1 Hari 3 – TCB & CARSA

Tagalog Contemporary Bible

1 Hari 3:1-28

Humingi si Solomon ng Karunungan

(2 Cro. 1:1-13)

1Nakipag-alyansa si Solomon sa Faraon na hari ng Egipto at naging asawa niya ang anak nito. Dinala niya ang kanyang asawa sa Lungsod ni David3:1 Lungsod ni David: Ito ay isang lugar na bahagi ng Jerusalem. hanggang sa matapos niya ang pagpapatayo ng kanyang palasyo, ng templo ng Panginoon, at ng mga pader sa paligid ng Jerusalem. 2Wala pang templo noon para sa Panginoon, kaya ang mga tao ay naghahandog sa mga sambahan sa matataas na lugar.3:2 sambahan sa matataas na lugar: Tingnan sa Talaan ng mga Salita sa likod. Ganito rin sa talatang 3. 3Ipinakita ni Solomon ang pagmamahal niya sa Panginoon sa pamamagitan ng pagtupad ng mga tuntunin na iniwan ng ama niyang si David. Maliban doon, naghandog siya at nagsunog ng mga insenso sa mga sambahan sa matataas na lugar.

4Isang araw, pumunta si Haring Solomon sa Gibeon para maghandog dahil naroon ang pinakatanyag na sambahan sa mataas na lugar. Nag-alay siya sa altar ng 1,000 handog na sinusunog. 5Kinagabihan, nagpakita sa kanya ang Panginoon sa pamamagitan ng isang panaginip. Sinabi ng Dios sa kanya, “Humingi ka ng kahit ano at ibibigay ko ito sa iyo.” 6Sumagot si Solomon, “Nagpakita po kayo ng malaking kabutihan sa aking amang si David, na inyong lingkod, dahil matapat siya sa inyo, at matuwid ang kanyang pamumuhay. Patuloy nʼyo pong ipinakita sa kanya ang inyong malaking kabutihan sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanya ng isang anak na siya pong pumalit sa kanya bilang hari ngayon. 7Panginoon na aking Dios, ako na inyong lingkod ang ipinalit ninyo sa ama kong si David bilang hari, kahit binatilyo pa ako at wala pang karanasan sa pamamahala. 8At ngayon narito po ako kasama ang pinili ninyong mga mamamayan, na hindi mabilang sa sobrang dami. 9Kaya bigyan nʼyo po ako ng karunungan para pamahalaan ang inyong mga mamamayan at kaalamang malaman kung ano ang mabuti at masama. Dahil sino po ba ang may kakayahang mamahala sa inyong mga mamamayan na napakarami?”

10Natuwa ang Panginoon sa hiningi ni Solomon. 11Kaya sinabi ng Dios sa kanya, “Dahil humingi ka ng kaalaman na mapamahalaan ang aking mga mamamayan at hindi ka humingi ng mahabang buhay o kayamanan o kamatayan ng iyong mga kaaway, 12ibibigay ko sa iyo ang kahilingan mo. Bibigyan kita ng karunungan at kaalaman na hindi pa naangkin ng kahit sino, noon at sa darating na panahon. 13Bibigyan din kita ng hindi mo hiningi, ang kayamanan at karangalan para walang hari na makapantay sa iyo sa buong buhay mo. 14At kung susunod ka sa aking mga pamamaraan at tutupad sa aking mga tuntunin at mga utos, katulad ng ginawa ng iyong ama na si David, bibigyan kita ng mahabang buhay.”

15Nagising si Solomon, at naunawaan niya na nakipag-usap ang Panginoon sa kanya sa pamamagitan ng panaginip. Pagbalik ni Solomon sa Jerusalem, tumayo siya sa harap ng Kahon ng Kasunduan ng Panginoon at nag-alay ng mga handog na sinusunog at mga handog para sa mabuting relasyon.3:15 handog para sa mabuting relasyon: Tingnan sa Talaan ng mga Salita sa likod. Nagpahanda agad siya ng mga pagkain para sa lahat ng pinuno niya.

Ang Mahusay na Paghatol ni Solomon

16May dalawang babaeng bayaran na pumunta kay Haring Solomon. 17Nagsalita ang isa sa kanila, “Mahal na Hari, ako at ang babaeng ito ay nakatira sa iisang bahay. Nanganak ako habang naroon siya sa bahay. 18Pagkalipas ng tatlong araw, siya naman ang nanganak. Kaming dalawa lang ang nasa bahay at wala nang iba. 19Isang gabi, nahigaan niya ang kanyang anak at namatay ito. 20Nang maghatinggabi, bumangon siya habang natutulog ako at pinagpalit ang mga anak namin. Inilagay niya ang anak ko sa tabi niya at ang anak naman niyang namatay ay inilagay niya sa tabi ko. 21Kinabukasan, nang bumangon ako para pasusuhin ang anak ko, nakita kong patay na ito. At nang mapagmasdan ko nang mabuti ang sanggol sa liwanag, nakita kong hindi siya ang aking anak.”

22Sumagot ang isang babae, “Hindi totoo iyan! Akin ang buhay na sanggol at sa iyo ang patay.” Pero sinabi ng unang babae, “Hindi totoo iyan! Iyo ang patay na sanggol at akin ang buhay.” Kaya nagsagutan silang dalawa sa harapan ng hari.

23Sinabi ng hari, “Ang bawat isa sa inyo ay gustong angkinin ang buhay na sanggol at walang isa man sa inyo ang gustong umangkin sa patay na sanggol.” 24Kaya nag-utos ang hari na bigyan siya ng espada. At nang dalhan siya ng espada, 25inutos niya, “Hatiin ang buhay na sanggol at ibigay ang bawat kalahati sa kanilang dalawa.”

