1Sa araw na iyon, gagamitin ng Panginoon ang kanyang matalim at makapangyarihang espada para patayin ang Leviatan, ang maliksi at gumagapang na dragon sa karagatan.
2“Sa araw na iyon, aawit kayo tungkol sa ubasan na umaani nang sagana, na larawan ng aking bayan. 3Ako ang Panginoon na nag-aalaga ng ubasan. Dinidiligan ko ito at binabantayan araw-gabi para hindi masira. 4Hindi na ako galit sa ubasang ito. Pero sa sandaling may makita akong mga halamang may tinik, tatanggalin ko iyon at susunugin. 5Pero maliligtas siya kung siyaʼy makikipagkaibigan at hihingi ng kalinga sa akin.”
6Darating ang araw na ang mga mamamayan ng Israel na lahi ni Jacob ay magkakaugat tulad ng halaman. Magkakasanga ito, mamumulaklak, at mamumunga ng marami at pupunuin ang buong mundo. 7Hindi pinaparusahan ng Dios ang Israel katulad ng pagpaparusa niya at pagpatay sa mga kaaway nila. 8Ipinabihag ng Panginoon ang kanyang mga mamamayan bilang parusa sa kanila. Ipinatangay niya sila sa napakalakas na hangin mula sa silangan. 9Mapapatawad lang sila kung gigibain nila ang mga altar nilang bato at kung didikdikin ng pino at itatapon ang mga posteng simbolo ng diosang si Ashera, at ang mga altar na sinusunugan nila ng insenso.
10Nawasak na ang napapaderang lungsod. Para na itong ilang. Wala nang nakatira rito. Naging pastulan na lang ito at pahingahan ng mga baka. Inubos ng mga baka ang mga dahon ng mga sanga. 11At nang mabali at matuyo ang mga sanga, tinipon ito ng mga babae at ginawang panggatong. Dahil sa walang pang-unawa ang mga taong ito, hindi sila kaaawaan ng Dios na lumikha sa kanila. 12Sa araw na iyon, titipunin ng Panginoon ang mga Israelita mula sa Ilog ng Eufrates hanggang sa daluyan ng tubig ng Egipto na parang nagtitipon ng mga butil sa giikan. 13Pagtunog ng trumpeta nang malakas, magsisibalik sa Jerusalem ang nahihirapang mga Israelita na binihag ng Asiria at Egipto. At sasambahin nila ang Panginoon, sa banal na bundok ng Jerusalem.
1در آن روز، خداوند با شمشير بسيار تيز و برندهٔ خود، «لوياتان» را كه ماری تيزرو و پيچنده است به سزای اعمالش خواهد رساند و آن اژدها را كه در درياست خواهد كشت.27:1 در اين آيه منظور از «لوياتان» و «اژدها» دشمنان قوم اسرائيل هستند که بر اين قوم ظلم می‌کردند.
2در آن روز، خداوند دربارهٔ تاكستان پر بار خود خواهد گفت:
3«من از اين تاكستان مراقبت می‌نمايم و مرتب آن را آبياری می‌كنم. روز و شب مواظب هستم تا كسی به آن آسيبی نرساند. 4-5ديگر بر تاكستان خود خشمگين نيستم. اگر ببينم خارها مزاحمش هستند، آنها را يكجا آتش خواهم زد، مگر اينكه اين دشمنان قوم من تسليم شوند و از من تقاضای صلح كنند.»
6زمانی خواهد رسيد كه اسرائيل ريشه خواهد زد، غنچه و شكوفه خواهد آورد و دنيا را از ميوه پر خواهد ساخت.
7خداوند به اندازه‌ای كه دشمنان قوم اسرائيل را تنبيه كرده است اين قوم را تنبيه نكرده است. 8او برای مجازات اسرائيل، آنها را از سرزمينشان به ديار دور تبعيد كرد گويی باد شرقی وزيد و آنان را با خود برد. 9او اين كار را كرد تا گناه قوم اسرائيل را كفاره كند و آنها را از هر چه بت و بتكده هست پاک سازد و قوم اسرائيل ديگر بتها را نپرستند.
10شهرهای مستحكم اسرائيل خالی از سكنه شده و مانند بيابان متروک گرديده‌اند. در آنجا گاوها می‌چرند و شاخ و برگ درختان را می‌خورند. 11شاخه‌های درختان خشک شده، می‌افتند و زنها آنها را جمع كرده، در اجاق می‌سوزانند. خدا بر اين قوم رحم و شفقت نمی‌كند، زيرا خالق خود را نمی‌شناسند.
12اما زمانی خواهد رسيد كه خداوند مانند كسی كه خوشه‌های گندم را دانه‌دانه برمی‌چيند و از پوستش جدا می‌كند، بنی‌اسرائيل را از رود فرات تا مرز مصر جمع خواهد كرد. 13در آن روز، شيپور بزرگ نواخته خواهد شد و بسياری از قوم يهود كه به آشور و مصر تبعيد شده‌اند باز خواهند گشت و خداوند را در اورشليم بر كوه مقدسش پرستش خواهند كرد.
