Wala Motuman si Jonas sa Ginoo
1Usa ka higayon niana, miingon ang Ginoo kang Jonas nga anak ni Amitai, 2“Adto sa dakong siyudad sa Nineve, ug ipadayag ang silot alang sa mga katawhan didto tungod kay midangat na kanako ang ilang kadaotan.” 3Apan miadto hinuon si Jonas sa Tarshish aron sa pag-ikyas sa Ginoo.1:3 pag-ikyas sa Ginoo: Tingali ang buot ipasabot, magpahilayo sa dapit diin nakigsulti ang Ginoo kaniya; o, magpahilayo sa Israel diin nagpadayag ang Ginoo sa iyang presensya sa templo. Milugsong siya sa Jopa ug nakakita siya didto ug barko nga mobiyahe paingon sa Tarshish. Busa mibayad siya sa plite ug misakay aron mahilayo sa Ginoo.
4Sa dihang naglawig na sila, nagpadala ang Ginoo ug kusog nga hangin sa dagat. Miunos ug kusog hangtod nga murag maguba na ang barko. 5Busa nangahadlok ang mga tripulante, ug ang matag usa kanila nagpakitabang sa ilang mga dios. Gipanglabay nila ang mga karga sa dagat aron mogaan ang barko.
Nakanaog na kaniadto si Jonas sa ubos nga bahin sa barko ug naghigda didto hangtod nga nahinanok siya pag-ayo. 6Unya miadto kaniya ang kapitan sa barko ug miingon, “Nakahimo ka pa sa pagtulog? Bangon, ug pangayo ug tabang sa imong dios! Basin pa ug malooy siya kanato, ug tabangan niya kita nga dili kita mangamatay.”
7Unya nagaingnanay ang mga tripulante, “Dali magripa kita aron mahibaloan nato kon kinsa ang hinungdan niining katalagman nga midangat kanato.” Busa nagripa sila, ug si Jonas ang natungnan. 8Unya miingon sila kaniya, “Palihog, sultihi kami kon nganong midangat kining katalagman kanato, ug unsa ang imong trabaho ug taga-asa ka. Sultihi kami kon unsa ang imong nasod ug kaliwat.” 9Mitubag si Jonas, “Usa ako ka Hebreohanon ug nagsimba ako sa Ginoo, ang Dios sa langit1:9 Dios sa langit: o, Dios nga anaa sa langit; o, Dios nga naghimo sa langit; o, Dios nga labaw sa tanan. nga naghimo sa dagat ug sa yuta.” 10Gisultihan sila ni Jonas nga miikyas siya sa Ginoo. Busa nangahadlok pag-ayo ang mga tripulante. Miingon sila kaniya, “Unsa kining imong gibuhat?”
11Sa dihang midagko ang mga balod, miingon ang mga tripulante kang Jonas, “Unsay among buhaton kanimo aron mokalma ang dagat ug dili na makaperwisyo kanamo?” 12Mitubag siya kanila, “Alsaha ninyo ako ug itambog sa dagat aron molinaw kini. Nasayod ako nga ako ang hinungdan kon nganong midangat kaninyo kining kusog nga bagyo.” 13Apan wala nila gisunod si Jonas; naningkamot hinuon sila pagbugsay aron makaabot sa baybayon. Apan wala nila kini mahimo kay misamot pa gayod paghapak kanila ang kusog nga mga balod. 14Busa nanawag sila sa Ginoo. “O Ginoo, nagapakilooy kami kanimo, ayaw kami siloti tungod sa among pagahimuon kang Jonas. Ayaw kami paningli sa pagpatay sa usa ka inosenteng tawo tungod kay nasayod kami nga kining nahitabo imong pagbuot.” 15Busa gialsa nila si Jonas ug gitambog sa dagat, ug diha-diha milinaw ang dagat. 16Tungod niini, nahadlok gayod pag-ayo sa Ginoo ang mga tawo. Busa naghatag sila ug mga halad ug naghimo ug panaad kaniya.
17Nagpadala ang Ginoo ug dako nga isda sa paglamoy kang Jonas, ug didto siya sa tiyan sa isda sulod sa tulo ka adlaw ug tulo ka gabii.
Jona weicht Gottes Auftrag aus
(Kapitel 1–2)
Jona will vor Gott fliehen
1Eines Tages empfing Jona, Amittais Sohn, eine Botschaft vom Herrn. Gott sprach zu ihm: 2»Geh in die große und mächtige Stadt Ninive und kündige ihren Bewohnern mein Strafgericht an! Denn ihre Bosheit schreit zum Himmel, ich kann sie nicht länger mit ansehen!«
3Jona machte sich auf den Weg – aber in die entgegengesetzte Richtung! Er floh vor dem Herrn und kam zunächst in die Hafenstadt Jafo. Dort fand er ein Schiff, das gerade nach Tarsis segeln sollte. Er bezahlte das Geld für die Überfahrt und ging an Bord.
4Doch als sie auf dem Meer waren, ließ der Herr einen starken Sturm aufkommen. Das Unwetter tobte so heftig, dass das Schiff auseinanderzubrechen drohte. 5Angst packte die Seeleute, und jeder schrie zu seinem Gott um Hilfe. Sie warfen Ladung über Bord, damit das Schiff leichter wurde.
Jona war unter Deck in den hintersten Raum gegangen, hatte sich hingelegt und schlief fest. 6Da kam der Kapitän zu ihm und rief: »Was liegst du hier herum und schläfst? Los, steh auf und ruf zu deinem Gott um Hilfe! Vielleicht erbarmt er sich und lässt uns nicht umkommen!«
7Die Seeleute sagten zueinander: »Schnell, lasst uns das Los werfen! Wir müssen herausfinden, wer an unserem Unglück schuld ist!« Das Los fiel auf Jona, 8und so stellten sie ihn zur Rede: »Komm, sag uns, warum uns dieses Unglück getroffen hat! Was machst du hier? Aus welchem Land kommst du, und zu welchem Volk gehörst du?«
9Jona antwortete: »Ich bin ein Hebräer und verehre den Herrn, den Gott des Himmels, der das Land und das Meer geschaffen hat.« 10Dann verriet er ihnen, dass er vor Gott auf der Flucht war. Die Seeleute bekamen noch mehr Angst und machten Jona Vorwürfe: »Warum hast du das getan? 11Was sollen wir jetzt mit dir machen, damit das Meer uns nicht länger bedroht?« Denn die Wellen türmten sich immer höher auf. 12Da sagte Jona: »Werft mich ins Meer! Dann wird es sich beruhigen und euch verschonen. Ich weiß: Dieses Unwetter ist nur durch meine Schuld über euch gekommen.«
13Die Seeleute ruderten mit aller Kraft, um doch noch an Land zu gelangen. Aber sie schafften es nicht, weil der Sturm immer heftiger tobte. 14Da schrien sie zum Herrn: »Ach, Herr, lass uns nicht umkommen, wenn wir jetzt das Leben dieses Mannes opfern müssen! Bestrafe uns nicht wie Mörder, die unschuldiges Blut vergießen! Denn du hast es ja so gewollt.« 15Sie nahmen Jona und warfen ihn ins Meer. Sofort legte sich der Sturm. 16Die Männer erschraken und fürchteten sich vor dem Herrn. Sie brachten ihm ein Schlachtopfer dar und legten Gelübde ab.