26Dahil sa awa ng totoong ina sa kanyang sanggol, sinabi niya sa hari, “Maawa po kayo, Mahal na Hari, huwag po ninyong patayin ang sanggol. Ibigay nʼyo na lang po siya sa babaeng iyan.” Pero sinabi ng isang babae, “Hatiin nʼyo na lang po ang sanggol para wala ni isa man sa amin ang makaangkin sa kanya.”

27Pagkatapos, sinabi ng hari, “Huwag hatiin ang buhay na sanggol. Ibigay ito sa babae na nagmamakaawa na huwag itong patayin, dahil siya ang tunay na ina.”

28Nang marinig ng mga mamamayan ng Israel ang pagpapasya ng hari, lumaki ang paggalang nila sa kanya, dahil nakita nila na may karunungan siyang mula sa Dios sa paghatol ng tama.

Священное Писание (Восточный перевод), версия с «Аллахом»

3 Царств 3:1-28

Просьба Сулеймана о мудрости

(2 Лет. 1:3-12)

1Сулейман породнился с фараоном, царём Египта, женившись на его дочери. Он поселил её в Городе Давуда, пока не закончил строить свой дворец, храм Вечного и стену вокруг Иерусалима.

2А народ, по-прежнему, приносил жертвы в святилищах на возвышенностях, потому что храм для поклонения Вечному всё ещё не был построен. 3Сулейман любил Вечного, следуя наказам своего отца Давуда, но и он приносил жертвы и возжигал благовония, находящиеся в сосудах, в святилищах на возвышенностях.

4Царь отправился в Гаваон, чтобы принести жертвы, потому что там было самое главное из святилищ, и вознёс на том жертвеннике тысячу всесожжений. 5В Гаваоне Вечный явился Сулейману во сне ночью. Аллах сказал:

– Проси у Меня, чего хочешь.

6Сулейман ответил:

– Ты явил Твоему рабу, моему отцу Давуду, великую милость, так как он был верен Тебе, праведен и прям сердцем. Ты сохранил эту великую милость и даровал ему сына, чтобы тот сегодня сел на его престол. 7И теперь, Вечный, мой Бог, Ты сделал Твоего раба царём вместо моего отца Давуда. Но я совсем молод и не знаю, как исполнять свой долг. 8Твой раб – среди Твоего народа, который Ты избрал, великого народа, слишком многочисленного, чтобы его пересчитать или исчислить. 9Дай Твоему рабу разумное сердце, чтобы править Твоим народом и различать между добром и злом. Ведь кто способен править Твоим многочисленным народом?

10Владыка был доволен, что Сулейман просил об этом. 11Аллах сказал ему:

– Так как ты просил об этом и не просил себе ни долгой жизни, ни богатства, ни смерти своим врагам, но лишь мудрости, чтобы разумно судить, 12Я исполню то, о чём ты просил. Я даю тебе мудрое и разумное сердце, и как до тебя не было подобного тебе, так и после тебя никто с тобой не сравнится. 13Более того, Я даю тебе и то, о чём ты не просил, – и богатство, и славу, так что при твоей жизни среди царей тебе не будет равного. 14И если ты будешь ходить Моими путями и слушаться Моих установлений и повелений, как делал твой отец Давуд, Я дам тебе долгую жизнь.

15Тут Сулейман проснулся и понял, что это был сон. Он пришёл в Иерусалим, встал перед сундуком соглашения с Владыкой и принёс всесожжения и жертвы примирения. После этого он устроил для всего двора пир.

Мудрое разрешение спора

16Однажды к царю пришли две женщины-блудницы и встали перед ним. 17Одна из них сказала:

– О мой господин! Мы с этой женщиной живём в одном доме, и когда она была в доме, я родила. 18А на третий день после этого родила и она. Мы были вместе, никого с нами в доме не было, только мы вдвоём. 19Ночью сын этой женщины умер, потому что она случайно задавила его во сне. 20Среди ночи она поднялась и взяла моего сына, пока твоя рабыня спала. Она положила его к своей груди, а своего мёртвого сына положила к моей груди. 21Утром я встала, чтобы покормить своего сына, а он мёртвый, но когда я рассмотрела его на свету, мне стало ясно, что это не мой сын, которого я родила.

22Другая женщина сказала:

– Нет! Тот, что живой, – это мой сын, твой – тот, что мёртвый!

Но первая настаивала:

– Нет! Тот, что мёртвый, – твой, а живой – мой!

И так они препирались перед царём.

23Царь сказал:

– Одна говорит: «Мой сын жив, а твой мёртв», а другая говорит: «Нет! Твой сын мёртв, а мой жив».

24Затем царь сказал:

– Принесите мне меч.

И царю принесли меч. 25Тогда он повелел:

– Разрубите живого ребёнка надвое и дайте одну половину этой женщине, а другую – той.

26У той женщины, чей сын был жив, вздрогнуло сердце от жалости к своему сыну, и она сказала царю:

– О мой господин! Отдайте ей ребёнка живым! Не убивайте его!

Но другая сказала:

– Ни я, ни ты его не получим. Разрубите его!

27Тогда царь постановил:

– Отдайте живого ребёнка первой женщине. Не убивайте его, она его мать.

28Когда весь Исраил услышал о приговоре, который вынес царь, они стали уважать его, потому что увидели, что в нём мудрость от Аллаха, чтобы творить суд.