ดาวิดทราบข่าวว่าซาอูลสิ้นพระชนม์
(1ซมอ.31:1-13; 1พศด.10:1-12)
1หลังจากซาอูลสิ้นพระชนม์แล้ว ดาวิดกลับมาจากการพิชิตชาวอามาเลขและพักอยู่ที่เมืองศิกลากได้สองวัน 2ในวันที่สาม มีชายคนหนึ่งมาจากค่ายของซาอูล เสื้อผ้าขาดวิ่น และฝุ่นเต็มศีรษะ เขาหมอบกราบลงต่อหน้าดาวิดแสดงความเคารพ
3ดาวิดถามว่า “เจ้ามาจากไหน?”
เขาตอบว่า “ข้าพเจ้าหนีมาจากค่ายของอิสราเอล”
4ดาวิดถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? บอกเราสิ”
เขาตอบว่า “ทหารของเราเตลิดหนี หลายคนถูกฆ่าตาย กษัตริย์ซาอูลและโยนาธานราชโอรสสิ้นพระชนม์แล้ว”
5ดาวิดจึงถามชายหนุ่มที่มาส่งข่าวว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ากษัตริย์ซาอูลและโยนาธานราชโอรสสิ้นพระชนม์แล้ว?”
6เขาตอบว่า “ข้าพเจ้าอยู่บนภูเขากิลโบอา เห็นกษัตริย์ซาอูลทุ่มพระกายลงบนหอก รถม้าศึกของศัตรูก็ประชิดเข้ามา 7เมื่อพระองค์เห็นข้าพเจ้า ก็ร้องเรียกให้เข้าไปหา แล้วข้าพเจ้าทูลถามว่า ‘จะทรงให้ข้าพระบาททำสิ่งใด?’
8“พระองค์ตรัสถามว่า ‘เจ้าเป็นใคร?’
“ข้าพเจ้าทูลว่า ‘เป็นชาวอามาเลขพระเจ้าข้า’
9“พระองค์จึงตรัสว่า ‘มาฆ่าเราทีเถิด เราใกล้จะตายแล้ว แต่ก็ไม่ตายเสียที’
10“ข้าพเจ้าจึงปลงพระชนม์ เพราะเห็นว่าจะไม่รอดแน่ๆ แล้วข้าพเจ้าก็เอามงกุฎกับทองต้นพระกร1:10 คือ เครื่องประดับรัดต้นแขนมาให้ท่านผู้เป็นเจ้านายของข้าพเจ้า”
11แล้วดาวิดกับพรรคพวกทั้งหมดจึงฉีกเสื้อผ้าของตน 12พวกเขาพากันไว้ทุกข์ ร่ำไห้ และถืออดอาหารจนถึงเวลาเย็น เพื่อไว้อาลัยแด่กษัตริย์ซาอูล และโยนาธานราชโอรส และเพื่อไพร่พลขององค์พระผู้เป็นเจ้าและชาวอิสราเอลซึ่งสิ้นชีวิตในสงคราม
13ดาวิดพูดกับชายหนุ่มที่นำข่าวมาว่า “เจ้ามาจากไหน?”
เขาตอบว่า “ข้าพเจ้าเป็นลูกคนต่างด้าวชาวอามาเลข”
14ดาวิดถามว่า “ทำไมเจ้าจึงกล้าทำลายผู้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเจิมตั้งไว้?”
15แล้วดาวิดสั่งคนของตนว่า “เอาเขาไปฆ่าเสีย!” คนของดาวิดก็ฆ่าเขา 16เพราะดาวิดได้กล่าวแล้วว่า “เจ้าสมควรตาย เพราะเจ้าเองได้สารภาพว่า ‘ข้าพเจ้าได้ฆ่าผู้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเจิมตั้งไว้’”
ดาวิดไว้อาลัยซาอูลและโยนาธาน
17แล้วดาวิดคร่ำครวญไว้อาลัยแด่กษัตริย์ซาอูลกับโยนาธานราชโอรส 18และบัญชาให้สอนบทคร่ำครวญนี้แก่ชนยูดาห์ (บันทึกไว้ในหนังสือแห่งยาชาร์) ความว่า
19“โอ อิสราเอลเอ๋ย ศักดิ์ศรีของเจ้านอนสิ้นชีพอยู่บนที่สูงของเจ้า
วีรชนแกล้วกล้าล้มลงเสียแล้วหนอ!
