พระราชโองการเพื่อชาวยิว
1ในวันนั้นเองกษัตริย์เซอร์ซีสประทานทรัพย์สมบัติของฮามานศัตรูของชาวยิวแก่พระนางเอสเธอร์ และโมรเดคัยมาเข้าเฝ้ากษัตริย์ เนื่องจากเอสเธอร์ได้กราบทูลว่าโมรเดคัยเกี่ยวข้องกับพระนางอย่างไร 2กษัตริย์ทรงถอดแหวนตราซึ่งริบคืนมาจากฮามานประทานแก่โมรเดคัย และเอสเธอร์ทรงแต่งตั้งโมรเดคัยให้มีสิทธิ์เหนือทรัพย์สมบัติของฮามาน
3ขณะนั้นเอสเธอร์มาเข้าเฝ้ากษัตริย์อีกครั้งหนึ่ง หมอบลงแทบพระบาทและทูลวิงวอนด้วยน้ำพระเนตรไหล ให้กษัตริย์ทรงโปรดระงับแผนการร้ายต่อชาวยิวของฮามานชาวอากัก 4แล้วกษัตริย์ทรงยื่นคทาทองคำแก่เอสเธอร์ พระนางจึงทรงยืนขึ้นต่อหน้าพระองค์
5พระนางทูลว่า “หากเป็นที่พอพระทัยของฝ่าพระบาท และหากฝ่าพระบาททรงโปรดปรานหม่อมฉัน และทรงเห็นควรที่จะกระทำสิ่งนี้ และถ้าฝ่าพระบาทพอพระทัยหม่อมฉัน ขอให้มีพระราชสาส์นออกไปล้มล้างคำสั่งของฮามานบุตรฮัมเมดาธาชาวอากัก ที่วางแผนทำลายชาวยิวในทุกมณฑลของฝ่าพระบาท 6เพราะหม่อมฉันจะทนดูความหายนะของพี่น้องร่วมชาติ และความย่อยยับของครอบครัวของหม่อมฉันได้อย่างไร?”
7กษัตริย์เซอร์ซีสจึงตรัสกับราชินีเอสเธอร์และโมรเดคัยชาวยิวว่า “เราได้ยกทรัพย์สมบัติของฮามานให้เอสเธอร์แล้ว และเขาก็ถูกแขวนบนตะแลงแกง เพราะพยายามทำลายล้างชาวยิว 8บัดนี้จงร่างกฤษฎีกาอีกฉบับสำหรับชาวยิวทั้งปวงตามที่เจ้าเห็นดีที่สุด ลงนามของเราและประทับด้วยแหวนตรา เพราะกฤษฎีกาที่ลงนามกษัตริย์และประทับด้วยแหวนตราจะยกเลิกไม่ได้”
9บรรดาอาลักษณ์หลวงถูกเรียกตัวเข้ามาทันทีในวันที่ยี่สิบสามเดือนสิวัน ซึ่งเป็นเดือนที่สาม พวกเขาเขียนกฤษฎีกาตามคำสั่งทั้งหมดของโมรเดคัย ถึงชาวยิว เจ้าหน้าที่ ผู้ว่าการ และขุนนางทั้งปวงของ 127 มณฑลจากอินเดียจดคูช8:9 คือ ตอนบนของลุ่มแม่น้ำไนล์โดยใช้ภาษาต่างๆ ของทุกเผ่าพันธุ์ทั่วจักรวรรดิ และถึงชาวยิวโดยใช้ภาษาของชาวยิวเองด้วย 10โมรเดคัยร่างข้อความลงพระนามกษัตริย์เซอร์ซีส ประทับด้วยแหวนตรา และให้ผู้ส่งสาส์นขี่ม้าพันธุ์ดีของกษัตริย์ถือพระราชสาส์นไป
11พระราชโองการนี้อนุญาตให้ชาวยิวทุกเมืองมีสิทธิ์รวมตัวกันเพื่อปกป้องชีวิตและครอบครัวของตน ให้ฆ่าทำลายล้างกองกำลังติดอาวุธของชนชาติหรือมณฑลใดๆ ก็ตามที่จะมาโจมตีพวกเขา ผู้หญิง และลูกหลานของเขา และให้ยึดทรัพย์สมบัติของศัตรูเหล่านั้นได้ 12วันที่กำหนดไว้สำหรับชาวยิวที่จะทำการนี้ทั่วทุกมณฑลของกษัตริย์เซอร์ซีสคือวันที่สิบสามเดือนอาดาร์ ซึ่งเป็นเดือนที่สิบสอง 13ให้คัดลอกพระราชโองการนี้เป็นกฤษฎีกาสำหรับทุกมณฑล และประกาศแก่ประชาชนทุกเชื้อชาติ เพื่อชาวยิวจะได้เตรียมพร้อมสำหรับการแก้แค้นศัตรูในวันนั้น
14ผู้ส่งสาส์นจึงขี่ม้าหลวง เร่งนำพระราชสาส์นออกไปตามพระบัญชา และมีประกาศพระราชโองการนี้ในป้อมเมืองสุสา
ชัยชนะของชาวยิว
15โมรเดคัยซึ่งสวมเครื่องยศสีน้ำเงินกับสีขาวพร้อมมงกุฎทองคำและเสื้อคลุมผ้าลินินเนื้อดีสีม่วงก็ทูลลาไปในป้อมเมืองสุสา มีการฉลองรื่นเริง 16นี่เป็นวาระแห่งความสุขและยินดี ความเปรมปรีดิ์และเกียรติของชาวยิว 17เมื่อพระราชโองการมาถึงทุกหัวเมืองทุกมณฑล ชาวยิวทั้งปวงเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดีและเปรมปรีดิ์ มีงานเลี้ยงเฉลิมฉลองใหญ่โต มีคนเชื้อชาติอื่นมากมายมาเข้าเป็นพวกยิวเพราะคร้ามกลัวชาวยิวอย่างจับใจ
The King Allows the Jews to Fight for Their Lives
1That same day King Xerxes gave Queen Esther everything Haman had owned. Haman had been the enemy of the Jews. Esther had told the king that Mordecai was her cousin. So Mordecai came to see the king. 2The king took his ring off. It had his royal mark on it. He had taken it back from Haman. Now he gave it to Mordecai. And Esther put Mordecai in charge of everything Haman had owned.
3Esther made another appeal to the king. She fell at his feet and wept. She begged him to put an end to the evil plan of Haman, the Agagite. He had decided to kill the Jews. 4The king reached out his gold scepter toward Esther. She got up and stood in front of him.
