Yeremia 18 – AKCB & HOF

Akuapem Twi Contemporary Bible

Yeremia 18:1-23

Ɔnwemfo No Fi

1Eyi ne Awurade asɛm a ɛbaa Yeremia nkyɛn. 2“Kɔ ɔnwemfo no fi, na hɔ na mede mʼasɛm no bɛma wo.” 3Ɛno nti, mekɔɔ ɔnwemfo no fi na mihuu no sɛ, ɔreyɛ adwuma wɔ ne ntwahode so. 4Nanso kuku a na ɔde dɔte no reyɛ ho adwuma no sɛe wɔ ne nsam; ɛno nti ɔnwemfo no yɛɛ kuku foforo, sɛnea eye pa ara ma no.

5Afei Awurade asɛm baa me nkyɛn se: 6“Israelfi, merentumi nyɛ mo sɛnea ɔnwemfo yi yɛ ana?” Awurade na ose. “Sɛnea dɔte te wɔ ɔnwemfo nsam no, saa ara na mote wɔ me nsam, Israelfi. 7Sɛ bere biara meka se ɛsɛ sɛ wotutu ɔman bi anaa ahenni bi ase, dwerɛw wɔn, sɛe wɔn a, 8na sɛ ɔman a mebɔɔ no kɔkɔ no sakra fi ne bɔne ho a, mɛsakra mʼadwene na meremfa amanehunu a misusuwii sɛ mede bɛba wɔn so mma bio. 9Na sɛ mmere foforo bi meka se, ɛsɛ sɛ wɔkyekye ɔman anaa ahenni bi gye no si hɔ, 10na sɛ ɔyɛ bɔne wɔ mʼani so na wanyɛ osetie amma me a, ɛno de mesan adwene papa a mepɛɛ sɛ meyɛ no no ho.

11“Na afei ka kyerɛ Yudafo ne wɔn a wɔtete Yerusalem no se, ‘Sɛɛ na Awurade se: Hwɛ! mede amanehunu reba mo so, na mereyɛ nhyehyɛe a etia mo. Ɛno nti mo mu biara nnan mfi nʼakwammɔne so na munsiesie mo akwan ne mo nneyɛe.’ 12Nanso wobebua se, ‘So nni mfaso. Yɛbɛkɔ so adi yɛn ara yɛn nhyehyɛe so; yɛn mu biara bɛyɛ asoɔden a efi ne koma bɔne mu.’ ”

13Ɛno nti nea Awurade se ni,

“Mummisa wɔ amanaman no mu se,

hena na wate biribi sɛɛ pɛn?

Ɔbabun Israel ayɛ

ade bi a ɛyɛ hu yiye.

14So sukyerɛmma a ɛwɔ Lebanon no18.14 Lebanon—Ɛyɛ mmepɔw atenten a ɛwɔ atifi fam no mu baako a ne sorokɔ boro anammɔn mpem du.

yera fi nʼabotan a esian no so ana?

So nʼatifi nsu wiridudu a efi akyirikyiri

no gyae sen ana?

15Nanso me nkurɔfo werɛ afi me.

Wɔhyew nnuhuam ma ahoni huhuw,

a ɛma wohintihintiw wɔ wɔn akwan so

ne tete atempɔn so.

Wɔma wɔfa kwatikwan

ne akwan a wɔmmɔe so.

16Wɔn asase bɛda mpan,

na ayɛ ade a wobebu no animtiaa daa;

wɔn a wotwa mu hɔ no ho bedwiriw wɔn

na wobehinhim wɔn ti.

17Sɛnea apuei mframa te no,

mɛbɔ wɔn ahwete wɔ wɔn atamfo anim;

mɛdan mʼakyi akyerɛ wɔn na ɛnyɛ mʼanim

wɔ wɔn amanehunu da no.”

18Wɔkae se, “Mommra ma yɛmfa adwene ntia Yeremia; sɛnea ɛbɛyɛ a asɔfo no nkyerɛkyerɛ a ɛfa mmara no ho, anyansafo no afotu anaa asɛm a efi adiyifo hɔ no renyera. Mommra na yentu yɛn ano ngu ne so a yɛrentie nea ɔbɛka biara.”

19Yɛ aso ma me, Awurade;

tie nea wɔn a wɔpam me ti so no reka!

20Ɛsɛ sɛ wɔde bɔne tua papa so ka ana?

Nanso wɔatu amoa ama me.

Kae sɛ migyinaa wʼanim

na mekasa maa wɔn,

sɛnea wubeyi wʼabufuwhyew afi wɔn so.

21Ɛno nti, ma ɔkɔm nne wɔn mma;

yi wɔn ma afoa.

Ma wɔn yerenom nyɛ abonin ne akunafo;

ma wonkunkum wɔn mmarima,

na wɔmfa afoa nkunkum wɔn mmerante wɔ ɔko mu.

