1Sɛnea kuropɔn no adan amamfo ni,
kuropɔn a anka nnipa ahyɛ no ma!
Adɛn nti na wayɛ okunafobea a
kan no na anka ɔyɛ ɔkɛse wɔ amanaman no mu?
Nea na ɔyɛ ɔhemmea wɔ amantam no mu no
abɛyɛ afenaa nnɛ.
2Osu yayaayaw anadwo,
nusu sensan nʼafono so.
Nʼadɔfo nyinaa mu no,
obiara nni hɔ a ɔkyekyee ne werɛ.
Ne nnamfonom nyinaa ayi no ama
Wɔayɛ nʼatamfo.
3Amanehunu ne adwumaden akyi no,
Yuda kɔ nnommum mu.
Ɔte amanaman no mu
na onni ahomegyebea.
Wɔn a wɔtaa no nyinaa ato no
wɔ nʼahokyere mu.
4Akwan a ɛkɔ Sion no resu,
efisɛ obiara nkɔ nʼafahyɛ ase.
Nʼapon nyinaa adeda mpan,
na nʼasɔfo si apini,
ne mmabaa di yaw,
na ɔwɔ yawdi a mu yɛ den mu.
5Nʼatamfo abɛyɛ ne wuranom;
wɔn a wɔne no ayɛ adɔm ho adwo wɔn.
Awurade ama awerɛhow aba ne so
nʼamumɔyɛ bebrebe nti.
Ne mma kɔ nnommum mu.
Wɔayɛ nneduafo ama ɔtamfo.
6Anuonyam nyinaa atu
afi Ɔbabea Sion so kɔ.
Ne mmapɔmma ayɛ sɛ aforote
a wonnya adidibea;
na wɔde mmerɛwyɛ aguan
wɔ wɔn ataafo anim.
7Nʼamanehunu ne akyinkyinakyinkyin nna mu no,
Yerusalem kae ademude nyinaa
a na ɛwɔ no wɔ nna a atwa mu no mu.
Ne nkurɔfo kɔtɔɔ ɔtamfo no nsa mu no,
na obiara nni hɔ a ɔbɛboa no.
Nʼatamfo de wɔn ani hwɛɛ no
na wɔserew ne sɛe.
8Yerusalem ayɛ bɔne kɛse
enti ne ho agu fi.
Wɔn a wodi no ni no sopa no,
efisɛ wɔahu nʼadagyaw;
ɔno ankasa gu ahome
na ɔdan nʼani.
9Nʼafideyɛ atu aka ne ntade mu;
wannwene ne daakye ho.
Nʼasehwe yɛ nwonwa;
obiara ankyekye ne werɛ.
“Awurade, hwɛ mʼamanehunu,
efisɛ ɔtamfo adi nkonim.”
10Ɔtamfo no de ne nsa too
nʼademude nyinaa so;
ohuu sɛ amanaman
rehyɛn ne kronkronbea hɔ,
nnipa a woabra sɛ
wɔnnhyɛn wʼasafo mu no.
11Ne nkurɔfo nyinaa si apini
bere a wɔrehwehwɛ aduan;
wɔde wɔn ademude sesa aduan
de nya ahoɔden.
“Awurade, hwɛ na dwene me ho,
efisɛ wobu me animtiaa.”
12“Ɛmfa mo ho ana, mo a mutwa mu wɔ hɔ nyinaa?
Monhwɛ na munhu.
Ɔyaw bi wɔ hɔ a ɛte sɛ me de
a wɔma ɛbaa me so yi,
nea Awurade de baa me so
wɔ nʼabufuwhyew da no ana?
13“Ɔsomaa ogya fii ɔsoro,
ma ɛbaa me nnompe mu.
Osum afiri maa mʼanan
na ɔsan me kɔɔ mʼakyi.
Ɔyɛɛ me pasaa,
metɔɔ beraw da mu nyinaa.
14“Woakyekyere me bɔne ahyɛ konnua mu;
ɔde ne nsa nwen bɔɔ mu.
Wɔde asɛn me kɔn mu
na Awurade atwe mʼahoɔden.
