2 ในภาษาฮีบรู บทนี้เป็นบทกวีที่แต่ละข้อขึ้นต้นด้วยตัวอักษรฮีบรูเรียงตามลำดับ 1โอ เมฆแห่งพระพิโรธขององค์พระผู้เป็นเจ้า
ปกคลุมเหนือธิดาแห่งศิโยน!2:1 หรือองค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงทำต่อธิดาแห่งศิโยนด้วยพระพิโรธ / อย่างดูหมิ่นยิ่งนัก
พระองค์ทรงเหวี่ยงความโอ่อ่าตระการของอิสราเอล
จากฟ้าลงดิน
ในวันแห่งพระพิโรธ
พระองค์ไม่ได้ทรงระลึกถึงแท่นรองพระบาทของพระองค์
2องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำลาย
ที่อาศัยทุกแห่งของยาโคบอย่างไร้ความปรานี
พระองค์ทรงทลายที่มั่นทั้งหลายของธิดาแห่งยูดาห์2:2 คือ ชาวเยรูซาเล็ม เช่นเดียวกับที่อื่นๆ ในพระธรรมเล่มนี้
ด้วยพระพิโรธของพระองค์
ทรงนำอาณาจักรและเหล่าเจ้านายของยูดาห์
ตกต่ำลงมาถึงดินอย่างน่าอัปยศอดสู
3พระองค์ทรงล้มล้างอำนาจทั้งสิ้น2:3 ภาษาฮีบรูว่าเขาสัตว์ทุกเขาเขาสัตว์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกำลังของอิสราเอล
ด้วยพระพิโรธอันรุนแรงของพระองค์
พระองค์ทรงเพิกถอนการปกป้องรักษา
เมื่อศัตรูรุกเข้ามาโจมตี
ทรงเผาผลาญยาโคบเหมือนเปลวไฟลุกโชน
ซึ่งแผดเผาทุกสิ่งที่อยู่รอบๆ มัน
4พระองค์ทรงน้าวคันศรเหมือนทรงเป็นศัตรู
พระหัตถ์ขวาของพระองค์เตรียมพร้อมจะปล่อยลูกศร
ทรงประหารทุกคนผู้เป็นที่ชื่นตาชื่นใจ
เหมือนทรงเป็นศัตรู
ทรงระบายพระพิโรธเหมือนไฟ
แผดเผาเต็นท์ของธิดาแห่งศิโยน
5องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นเหมือนศัตรู
พระองค์ทรงกลืนกินอิสราเอลให้สิ้นไป
ทรงกวาดล้างปราสาทราชวัง
และทรงทำลายที่มั่นต่างๆ ในอิสราเอล
ทรงทำให้การร้องไห้คร่ำครวญทวีเพิ่มขึ้น
สำหรับธิดาแห่งยูดาห์
6พระองค์ทรงทิ้งที่ประทับของพระองค์ให้รกร้างดั่งสวนร้าง
ทรงทำลายสถานนมัสการของพระองค์
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ศิโยนหลงลืม
เทศกาลตามกำหนดและสะบาโตทั้งหลาย
พระองค์ทรงเขี่ยทั้งกษัตริย์และปุโรหิตทิ้ง
ด้วยพระพิโรธอันรุนแรงของพระองค์
7องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงปฏิเสธแท่นบูชา
และทอดทิ้งสถานนมัสการของพระองค์
พระองค์ทรงมอบกำแพงปราสาทราชวัง
ไว้ในมือของศัตรู
เหล่าศัตรูส่งเสียงโห่ร้องในพระนิเวศขององค์พระผู้เป็นเจ้า
ราวกับวันฉลองตามเทศกาล
8องค์พระผู้เป็นเจ้าตั้งพระทัย
ที่จะทลายกำแพงล้อมรอบธิดาแห่งศิโยน
พระองค์ทรงพิจารณาโทษอย่างถี่ถ้วน2:8 ภาษาฮีบรูว่าพระองค์ทรงคลี่สายวัดออก
ไม่ได้ทรงยั้งพระหัตถ์จากการทำลายล้าง
ทรงทำให้เชิงเทินและกำแพง
พังทลายไปด้วยกันต่อหน้าพระองค์
9ประตูทั้งหลายของเยรูซาเล็มทรุดจมดิน
ลูกกรงประตูทั้งหลายหักทลาย
กษัตริย์และบรรดาเจ้านายตกเป็นเชลยในชาติต่างๆ
บทบัญญัติสูญสิ้นไปแล้ว
และผู้เผยพระวจนะทั้งหลายไม่ได้รับนิมิต
จากองค์พระผู้เป็นเจ้าอีกต่อไป
10เหล่าผู้อาวุโสของเยรูซาเล็ม
นั่งซึมอยู่ที่พื้นท่ามกลางความเงียบสงัด
โปรยฝุ่นธุลีบนศีรษะ
และนุ่งห่มผ้ากระสอบ
บรรดาหญิงสาวแห่งเยรูซาเล็ม
ซบหน้าลงกับพื้นด้วยความอับอาย
11นัยน์ตาของข้าพเจ้าหมองช้ำเพราะการร้องไห้
ข้าพเจ้าทุกข์ระทมอยู่ภายใน
ดวงใจของข้าพเจ้าแหลกสลาย
เพราะพี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้าถูกทำลาย
เพราะลูกเล็กเด็กแดงเป็นลม
อยู่ตามถนนหนทางในเมือง
12“แม่จ๋า ไหนล่ะอาหาร?”
