คำร้องทุกข์ของเยเรมีย์
1ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงชอบธรรมเสมอ
เมื่อข้าพระองค์นำความมากราบทูล
ถึงกระนั้นข้าพระองค์ก็ขอกราบทูลเรื่องความยุติธรรมของพระองค์
เหตุใดหนทางของคนชั่วจึงเจริญรุ่งเรือง?
เหตุใดบรรดาคนอสัตย์อธรรมจึงสุขสบายดี?
2พระองค์ทรงปลูกเขา เขาก็หยั่งรากลึก
เจริญงอกงามและเกิดผล
เขามักพูดถึงพระองค์ติดปาก
แต่ใจของเขาห่างไกลพระองค์
3ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า แต่พระองค์ทรงรู้จักข้าพระองค์
ทรงเห็นและทรงทดสอบความคิดของข้าพระองค์เกี่ยวกับพระองค์
ขอทรงลากพวกเขาออกไปเหมือนแกะสำหรับฆ่า!
ขอทรงแยกเขาไว้สำหรับวันประหาร!
4ดินแดนนี้จะต้องแตกระแหง12:4 หรือคร่ำครวญไปนานเท่าใด?
และทุ่งหญ้าทุกแห่งจะเหี่ยวแห้งไปนานเท่าใด?
เนื่องจากผู้ที่อาศัยในดินแดนนี้ชั่วร้าย
บรรดาสัตว์และนกทั้งหลายจึงพินาศไป
ยิ่งกว่านั้นเหล่าประชากรพากันพูดว่า
“พระองค์ไม่เห็นหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา”
คำตอบจากพระเจ้า
5“หากเจ้าวิ่งแข่งกับมนุษย์
แล้วเขายังทำให้เจ้าหมดแรง
แล้วเจ้าจะวิ่งแข่งกับม้าได้อย่างไร?
หากเจ้าสะดุดล้มในดินแดนที่ปลอดภัย12:5 หรือถ้าเจ้าไว้วางใจในแผ่นดินที่ปลอดภัย
เจ้าจะทำอย่างไรในป่าที่ลุ่มแม่น้ำจอร์แดน?12:5 หรือเจ้าจะทำอย่างไรเมื่อแม่น้ำจอร์แดนเอ่อท่วม?
6แม้แต่พี่น้องและคนในครอบครัวของเจ้า
ก็ยังทรยศเจ้า
พวกเขาร้องเสียงดังให้ร้ายเจ้า
อย่าเชื่อใจเขา
แม้เขาจะพูดดีกับเจ้า
7“เราได้ทิ้งนิเวศของเรา
เราได้เหวี่ยงมรดกของเราทิ้ง
เราได้ปล่อยผู้ที่เรารักดั่งดวงใจ
ไว้ในมือของศัตรู
8มรดกของเรากลับกลายเป็นสิงโตในป่าสำหรับเรา
เขาคำรามใส่เรา
ดังนั้นเราจึงเกลียดเขา
9มรดกของเรา
กลับกลายเป็นนกสีสดใสสะดุดตา
นกอื่นๆ จึงรุมล้อมเล่นงานมันไม่ใช่หรือ?
ไปเถิด ไปรวบรวมสัตว์ป่าทั้งหลาย
มาเขมือบกินมัน
10คนเลี้ยงแกะมากมายจะทำลายสวนองุ่นของเรา
เหยียบย่ำท้องทุ่งของเรา
พวกเขาจะทำให้ท้องทุ่งอันรื่นรมย์ของเรา
กลายเป็นที่ทิ้งร้าง
11มันจะกลายเป็นถิ่นร้างแตกระแหง
และถูกทิ้งร้างต่อหน้าเรา
แผ่นดินทั้งสิ้นถูกทิ้งร้าง
เพราะไม่มีใครเอาใจใส่ดูแล
12ผู้ทำลายกรูกันเข้ามาเหนือที่สูง
อันถูกทิ้งร้างในถิ่นกันดาร
เพราะดาบขององค์พระผู้เป็นเจ้าจะทำลายล้าง
จากสุดเขตแดนด้านหนึ่งไปจดอีกด้านหนึ่ง
จะไม่มีใครหนีรอดปลอดภัย
13พวกเขาได้หว่านข้าวสาลี แต่เก็บเกี่ยวหนาม
จะตรากตรำทำงาน แต่ไม่ได้อะไร
ดังนั้นเขาจึงเก็บเกี่ยวได้แต่ความอับอาย
