Job 7 – NIV & APSD-CEB

New International Version

Job 7:1-21

1“Do not mortals have hard service on earth?

Are not their days like those of hired laborers?

2Like a slave longing for the evening shadows,

or a hired laborer waiting to be paid,

3so I have been allotted months of futility,

and nights of misery have been assigned to me.

4When I lie down I think, ‘How long before I get up?’

The night drags on, and I toss and turn until dawn.

5My body is clothed with worms and scabs,

my skin is broken and festering.

6“My days are swifter than a weaver’s shuttle,

and they come to an end without hope.

7Remember, O God, that my life is but a breath;

my eyes will never see happiness again.

8The eye that now sees me will see me no longer;

you will look for me, but I will be no more.

9As a cloud vanishes and is gone,

so one who goes down to the grave does not return.

10He will never come to his house again;

his place will know him no more.

11“Therefore I will not keep silent;

I will speak out in the anguish of my spirit,

I will complain in the bitterness of my soul.

12Am I the sea, or the monster of the deep,

that you put me under guard?

13When I think my bed will comfort me

and my couch will ease my complaint,

14even then you frighten me with dreams

and terrify me with visions,

15so that I prefer strangling and death,

rather than this body of mine.

16I despise my life; I would not live forever.

Let me alone; my days have no meaning.

17“What is mankind that you make so much of them,

that you give them so much attention,

18that you examine them every morning

and test them every moment?

19Will you never look away from me,

or let me alone even for an instant?

20If I have sinned, what have I done to you,

you who see everything we do?

Why have you made me your target?

Have I become a burden to you?7:20 A few manuscripts of the Masoretic Text, an ancient Hebrew scribal tradition and Septuagint; most manuscripts of the Masoretic Text I have become a burden to myself.

21Why do you not pardon my offenses

and forgive my sins?

For I will soon lie down in the dust;

you will search for me, but I will be no more.”

Ang Pulong Sa Dios

Job 7:1-21

1“Ang kinabuhi sa tawo dinhi sa kalibotan labihan kakapoy—sama kakapoy sa adlaw-adlaw nga trabaho sa usa ka trabahante, 2o sa ulipon nga naghandom nga mohapon na aron makapahulay na siya, o sa trabahante nga nagpaabot nga masuweldohan. 3Ingon usab niana ang akong kahimtang. Pila na ka bulan akong nagaantos nga wala man lay kapuslanan. Bisan sa kagabhion nagaantos ako. 4Inighigda ko sa gabii moingon ako, ‘Kanus-a pa kaha mobuntag?’ Apan hinay modagan ang oras, ug mag-alindasay ako hangtod sa kadlawon. 5Puno sa ulod ug kugang ang akong lawas. Nangbuto ang akong mga hubag-hubag ug nagnana.”

Nanawag si Job sa Dios

6“Nanglabay ang mga adlaw sa akong kinabuhi nga wala nay paglaom. Nanglabay kini nga mas paspas pa kaysa lansadera7:6 lansadera: ginagamit kini sa tighimo ug panapton. sa maghahabol. 7Hinumdomi, O Dios, nga ang akong kinabuhi sama lang sa hangin, ug dili na ako makasinati pa ug kalipay. 8Makita mo pa ako karon apan sa kaulahian dili na. Kon mangita ka kanako, dili mo na ako makita. 9Maingon nga ang dag-om mahanaw, ang nangamatay dili na mobalik pa. 10Dili na siya mopauli sa iyang balay, ug malimtan na siya sa mga nakaila kaniya.

11“Busa dili mahimo nga mohilom lang ako; labihan kabug-at sa akong gibati. Isulti ko ang kalain sa akong buot. 12Nganong gibantayan mo man gayod ako, O Dios? Bangis ba ako nga mananap sa dagat? 13Kon mohigda ako aron mahupay ang akong kasakit, 14hadlokon mo ako pinaagi sa mga damgo ug mga panan-awon. 15Mas maayo pa tuk-on na lang ako ug mamatay kaysa mabuhi niining akong lawas. 16Naglagot ako sa akong kinabuhi. Dili na ako gustong mabuhi pa. Pasagdi na lang ako, kay wala nay pulos ang akong kinabuhi.

17“Unsa ba gayod ang tawo nga imo man nga gikabalak-an ug gihatagag dakong pagtagad? 18Ginasusi mo siya matag adlaw, ug ginasulayan sa tanang panahon. 19Nganong dili mo na man lang ako pasagdan bisag makadiyot? 20Nakasala ba ako? Unsa ang sala nga nahimo ko kanimo, O Magbalantay sa tawo? Nganong gipuntirya mo man gayod ako? Bug-at ba ako nga palas-anon alang kanimo? 21Kon nakasala man gayod ako, nganong dili mo na man lang ako pasayloon? Sa dili madugay mamatay na ako, ug bisan pangitaon mo ako, dili mo na ako makita pa.”