ความรักของพระเจ้าต่ออิสราเอล
1“เมื่ออิสราเอลยังเด็กอยู่ เรารักเขา
เราเรียกบุตรของเราออกจากอียิปต์
2แต่ยิ่งเรา11:2 ภาษาฮีบรูว่าพวกเขาเรียกอิสราเอลมากเท่าใด
พวกเขายิ่งไกลห่างจากเรา11:2 ภาษาฮีบรูว่าพวกเขามากเท่านั้น
พวกเขาถวายเครื่องบูชาแก่พระบาอัล
และเผาเครื่องหอมถวายรูปปั้นต่างๆ
3เรานี่แหละสอนให้เอฟราอิมหัดเดิน
เราโอบอุ้มพวกเขาไว้ในอ้อมแขน
แต่พวกเขาไม่ตระหนัก
ว่าเรานี่แหละเป็นผู้รักษาพวกเขาให้หาย
4เรานำพวกเขาด้วยสายใยแห่งความเมตตา
และด้วยพันธะแห่งความรัก
เราปลดแอกจากคอของพวกเขา
และก้มลงมาป้อนอาหารพวกเขา
5“พวกเขาจะไม่กลับไปยังอียิปต์หรือ
และอัสซีเรียจะไม่ปกครองพวกเขาหรือ
ในเมื่อพวกเขาไม่ยอมกลับใจ?
6ดาบทั้งหลายจะกวัดแกว่งอยู่ในเมืองต่างๆ ของพวกเขา
จะทำลายดาลประตูของพวกเขา
และทำให้แผนการต่างๆ ของพวกเขาจบสิ้นลง
7ประชากรของเราตั้งใจทิ้งเราไป
แม้ว่าพวกเขาจะร้องทูลต่อเราผู้สูงสุด
เราก็จะไม่เชิดชูพวกเขาเลย
8“เอฟราอิมเอ๋ย เราจะปล่อยเจ้าหลุดมือไปได้อย่างไร?
อิสราเอลเอ๋ย เราจะยอมปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร?
เราจะปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนอัดมาห์ได้หรือ?
เราจะทำให้เจ้าเหมือนเศโบยิมได้อย่างไร?
จิตใจที่อยู่ภายในเราก็เปลี่ยนไป
ความเมตตาเอ็นดูของเราก็ได้รับการปลุกขึ้น
9เราจะไม่ลงโทษเจ้าตามความโกรธอันรุนแรงของเรา
หรือหันมาทำลายล้างเอฟราอิมอีก
เพราะเราเป็นพระเจ้า ไม่ใช่มนุษย์
เป็นองค์บริสุทธิ์ท่ามกลางเจ้า
เราจะไม่มาด้วยความโกรธ11:9 หรือไม่มาต่อสู้กับเมืองใดๆ
10เขาจะติดตามองค์พระผู้เป็นเจ้า
พระองค์จะทรงเปล่งพระสุรเสียงดุจราชสีห์
เมื่อพระองค์ทรงเปล่งเสียงกึกก้อง
ลูกๆ ของพระองค์จะสั่นสะท้านกลับมาจากทางตะวันตก
11เขาจะรีบรุดตัวสั่น
มาจากอียิปต์เหมือนนก
และมาจากอัสซีเรียเหมือนนกพิราบ
เราจะพาพวกเขากลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนอีก”
องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
บาปของอิสราเอล
12เอฟราอิมล้อมกรอบเราด้วยคำโกหก
พงศ์พันธุ์อิสราเอลห้อมล้อมเราด้วยการหลอกลวง
และยูดาห์ดื้อด้านแม้แต่กับพระเจ้า
ซึ่งเป็นองค์บริสุทธิ์ผู้ซื่อสัตย์
محبت خدا نسبت به اسرائيل
1زمانی كه اسرائيل طفل بود او را مثل پسر خود دوست میداشتم و او را از مصر فرا خواندم. 2ولی هر چه بيشتر او را به سوی خود خواندم، بيشتر از من دور شد و برای بعل قربانی كرد و برای بتها بخور سوزانيد. 3از بچگی او را تربيت كردم، او را در آغوش گرفتم و راه رفتن را به او ياد دادم؛ ولی او نخواست بفهمد كه اين من بودم كه او را پروراندم. 4با كمند محبت، اسرائيل را به سوی خود كشيدم؛ بار از دوشش برداشتم و خم شده، او را خوراک دادم.
5ولی او به سوی من بازگشت نمیكند، پس دوباره به مصر خواهد رفت و آشور بر او سلطنت خواهد كرد. 6آتش جنگ در شهرهايش شعلهور خواهد شد. دشمنانش به دروازههای او حمله خواهند كرد و او در ميان سنگرهای خود به دام دشمن خواهد افتاد. 7قوم من تصميم گرفتهاند مرا ترک كنند، پس من هم آنها را به اسارت میفرستم و هيچكس نخواهد توانست آنان را رهايی بخشد.
8ای اسرائيل، چگونه تو را از دست بدهم؟ چگونه بگذارم بروی؟ چگونه میتوانم تو را مثل ادمه و صبوئيم رها كنم؟ آه از دلم برمیخيزد! چقدر آرزو دارم به تو كمک كنم! 9در شدت خشم خود تو را مجازات نخواهم كرد و ديگر تو را از بين نخواهم برد؛ زيرا من خدا هستم، نه انسان. من خدايی مقدس هستم و در ميان شما ساكنم. من ديگر با خشم به سراغ شما نخواهم آمد.
10«قوم من از من پيروی خواهند كرد و من مثل شير بر دشمنانشان خواهم غريد. ايشان شتابان از غرب باز خواهند گشت؛ 11مثل دستهٔ بزرگی از پرندگان از مصر و مانند كبوتران از آشور پرواز خواهند كرد. من دوباره ايشان را به خانهشان باز میگردانم.» اين وعدهای است از جانب خداوند.
گناه اسرائيل
12خداوند میفرمايد: «اسرائيل با دروغ و فريب مرا احاطه كرده است، و يهودا هنوز نسبت به من كه خدای امين و مقدس هستم، سركشی میكند.»