20“อย่าแจ้งข่าวนี้ในเมืองกัท
อย่าประกาศข่าวนี้ตามถนนหนทางในอัชเคโลน
หาไม่แล้วธิดาแห่งฟีลิสเตีย1:20 คือ ชาวฟีลิสเตียจะกระหยิ่มยิ้มย่อง
หาไม่แล้วเหล่าบุตรีของผู้ที่ไม่ได้เข้าสุหนัตจะลิงโลดยินดี
21“โอ ภูเขากิลโบอา
ขออย่าให้เจ้าได้รับฝนหรือหยาดน้ำค้าง
ขออย่าให้ท้องทุ่งเกิดธัญญาหารเพื่อเป็นเครื่องบูชา1:21 ในภาษาฮีบรูข้อความนี้มีความหมายไม่ชัดเจน
เพราะที่นั่นโล่ของผู้เกรียงไกรถูกเหยียดหยาม
โล่ของซาอูลไม่ได้ชโลมด้วยน้ำมันอีกแล้ว
22“ธนูของโยนาธานดื่มเลือดไม่หยุด
และกินเนื้อของผู้มีกำลัง
ดาบของซาอูล
ไม่กลับมาเปล่า
23“ซาอูลและโยนาธาน
ยามอยู่ทรงเป็นที่รักและน่าชื่นชม
ยามสิ้นไม่ทรงพรากจากกัน
ทรงว่องไวกว่านกอินทรี
แข็งแกร่งกว่าราชสีห์
24“โอ เหล่าธิดาแห่งอิสราเอล1:24 คือ ชาวอิสราเอล
จงร่ำไห้ให้กับซาอูล
ผู้ทรงแต่งกายให้เธอด้วยอาภรณ์สีแดงเข้มและสิ่งงดงาม
และตกแต่งอาภรณ์ของเธอด้วยเครื่องประดับทองคำ
25“วีรชนแกล้วกล้าล้มลงกลางสมรภูมิ!
โยนาธานนอนสิ้นชีพอยู่บนที่สูงของเจ้า
26โอ โยนาธาน พี่น้องของข้าพเจ้าเอ๋ย ข้าพเจ้าอาลัยถึงท่าน
ท่านเป็นที่รักยิ่งของข้าพเจ้า
ความรักที่ท่านมีต่อข้าพเจ้านั้นล้ำเลิศ
ล้ำเลิศยิ่งกว่าความรักของสตรี
27“วีรชนแกล้วกล้าล้มลงเสียแล้ว!
อาวุธยุทโธปกรณ์ก็พินาศไป!”
Давид узнает о смерти Саула
1После смерти Саула Давид вернулся, победив амаликитян, и пробыл в Циклаге два дня. 2На третий день из лагеря Саула пришел человек в разорванной одежде, с пылью на голове. Придя к Давиду, он поклонился ему до земли.
3– Откуда ты пришел? – спросил его Давид.
– Я спасся из лагеря израильтян – ответил он.
4– Что случилось? – спросил Давид. – Расскажи мне.
Человек сказал:
– Народ бежал с поля боя. Многие пали и умерли. Саул и его сын Ионафан мертвы.
5Давид сказал юноше, который принес ему это известие:
– Откуда ты знаешь, что Саул и его сын Ионафан мертвы?
6– Я случайно оказался на горе Гильбоа, – сказал юноша, – и там был Саул, который опирался на свое копье, а колесницы и всадники приближались к нему. 7Обернувшись назад и увидев меня, он позвал меня, и я сказал: «Что мне сделать?» 8Он спросил меня: «Кто ты?» – «Амаликитянин», – ответил я. 9Тогда он сказал мне: «Подойди и убей меня! У меня агония, но я еще жив». 10Я подошел и убил его, потому что знал, что после своего поражения он не сможет жить. Я взял венец, который был у него на голове, и браслет с его руки и принес их сюда, к моему господину.
11Тогда Давид и все, кто был с ним, разорвали на себе одежду. 12Они рыдали, плакали и постились до вечера о Сауле, и о его сыне Ионафане, и о войске Господа, и о доме Израиля, потому что все они пали от меча. 13Давид сказал юноше, который принес ему известие:
– Откуда ты?
– Я сын чужеземца – амаликитянина, – ответил он.
14Давид сказал ему:
– Как же ты не побоялся поднять руку, чтобы погубить Господнего помазанника?
15Давид позвал одного из своих людей и сказал ему:
– Подойди и убей его!
Тот убил его, и он умер. 16А Давид сказал, повернувшись к амаликитянину:
– Твоя кровь на твоей голове. Ты сам свидетельствовал против себя, когда сказал: «Я убил Господнего помазанника».
Плач Давида о Сауле и Ионафане
17Давид оплакивал Саула и его сына Ионафана этой горестной песней 18и приказал научить жителей Иудеи этой «Песне лука» (она записана в «Книге Праведного»1:18 Или: «в Книге Яшар». Эта древняя книга, не вошедшая в состав Писания, не сохранилась до наших времен.):
19– Слава твоя, о Израиль,
сражена на твоих высотах.
Как пали могучие!
20Не говорите об этом в Гате,
не разглашайте на улицах Ашкелона,
чтобы не радовались дочери филистимлян,
чтобы не ликовали дочери необрезанных.
21О горы Гильбоа,
да не будет вам ни росы, ни дождя,
ни щедрых полей1:21 В еврейском тексте это место неясно..
Ведь там осквернен был щит могучих,
щит Саула – не натираемый больше маслом.
22От крови сраженных,
от плоти могучих
лук Ионафана не отворачивался,
меч Саула не возвращался несыт.
23Саул и Ионафан –
столь любимы и чтимы при жизни,
и в смерти не разлучились.
Были они быстрее орлов,
львов сильнее.
24О, дочери Израиля,
оплакивайте Саула,
который одевал вас в роскошные алые наряды,
который украшал ваши платья золотым убранством.
25Как пали могучие в бою!
Ионафан сражен на высотах твоих.
26Я скорблю по тебе, Ионафан, брат мой,
ты был мне очень дорог.
Твоя любовь была для меня прекрасна,
прекраснее любви женщин.
27Как пали могучие!
Погибло оружие брани!
