โยบ
1แล้วโยบจึงโต้ตอบว่า
2“ท่านจะทรมานข้าไปนานแค่ไหน?
จะใช้คำพูดเชือดเฉือนข้าไปนานเท่าใด?
3สิบครั้งแล้วนะที่ท่านตำหนิติเตียนข้า
ที่ท่านโจมตีข้าโดยไม่อาย
4หากข้าหลงผิดไปจริงๆ
ความผิดพลาดก็เป็นเรื่องของข้าคนเดียว
5หากท่านจะยกตนข่มข้า
และใช้ความตกต่ำของข้าปรักปรำข้า
6ก็จงรู้เถิดว่าพระเจ้าทรงทำผิดต่อข้า
และเหวี่ยงแหของพระองค์คลุมข้าไว้
7“ถึงแม้ข้าร้องว่า ‘ทรงทำผิดต่อข้า!’ แต่ก็ไม่มีคำตอบ
แม้ข้าร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้รับความยุติธรรม
8พระเจ้าทรงปิดกั้นหนทางของข้า ข้าจึงผ่านไปไม่ได้
พระองค์ทรงคลุมทางของข้าไว้ในความมืด
9พระเจ้าทรงริบศักดิ์ศรีของข้าไป
ทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า
10พระองค์ทรงทำลายข้าทุกด้านจนย่อยยับ
ทรงขุดรากถอนโคนความหวังของข้าไปเหมือนถอนต้นไม้
11พระพิโรธของพระองค์เผาผลาญข้า
ทรงถือว่าข้าเป็นศัตรูของพระองค์
12กองกำลังของพระองค์ดาหน้าเข้ามา
สร้างเชิงเทินเข้าประชิดข้า และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า
13“พระองค์ทรงให้พี่น้องห่างเหินข้า
คนสนิทชิดเชื้อก็กลายเป็นคนแปลกหน้า
14ญาติของข้าจากไป
เพื่อนฝูงก็ลืมข้า
15แขกเหรื่อและคนรับใช้ถือว่าข้าเป็นคนแปลกหน้า
และมองว่าข้าเป็นคนต่างด้าว
16ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบ
แม้ข้าจะอ้อนวอนเขา
17ลมหายใจของข้าเป็นที่รังเกียจของภรรยา
ตัวข้าเป็นที่เกลียดชังของพี่น้องของข้าเอง
18แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ดูหมิ่นเหยียดหยามข้า
เมื่อข้าปรากฏตัว พวกเขาก็หัวเราะเยาะ
19เพื่อนสนิททุกคนพากันขยะแขยงข้า
บรรดาผู้ที่ข้ารักก็กลายเป็นศัตรูกับข้า
20ข้าเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก
ข้าเฉียดใกล้ความตายแค่เส้นยาแดง
21“เพื่อนเอ๋ย! สงสารข้าเถิด
เพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าเล่นงานข้าแล้ว
22ทำไมหนอพวกท่านถึงต้องไล่ล่าตัวข้าเหมือนอย่างที่พระเจ้าทรงกระทำ?
จะแล่เนื้อเถือหนังของข้าไม่เลิกราเลยหรือ?
23“อยากให้บันทึกถ้อยคำของข้าไว้
เขียนไว้ในหนังสือม้วน
24ใช้เครื่องมือเหล็กจารึกไว้บนแผ่นตะกั่ว
หรือสลักลงบนศิลาให้ถาวรเป็นนิตย์!
25ข้ารู้ว่าพระผู้ไถ่19:25 หรือผู้ปกป้องของข้าทรงพระชนม์อยู่
และรู้ว่าในที่สุดพระองค์จะประทับยืนบนแผ่นดินโลก19:25 หรือบนหลุมฝังศพของข้า
26และหลังจากที่ผิวหนังของข้าถูกทำลายไป
แต่19:26 หรือและหลังจากข้าตื่นขึ้น / แม้ร่างกายนี้ได้ถูกทำลายไป / แล้วใน19:26 หรือถูกทำลายไป / ปราศจากกายนี้ข้ายังจะเห็นพระเจ้า
27ข้าเองจะเห็นพระเจ้ากับตา
ไม่ใช่คนอื่น
จิตใจของข้าโหยหาอยู่ภายใน!
28“หากท่านว่า ‘เราจะเล่นงานเขาให้อยู่หมัด
เพราะต้นตอปัญหาอยู่ที่เขา19:28 หรือข้า’
29ท่านเองก็ควรจะกลัวดาบนั้น
เพราะพระพิโรธจะนำดาบมาลงโทษท่าน
แล้วท่านจะรู้ว่าการพิพากษานั้นมีอยู่19:29 หรือนำดาบมาลงโทษท่าน / เพื่อที่ท่านจะมารู้จักองค์ทรงฤทธิ์”
Jobs sjette tale: Et svar til Bildad
1Job gav følgende svar:
2„Hvor længe bliver I ved med at håne mig?
Hvor længe vil I plage mig med jeres fornærmelser?
3I anklager mig nu for tiende gang,
mishandler mig uden barmhjertighed.
4Hvis jeg har gjort noget forkert,
så er det mit problem og ikke jeres.
5I mener, at I er bedre end mig,
og at mine lidelser er straf for min synd.
6Forstår I ikke, at Gud gør mig uret
ved at sende disse ulykker over mig?
7Jeg råber om hjælp, men får intet svar.
Jeg skriger højt, men ingen griber ind.
8Gud har spærret vejen for mig,
han har indhyllet mit liv i mørke.
9Han har berøvet mig min ære,
ødelagt mit gode omdømme.
10Han angreb mig fra alle sider, så jeg faldt.
Han har taget ethvert håb fra mig.
11Hans vrede blussede op imod mig,
han behandlede mig som en fjende.
12Han sender en hær af ulykker imod mig,
de omringer mit hus og falder over mig.
13Mine slægtninge har slået hånden af mig,
mine bekendte vil ikke kendes ved mig.
14Min familie har vendt mig ryggen,
mine nærmeste venner ignorerer mig.
15Mine gæster ser på mig som en fremmed,
mine tjenestepiger gør intet for mig.
16Min tjener kommer ikke, når jeg kalder,
ikke engang når jeg trygler ham om hjælp.
17Min kone føler afsky ved min ånde,
mine brødre kan ikke udholde stanken.
18Selv børnene regner mig ikke for noget.
Når jeg rejser mig op, håner de mig.
19Mine bedste venner viser mig afsky,
de, jeg holder mest af, har vendt mig ryggen.
20Jeg er ikke andet end skind og ben,
med nød og næppe undgik jeg døden.
21Vis dog lidt barmhjertighed, venner!
Hav medlidenhed, for Guds vrede har ramt mig.
22Hvorfor vil I straffe mig, som Gud gør?
Har jeg ikke lidt tilstrækkeligt allerede?
23Ak, gid mine ord blev skrevet ned,
gid nogen ville optegne dem i en bog.
24Gid nogen ville mejsle dem i sten,
indridse dem i en klippe for evigt.
25Men jeg ved, at der er en, som vil befri mig,
engang skal han stå frem på jorden.
26Jeg ved, at selv om min krop går til grunde,
får jeg mulighed for bagefter at se Gud.
27Jeg skal se ham med mine egne øjne.
Jeg kan næsten ikke rumme den tanke.
28Hvor vover I da at anklage mig
og påstå, at min lidelse er en velfortjent straf?
29Pas på, at I ikke selv bliver straffet,
bliver ramt af Guds vrede og dom.”