เด็กๆ เอ่ยกับแม่
ขณะหมดแรง
เหมือนคนบาดเจ็บกลางถนน
ขณะชีวิตหลุดลอยไป
จากอ้อมอกแม่
13ธิดาแห่งเยรูซาเล็มเอ๋ย2:13 คือ ชาวเยรูซาเล็ม
เราจะพูดอะไรเพื่อเจ้าได้?
เราจะเปรียบเจ้ากับอะไรหนอ?
ธิดาพรหมจารีแห่งศิโยนเอ๋ย2:13 คือ ชาวเยรูซาเล็ม เช่นเดียวกับที่อื่นๆ ในพระธรรมเล่มนี้
เราจะเทียบเจ้ากับสิ่งใดดี
เพื่อจะปลอบโยนเจ้าได้?
บาดแผลของเจ้าลึกดั่งทะเล
ใครเล่าจะเยียวยารักษาเจ้าได้?
14นิมิตของเหล่าผู้เผยพระวจนะของเจ้า
ล้วนจอมปลอมไร้ค่า
พวกเขาไม่ได้ตีแผ่บาปของเจ้า
ทำให้เจ้าต้องตกเป็นเชลยต่อไป
พระดำรัสที่พวกเขาแจ้งเจ้านั้น
จอมปลอมและพาให้หลงผิด
15คนทั้งปวงที่ผ่านไปมา
ตบมือเยาะเย้ยเจ้า
พวกเขาถากถางและส่ายศีรษะ
สมเพชธิดาแห่งเยรูซาเล็มว่า
“นี่น่ะหรือกรุงที่ได้รับการขนานนาม
ว่างามเพียบพร้อม
เป็นความชื่นชมยินดีของคนทั้งโลก?”
16ศัตรูทั้งปวงของเจ้า
อ้าปากเย้ยหยันเจ้า
ส่งเสียงเยาะเย้ย ยิงฟันใส่
และกล่าวว่า “ในที่สุดเราก็ทำลายเจ้าลงได้
นี่เป็นวันที่เรารอคอยมานาน
เราอยู่มาจนได้เห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น”
17องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำตามที่ดำริไว้
ทรงทำให้สำเร็จตามที่ลั่นวาจาไว้
ซึ่งพระองค์มีประกาศิตไว้เมื่อนานมาแล้ว
พระองค์ทรงล้มเจ้าลงโดยไม่ปรานี
ทรงยอมให้ศัตรูลิงโลดอยู่เหนือเจ้า
พระองค์ทรงเชิดชูพลัง2:17 ภาษาฮีบรูว่าเขาสัตว์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกำลังของศัตรูของเจ้า
18จิตใจของพวกเขา
ร้องทูลองค์พระผู้เป็นเจ้า
ปราการของธิดาแห่งศิโยนเอ๋ย
ให้น้ำตาของเจ้าหลั่งไหลดั่งแม่น้ำ
ตลอดทั้งวันทั้งคืน
อย่าได้หยุดหย่อน
อย่าให้ตาของเจ้าได้พักเลย
19จงลุกขึ้นร่ำไห้ในยามค่ำคืน
ตั้งแต่เริ่มมืด
จงระบายความในใจของเจ้าออกมาเหมือนสายน้ำ
ต่อหน้าองค์พระผู้เป็นเจ้า
จงชูมือขึ้นอ้อนวอนพระองค์
เพื่อชีวิตลูกเล็กเด็กแดงทั้งหลายของเจ้า
ซึ่งเป็นลมไปเพราะความหิวโหย
อยู่ทุกหัวถนน
20“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าขอทรงทอดพระเนตรและใคร่ครวญเถิด
พระองค์ทรงเคยทำเช่นนี้แก่ใครบ้าง?
ควรหรือที่คนเป็นแม่จะกินเลือดเนื้อเชื้อไขของตน
คือบรรดาลูกในไส้ที่ตนฟูมฟักเลี้ยงดูมา?
ควรหรือที่ปุโรหิตและผู้เผยพระวจนะจะถูกฆ่า
ในสถานนมัสการขององค์พระผู้เป็นเจ้า?