เนื่องจากพระพิโรธอันรุนแรงขององค์พระผู้เป็นเจ้า”
14องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “ดูเถิด เราจะถอนรากถอนโคนชนชาติเพื่อนบ้านผู้ชั่วร้ายทั้งปวงออกจากดินแดน ผู้ซึ่งยึดสมบัติที่เราให้ประชากรอิสราเอล และถอนรากถอนโคนพงศ์พันธุ์ยูดาห์จากหมู่พวกเขา 15แต่หลังจากที่เราถอนรากถอนโคนพวกเขาแล้ว เราจะเอ็นดูสงสาร และนำพวกเขาแต่ละคนกลับสู่ทรัพย์สินและดินแดนของตนอีกครั้งหนึ่ง 16และหากพวกเขาเรียนรู้วิถีทางของประชากรของเราและปฏิญาณโดยอ้างนามของเราว่า ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด’ เหมือนที่พวกเขาเคยสอนประชากรของเราให้ปฏิญาณโดยอ้างพระบาอัล เมื่อนั้นเขาจะได้รับการสถาปนาไว้ท่ามกลางประชากรของเรา 17แต่หากชาติใดไม่ยอมเชื่อฟัง เราจะกำจัดและทำลายชาตินั้นให้สูญสิ้นไป” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนี้
12
エレミヤの不満
1神よ。これまでどんな問題にも、
あなたはいつも正義をもって答えてくださいました。
しかし今度は論じ合いたいのです。
どうして、悪人がこんなに栄えているのですか。
どうして、心の曲がった者が
こんなにも幸福なのですか。
2神が彼らを植えると、彼らは根を張り、
その事業は発展します。
大きな利益をあげ、大金持ちになります。
彼らは、口では「神様、ありがとうございます」
と言いますが、心の中では舌を出しているのです。
3私の心をご存じである主よ。
あなたは私がどんなにあなたを慕っているか、ご存じです。
神よ、どうか彼らを、哀れな羊のように、
ほふり場に引いて行ってください。
ああ神よ、彼らをさばいてください。
4あなたのものであるこの地を、
いつまで彼らのなすままにされるのですか。
野の草でさえ、彼らの悪事のためにうめき、
泣いています。
野獣や鳥は姿を消し、地は荒れ果てました。
それでもなお人々は、
「神がわれわれをさばくはずがない。
われわれは全く安全だ」と言います。
5主は私に、こう答えました。
「もしおまえが、このアナトテの住民のような、
ただの人間と競走して息を切らせるとしたら、
どうして、馬や王、その家来、悪い祭司を相手に
競争できるだろうか。
平地でつまずき、倒れるとしたら、
ヨルダンの密林ではどうなるのか。
6兄弟や家族でさえ、おまえに背いたのだ。
彼らは暴徒を呼んで、おまえに乱暴しようとした。
だから、彼らがどんなに愛想よく話しかけてきても、
信じてはならない。」
7主は、続けて言いました。
「わたしは、わたしの相続財産である民を見限った。
一番愛している者たちを、敵の手に渡した。
8わたしの民は、密林のライオンのように、
わたしに向かってうなり声を上げた。
そのため、わたしは彼らを、
憎んでいる者のように扱った。
9わたしの民は倒れた。
わたしは、はげたかと野獣の群れに、
その死体の肉を食べさせる。」
10多くの外国の支配者が来て、私のぶどう園を荒らし、
木を踏みにじり、
美しい地所を草木の生えない荒野にしました。
11彼らはそこを人の住まない地としました。
泣いている悲しげな声が聞こえます。
全地は荒れ果てているのに、
誰ひとり心に留めようとしません。
12あらゆるものを破壊する軍隊が、全地を荒らします。
主の剣が国の端から端まで暴れ回るので、
だれも逃げることができません。
13小麦をまいても、刈り取るのはいばらです。
どんなに汗水流して働いても、
何の足しにもなりません。
ただ恥を刈り取るだけです。
主の激しい怒りが注がれるからです。
14今度は、ご自分の民イスラエルに与えた地を包囲する悪い国々への宣告です。「わたしはおまえたちを、ユダにしたと同じように、おまえたちの国から引き抜く。 15だが、あとになって同情を寄せ、おまえたちの相続地である国へ連れ戻す。 16もし、これらの異教の国々が素早くわたしの民の生き方を身につけ、イスラエルに輸出したバアルではなく、わたしを神とするなら、わたしの民のうちでも強いものとなる。 17だがわたしに従わない国は、もう一度追放され、根絶やしにされる。」