Ɔde me ahyɛ wɔn a
merentumi nnyina wɔn anim no nsa.
15“Awurade apo
akofo a wɔwɔ me ntam nyinaa;
wafrɛ asraafo atia me
sɛ wɔmmɛdwerɛw me mmerante.
Awurade atiatia Ɔbabea Ɔbabun Yuda so
wɔ ne nsakyiamoa mu.
16“Eyinom nti na misu
na nusu aguare me.
Obiara mmɛn a ɔbɛkyekye me werɛ,
nea ɔbɛhyɛ me honhom den nni hɔ.
Me mma agyigya
efisɛ ɔtamfo no adi nkonim.”
17Sion trɛw ne nsa mu
nanso obiara nni hɔ a ɔbɛkyekye ne werɛ.
Awurade ahyɛ ama Yakob se
ne mfɛfo bɛyɛ nʼatamfo;
Yerusalem abɛyɛ
afide wɔ wɔn mu.
18“Awurade yɛ ɔtreneeni,
nanso manni nʼahyɛde so.
Muntie, mo amanaman nyinaa
monhwɛ me yaw.
Me mmerante ne mmabaa
kɔ nnommum mu.
19“Mefrɛɛ mʼadɔfo
nanso woyii me mae.
Mʼasɔfo ne me mpanyimfo
ase tɔree wɔ kuropɔn no mu,
bere a wɔrehwehwɛ aduan adi
na wɔanwuwu.
20“Awurade, hwɛ me mmɔbɔ!
Meredi yaw wɔ me mu,
na me koma mu nso minni ahotɔ,
efisɛ mayɛ otuatewfo kɛse.
Afoa hyɛ me awerɛhow wɔ abɔnten so;
ofie nso yɛ owu nko ara.
21“Nnipa ate mʼapinisi,
nanso obiara nni hɔ a ɔbɛkyekye me werɛ.
Mʼatamfo nyinaa ate mʼamanehunu
wɔn ani gye nea woayɛ no ho.
Ma nna a woahyɛ no mmra
sɛnea wɔbɛyɛ sɛ me.
22“Fa wɔn atirimɔdensɛm nyinaa si wʼanim;
na wo ne wɔn nni
sɛnea wo ne me adi;
esiane mʼamumɔyɛ no nti.
Mʼapinisi dɔɔso
na me koma abotow.”
1اورشليم كه زمانی پرجمعيت بود اينک متروک شده است! شهری كه در بين قومها محبوب بود اينک بيوه گشته است! او كه ملكهٔ شهرها بود اينک برده شده است!
2اورشليم تمام شب می‌گريد و قطره‌های اشک روی گونه‌هايش می‌غلتد. از ميان يارانش يكی هم باقی نمانده كه او را تسلی دهد. دوستانش به او خيانت كرده و همگی با او دشمن شده‌اند.
3مردم مصيبت‌زده و رنجديدهٔ يهودا به اسارت رفته‌اند؛ به ديار غربت تبعيد شده‌اند و اينک هيچ آسايش ندارند. دشمنان، آنها را احاطه نموده عرصه را بر آنها تنگ كرده‌اند.
4ديگر كسی به خانهٔ خدا نمی‌آيد تا در روزهای عيد عبادت كند. دخترانی كه سرود می‌خواندند اينک عزادارند، و كاهنان تنها آه می‌كشند. دروازه‌های شهر، متروک شده و اورشليم در ماتم فرو رفته است.
5دشمنانش بر او غلبه يافته كامياب شده‌اند. خداوند اورشليم را برای گناهان بسيارش تنبيه كرده است. دشمنان، فرزندان او را اسير كرده، به ديار غربت به بردگی برده‌اند.
6تمام شكوه و زيبايی اورشليم از دست رفته است. بزرگانش مانند غزالهای گرسنه دنبال چراگاه می‌گردند و ناتوانتر از آنند كه بتوانند از چنگ دشمن فرار كنند.
7اينک اورشليم در ميان مصیبتها، روزهای پرشكوه گذشته را به ياد می‌آورد. زمانی كه او به محاصرهٔ دشمن درآمد، هيچ مدد كننده‌ای نداشت؛ دشمن او را مغلوب كرد و به شكست او خنديد.