22Ma wɔnte osu wɔ wɔn afi mu

bere a atamfo atu wɔn so sa mpofirim,

efisɛ wɔatu amoa ama me,

na wɔasunsum mʼanan mfiri.

23Nanso wunim Awurade,

pɔw a wɔabɔ nyinaa se wobekum me.

Mfa wɔn nsɛmmɔne nkyɛ wɔn,

na nyi wʼani mfi wɔn bɔne so.

Ma wonni nkogu wɔ wʼanim;

na wo ne wɔn nni wɔ wʼabufuw mu.

Hoffnung für Alle

Jeremia 18:1-23

Ich bin der Töpfer, ihr seid der Ton

1Der Herr sprach zu mir: 2»Geh hinab zum Haus des Töpfers, dort werde ich dir eine Botschaft geben!« 3Ich ging dorthin und sah, wie der Töpfer gerade ein Gefäß auf der Scheibe drehte. 4Doch es misslang ihm. Er nahm den Ton und formte ein neues Gefäß daraus, das ihm besser gefiel.

5Da sprach der Herr zu mir: 6»Volk Israel, kann ich mit euch nicht genauso umgehen wie dieser Töpfer mit dem Ton? Denn ihr seid ja in meiner Hand wie Ton in der Hand des Töpfers! 7Wenn ich einem Volk oder Königreich androhe, es auszureißen und zu vernichten, 8dieses Volk sich aber von seiner Bosheit abwendet, dann werde ich meinen Entschluss ändern – ich lasse das angedrohte Unheil nicht über sie hereinbrechen. 9Doch wenn ich einem Volk oder Königreich zusage, es einzupflanzen und aufzubauen, 10dieses Volk aber Böses tut und nicht auf mich hört, dann lasse ich das Gute, das ich vorausgesagt habe, nicht geschehen.

11Darum verkünde nun den Bewohnern von Jerusalem und ganz Juda: ›So spricht der Herr: Ich plane Böses gegen euch und bereite das Unglück vor, das ich über euch bringen will. Kehrt um von euren falschen Wegen, jeder von euch soll sein Leben von Grund auf ändern.‹ 12Aber sie werden entgegnen: ›Spar dir die Worte! Wir machen, was wir wollen – und sei es noch so eigensinnig und böse!‹«

Schnell hat mein Volk mich vergessen!

13Deshalb sagt der Herr: »Fragt doch die anderen Völker, ob man so etwas schon gehört hat: Mein Volk Israel hat etwas Abscheuliches getan! 14Taut jemals der Schnee auf den felsigen Gipfeln des Libanon? Hört das Wasser auf zu fließen, das aus fernen Quellen kommt? Nein, niemals! 15Mein Volk aber hat mich vergessen! Sie opfern den Götzen, die ihnen nicht helfen können, und das brachte sie zu Fall. Nun gehen sie nicht mehr die guten Wege, die sie seit alter Zeit kennen. Ihre Götter haben sie auf falsche und unsichere Wege geführt. 16Darum wird ihr Land für alle Zeiten zu einem Ort des Grauens und zur Zielscheibe des Spotts. Wer an ihm vorbeizieht, schüttelt entsetzt den Kopf. 17Wenn der Feind kommt, will ich mein Volk in alle Winde zerstreuen, so wie ein Sturm aus dem Osten den Staub davontreibt. Wenn das Unheil über sie hereinbricht, kehre ich ihnen den Rücken und komme ihnen nicht zu Hilfe.«

Herr, strafe meine Feinde!

18Die Israeliten berieten sich untereinander: »Wir müssen uns etwas einfallen lassen, um Jeremia loszuwerden! Es wird immer ein Priester da sein, der uns im Gesetz Gottes unterrichtet, wir werden immer genug Berater haben und Propheten, die uns Gottes Botschaft verkünden. Jeremia glauben wir nichts! Klagen wir ihn doch mit seinen eigenen Worten18,18 Oder: mit unseren Worten. an!«

19Da betete ich: »Hilf mir, o Herr! Hör, was meine Ankläger gegen mich vorbringen! 20Sie vergelten mir Gutes mit Bösem, eine Grube haben sie mir gegraben. Denk daran, wie ich bei dir für sie eingestanden bin und für sie gebetet habe, um deinen Zorn von ihnen abzuwenden. 21Lass ihre Kinder verhungern und sie selbst durch das Schwert der Feinde umkommen! Die Frauen sollen ihre Kinder verlieren und zu Witwen werden! Lass die Männer den Tod finden, und die jungen Soldaten sollen im Kampf niedergemetzelt werden! 22Lass Räuberbanden plötzlich über sie herfallen, damit man Schreie des Entsetzens in ihren Häusern hört! Denn sie haben mir eine Grube gegraben und mir Fallen gestellt.

23Herr, du kennst ihre finsteren Pläne gegen mich und ihre Mordgedanken. Vergib ihnen nicht ihre Schuld! Vergiss nicht, was sie getan haben! Bring sie vor deinen Augen zu Fall an dem Tag, wenn dein Zorn sie trifft!«