5She said, “King Xerxes, I hope you will think what I’m asking is the right thing to do. I hope you are pleased with me. If you are, and if it pleases you, let an order be written. Let it take the place of the messages Haman wrote. Haman was the son of Hammedatha, the Agagite. He planned to kill the Jews. He wrote orders to destroy us in all your territories. 6I couldn’t stand by and see the horrible trouble that would fall on my people! I couldn’t stand to see my family destroyed!”
7King Xerxes gave a reply to Queen Esther and Mordecai the Jew. He said, “Haman attacked the Jews. So I’ve given Esther everything he owned. My men have stuck a pole through his dead body. And they’ve set it up where everyone can see it. 8Now write another order in my name. Do it for the benefit of the Jews. Do what seems best to you. Stamp the order with my royal mark. Nothing that is written in my name and stamped with my mark can ever be changed.”
9Right away the king sent for the royal secretaries. It was the 23rd day of the third month. That was the month of Sivan. They wrote down all Mordecai’s orders to the Jews. They also wrote them to the royal officials, the governors and the nobles of the 127 territories in his kingdom. The territories reached from India all the way to Cush. The orders were written down in the writing of each territory. They were written in the language of each nation. They were also written to the Jews in their own writing and language. 10Mordecai wrote the orders in the name of King Xerxes. He stamped them with the king’s royal mark. He sent them by messengers on horseback. They rode fast horses that were raised just for the king.
11The Jews in every city could now gather together and fight for their lives. The king’s order gave them that right. But suppose soldiers from any nation or territory attacked them, their women or children. Then the Jews could destroy, kill and wipe out those soldiers. They could also take the goods that belonged to their enemies. 12A day was appointed for the Jews to do that in all the king’s territories. It was the 13th day of the 12th month. That was the month of Adar. 13A copy of the order was sent out as law in every territory. It was announced to the people of every nation. So the Jews would be ready on that day. They could pay back their enemies.
14The messengers rode on the royal horses. They raced along. That’s what the king commanded them to do. The order was also sent out in the fort of Susa.
The Jews Win the Battle Over Their Enemies
15Mordecai left the king and went on his way. Mordecai was wearing royal clothes when he went. They were blue and white. He was also wearing a large gold crown. And he was wearing a purple coat. It was made out of fine linen. The city of Susa celebrated with great joy. 16The Jews were filled with joy and happiness. They were very glad because now they were being honored. 17They celebrated and enjoyed good food. They were glad and full of joy. That was true everywhere the king’s order came. It was true in every territory and every city. Many people from other nations announced that they had become Jews. That’s because they were so afraid of the Jews.