8اورشليم گناهان بسياری مرتكب شده و ناپاک گرديده است. تمام كسانی كه او را تكريم می‌كردند، اينک تحقيرش می‌كنند، زيرا برهنگی و خواری او را ديده‌اند. او می‌نالد و از شرم، چهرهٔ خود را می‌پوشاند.
9لكهٔ ننگی بر دامن اورشليم بود، اما او اعتنايی نكرد؛ او به عاقبت خود نيانديشيد و ناگهان سقوط كرد. اينک كسی نيست كه او را تسلی دهد. او از خداوند رحمت می‌طلبد، زيرا دشمن بر او غالب آمده است.
10دشمن، گنجينه‌های او را غارت كرد و قومهای بيگانه در برابر چشمانش به عبادتگاه مقدسش داخل شدند، قومهایی كه خدا ورود آنها را به عبادتگاهش قدغن كرده بود.
11اهالی اورشليم برای يک لقمه نان آه می‌كشند. هر چه داشتند برای خوراک دادند تا زنده بمانند. اورشليم می‌گويد: «خداوندا، ببين چگونه خوار شده‌ام!
12«ای كسانی كه از كنارم می‌گذريد، چرا به من نگاه نمی‌كنيد؟ نگاهی به من بيندازيد و ببينيد آيا غمی همچون غم من وجود دارد؟ ببينيد خداوند به هنگام خشم خود به من چه كرده است!
13«او از آسمان آتش نازل كرد و تا مغز استخوان مرا سوزاند. سر راهم دام گسترد و مرا به زمين كوبيد. او مرا ترک گفت و در غمی بی‌پايان رهايم كرد.
14«گناهانم را به هم بافت و همچون طنابی بر گردنم انداخت و مرا زير يوغ بردگی كشاند. تمام توانم را گرفت و مرا در چنگ دشمنانم كه قويتر از من بودند رها كرد.
15«خداوند تمام سربازان شجاع مرا از من گرفت. او لشكری بر ضد من فرا خواند تا جوانان مرا از بين ببرند. خداوند شهر محبوب خود را همچون انگور در چرخشت پايمال كرد.
16«برای اين مصيبتهاست كه می‌گريم و قطره‌های اشک بر گونه‌هايم می‌غلتد. آن كه به من دلداری می‌داد و جانم را تازه می‌ساخت از من دور شده است. دشمن بر من غالب آمده و فرزندانم بی‌كس شده‌اند.
17«دستهای خود را دراز می‌كنم و كمک می‌طلبم، اما كسی نيست كه به دادم برسد. خداوند قومهای همسايه را بر ضد من فرا خوانده و من مورد نفرت آنان قرار گرفته‌ام.
18«اما خداوند عادلانه حكم فرموده است، زيرا من از فرمان او سرپيچی كرده بودم. ای مردم جهان، اندوه مرا بنگريد و ببينيد چگونه پسران و دخترانم را به اسيری برده‌اند.
19«از ياران كمک خواستم، اما ايشان به من خيانت كردند. كاهنان و ريش‌سفيدان در حالی كه به دنبال لقمه نانی بودند تا خود را زنده نگه دارند، در كوچه‌های شهر از گرسنگی جان دادند.
20«ای خداوند، ببين چقدر پريشان و نگرانم! به خاطر گناهانی كه انجام داده‌ام جانم در عذاب است. در خانه، بلای كشنده در انتظارم است و در بيرون، شمشير مرگبار.
21«مردم ناله‌هايم را می‌شنوند، اما كسی به دادم نمی‌رسد. دشمنانم چون شنيدند چه بلايی بر سرم آوردی، شاد شدند. ای خداوند، به وعده‌ات وفا كن و بگذار دشمنانم نيز به بلای من دچار گردند.
22«به گناهان آنها نيز نظر كن و همانگونه كه مرا برای گناهانم تنبيه كرده‌ای، آنان را نيز به سزای كردارشان برسان. ناله‌های من بسيار و دلم بی‌تاب است.»