21“ทั้งคนหนุ่มคนแก่ทั้งหลาย
นอนคลุกฝุ่นอยู่ด้วยกันกลางถนน
คนหนุ่มคนสาวของข้าพระองค์
ล้มตายด้วยคมดาบ
พระองค์ทรงประหารพวกเขาในวันแห่งพระพิโรธ
ทรงเข่นฆ่าพวกเขาโดยไม่ปรานี
22“พระองค์ทรงระดมความอกสั่นขวัญแขวนรอบด้านเข้าใส่ข้าพระองค์
เหมือนเกณฑ์คนมาในวันงานเลี้ยงตามเทศกาล
ในวันแห่งพระพิโรธขององค์พระผู้เป็นเจ้า
ไม่มีใครหนีรอดหรือรอดชีวิตไปได้เลยแม้สักคนเดียว
ศัตรูของข้าพระองค์ได้ทำลายล้าง
บรรดาผู้ที่ข้าพระองค์ฟูมฟักเลี้ยงดูมา”
1See how the Lord covered the city of Zion
with the cloud of his anger!
He threw Israel’s glory down
from heaven to earth.
When he was angry, he turned his back
on his own city.
2Without pity the Lord swallowed up
all the homes of Jacob’s people.
When he was angry, he tore down
the forts of the people of Judah.
He brought down their kingdom and princes
to the ground in dishonor.
3When he was very angry,
he took away Israel’s power.
He pulled back his powerful right hand
as the enemy approached.
His burning anger blazed out in Jacob’s land.
It burned up everything near it.
4Like an enemy the Lord got his bow ready to use.
He had a sword in his right hand.
Like an enemy he destroyed
everything that used to be pleasing to him.
His anger blazed out like fire.
It burned up the homes in the city of Zion.
5The Lord was like an enemy.
He swallowed up Israel.
He swallowed up all of its palaces.
He destroyed its forts.
He filled the people of Judah
with sorrow and sadness.
6The Lord’s temple was like a garden.
But he completely destroyed it.
He destroyed the place
where he used to meet with his people.
He made Zion’s people forget
their appointed feasts and Sabbath days.
When he was very angry, he turned his back on
king and priest alike.
7The Lord deserted his altar.
He left his temple.
He gave the walls of Jerusalem’s palaces
into the hands of her enemies.
They shouted loudly in the house of the Lord.
You would have thought it was the day
of an appointed feast.
8The Lord decided to tear down
the walls around the city of Zion.
He measured out what he wanted to destroy.
Then he destroyed Jerusalem by his power.
He made even her towers and walls sing songs of sadness.
All of them fell down.
9Her gates sank down into the ground.
He broke the metal bars that locked her gates, and he destroyed them.
Her king and princes were taken away to other nations.
There is no law anymore.
Jerusalem’s prophets no longer receive
visions from the Lord.
10The elders of the city of Zion
sit silently on the ground.
They have sprinkled dust on their heads.
They’ve put on the clothes of sadness.
The young women of Jerusalem
have bowed their heads toward the ground.
11I’ve cried so much I can’t see very well.
I’m suffering deep down inside.
My heart is broken
because my people are destroyed.
Children and babies are fainting
in the streets of the city.
12They say to their mothers,
“Where can we find something to eat and drink?”
They faint like wounded soldiers
in the streets of the city.
Their lives are slipping away
in their mothers’ arms.
13City of Jerusalem, what can I say about you?
What can I compare you to?
People of Zion, what are you like?
I want to comfort you.
Your wound is as deep as the ocean.
Who can heal you?
14The visions of your prophets were lies.
They weren’t worth anything.
They didn’t show you the sins you had committed.
So that’s why you were captured.
The messages they gave you were lies.
They led you astray.
15All those who pass by
clap their hands and make fun of you.
They laugh at you and shake their heads
at the city of Jerusalem.
They say, “Could that be the city
that was called perfect and beautiful?
Is that the city that brought joy to everyone on earth?”
16All your enemies open their mouths
wide against you.
They laugh at you and grind their teeth.
They say, “We have swallowed up Jerusalem’s people.
This is the day we’ve waited for.
And we’ve lived to see it.”
17The Lord has done what he planned to do.
He has made what he said come true.
He gave the command long ago.
He has destroyed you without pity.
He has let your enemies laugh at you.
He has made them stronger than you are.
18People in the city of Zion,
cry out from your heart to the Lord.
Let your tears flow like a river
day and night.
Don’t stop at all.
Don’t give your eyes any rest.
19Get up. Cry out as the night begins.
Tell the Lord all your troubles.
Lift up your hands to him.
Pray that the lives of your children will be spared.
At every street corner they faint
because they are so hungry.
20Jerusalem says, “Lord, look at me.
Think about my condition.
Have you ever treated anyone else like this?
Should women have to eat their babies?
Should they eat the children they’ve taken care of?
Should priests and prophets be killed
in your own temple?
21“Young people and old people alike
lie dead in the dust of my streets.
My young men and women
have been killed by swords.
You killed them when you were angry.
You put them to death without pity.
22“You sent for terrors to come against me on every side.
It was as if you were inviting people to enjoy a feast day.
Because you were angry, no one escaped.
No one was left alive.
I took good care of my children and brought them up.
But my enemies have destroyed them.”
