans le désert (Nb 14.22-23, 28-35)..

34Dieu les frappait, ils se tournaient vers lui,

ils revenaient à lui, ╵en le suppliant instamment,

35se souvenant qu’il était leur rocher,

que le Dieu très-haut était leur libérateur.

36Mais s’ils priaient, c’était pour le tromper :

les propos qu’ils lui tenaient n’étaient pas sincères,

37car leur cœur n’était pas droit envers lui,

à son alliance, ils n’étaient pas fidèles.

38Lui, cependant, rempli de compassion,

leur pardonnait au lieu de les détruire,

et, bien souvent, détournait sa colère,

ne voulant pas déchaîner toute sa fureur.

39Il considérait qu’ils étaient fragiles :

un souffle qui passe et ne revient plus.

40Que de fois ils se sont rebellés contre lui ╵dans le désert

et l’ont offensé dans les lieux arides78.40 Dans ce second cycle (v. 40-64), le psalmiste reprend les faits mentionnés dans le premier (v. 17-39). !

41A nouveau, ils mettaient Dieu au défi

et ils attristaient le Saint d’Israël.

42Car ils oubliaient son œuvre puissante :

comment il les avait sauvés de l’oppresseur,

43en Egypte, il avait fait des miracles,

et, au pays de Tsoân, des prodiges78.43 Voir note v. 12. Les v. 44-51 reprennent partiellement le thème des plaies d’Egypte.,

44canaux et rivières changés en sang,

nul ne pouvait plus s’y désaltérer78.44 Voir Ex 7.14-25.,

45mouches venimeuses qui les piquaient78.45 Voir Ex 8.16-28.,

grenouilles qui causaient leur ruine78.45 Voir Ex 7.26 à 8.11. Pour les v. 45-48, voir Ex 9.13-35.,

46leurs récoltes livrées aux sauterelles

et le fruit de leur labeur aux criquets78.46 Voir Ex 10.1-20.,

47leurs vignes ravagées par des grêlons

et leurs figuiers sous les effets du gel,

48leurs troupeaux abandonnés à la grêle

et leur bétail décimé par la foudre.

49Il déchaîna contre eux son ardente colère,

son courroux, sa fureur, et les mit en détresse,

en envoyant une armée d’anges de malheur.

50Il donna libre cours à sa colère,

et il ne leur épargna pas la mort.

Au contraire, il les livra à la peste.

51Il frappa tous les fils aînés d’Egypte,

les premiers fruits de leur virilité78.51 Autre traduction : de leur vigueur. ╵dans les logis de Cham78.51 Voir Gn 7.13 ; 10.6-20. Selon Gn 10.6, les Egyptiens étaient les descendants de Cham, l’un des fils de Noé (cf. Ps 105.23, 27 ; 106.21-22)..

52Comme un troupeau, il fit sortir son peuple

et il les conduisit dans le désert, ╵tout comme un berger conduit ses brebis78.52 Voir Ex 13.17-22..

53Il les conduisit en sécurité, ╵les préservant de tout sujet de crainte,

et la mer engloutit leurs ennemis78.53 Voir Ex 14.26-28..

54Il les fit ensuite venir ╵sur son territoire sacré,

il les conduisit jusqu’à la montagne78.54 Le mont Sion où devait être érigé le Temple (v. 68-69). ╵qu’il s’était par lui-même acquise78.54 Voir Ex 15.17..

55Il chassa devant eux des peuples étrangers,

et il attribua à chacun par le sort, ╵une part du pays en patrimoine.

Il installa les tribus d’Israël ╵dans les demeures des Cananéens.

56Mais ils ont voulu forcer la main ╵au Dieu très-haut

et ils se sont rebellés contre lui.

Ils n’ont pas respecté ses lois78.56 Voir Jg 2.11-15..

57Ils se sont dérobés ╵et se sont montrés traîtres ╵tout comme leurs ancêtres.

On ne pouvait pas leur faire confiance ╵pas plus qu’à l’arc dont la flèche dévie.

58Ils l’ont irrité avec leurs hauts lieux78.58 Lieux consacrés à des cultes idolâtres.,

par leurs idoles, ils ont provoqué ╵sa vive indignation.

59Dieu l’entendit : il se mit en colère

et il prit Israël en aversion.

60Il délaissa sa maison de Silo78.60 Ancien sanctuaire des Israélites au temps de Josué (Jos 18.1, 8 ; 21.1-2 ; Jg 18.31 ; 1 S 1.3 ; Jr 7.12) situé dans le territoire d’Ephraïm entre Béthel et Sichem (Jg 21.12), à une quarantaine de kilomètres au nord de Jérusalem. Le coffre sacré y fut déposé jusqu’au temps du jeune Samuel (1 S 4.3). La ville fut sans doute détruite par les Philistins (d’après les fouilles archéologiques : vers 1050 av. J.-C.).,

le tabernacle, ╵où il résidait parmi les humains.

61Il laissa partir en captivité ╵le coffre sacré, trône de sa force,

et livra aux ennemis sa splendeur78.61 Voir 1 S 4.4-22..

62En colère contre les siens,

il abandonna son peuple à l’épée.

63Le feu consuma ses adolescents,

et l’on ne chanta plus l’éloge ╵de ses jeunes mariées78.63 Il s’agit des chants nuptiaux où les jeunes filles étaient célébrées. Cela signifie qu’elles n’eurent plus l’occasion de se marier parce que les jeunes gens avaient été tués dans les batailles (cf. Es 3.25 à 4.1)..

64Ses prêtres périrent sous les coups de l’épée,

ses veuves n’eurent pas droit à des larmes78.64 Obligées de fuir, elles ne purent pas pleurer leurs morts dans des cérémonies funèbres traditionnelles (voir Jb 27.15)..

65Mais, tout à coup, l’Eternel intervint,

tel un dormeur sortant de sa torpeur,

tel un guerrier exalté par le vin.

66Il frappa ses ennemis à revers,

il les couvrit d’une honte éternelle.

67Il écarta la maison de Joseph78.67 Elle est constituée par les tribus d’Ephraïm et de Manassé (Gn 48.1) auxquelles Jacob a conféré le droit d’aînesse, mais que Dieu a écartées de cette position.,

ne choisit pas la tribu d’Ephraïm.

68Mais il choisit la tribu de Juda,

le mont Sion qu’il prit en affection.

69C’est là qu’il édifia son sanctuaire ╵tels les lieux élevés

comme la terre établie pour toujours.

70Il a choisi son serviteur David

et il l’a tiré de ses bergeries78.70 Pour les v. 70-71, voir 1 S 16.11-13 ; 25.7-8 ; 1 Ch 17.7..

71Il l’a pris du milieu de ses brebis

pour qu’il soit berger de Jacob, son peuple,

et d’Israël qui est sa possession.

72David fut pour eux un berger intègre

qui les guida d’une main avisée.