Dwom 137
1Babilonia nsubɔnten ho, ɛhɔ na yɛtena suu
bere a yɛkaee Sion no.
2Ɛhɔ konkɔn so nnua mu
na yɛde yɛn asanku sensɛnee,
3ɛhɔ na yɛn nnommumfafo kaa se yɛnto nnwom,
yɛn ahohiafo hwehwɛɛ anigye nnwom fii yɛn nkyɛn;
wɔkae se, “Monto Sion nnwom baako nkyerɛ yɛn!”
4Ɛbɛyɛ dɛn na yɛatumi ato Awurade nnwom,
bere a yɛwɔ ananafo asase so?
5Yerusalem, sɛ me werɛ fi wo a
ma me nsa nifa werɛ mfi sankubɔ.
6Sɛ mankae wo a,
ma me tɛkrɛma nka ntare mʼanom
sɛ mamfa Yerusalem
sɛ mʼanigyede kɛse pa ara a.
7Kae, Awurade, nea Edomfo yɛɛ
da a Yerusalem hwee ase no.
Wɔteɛɛ mu se, “Munnwiriw,
munnwiriw ngu fam nkɔka ne fapem!”
8Ɔbabea Babilonia, wɔadome wo akɔ ɔsɛe mu,
nea otua wo ka bio ani gye
wɔ nea wode ayɛ yɛn no ho.
9Nea ɔkyere wo nkokoaa
de wɔn dwiradwira abotan no ani gye.
1Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion; 2En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op. 3Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: “Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!” 4Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem! 5Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer; 6Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde. 7Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond! 8En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan; 9Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!