Dio ci ha parlato
1Molto tempo fa, Dio parlò parecchie volte e in modi diversi ai nostri antenati per mezzo dei profeti, rivelando loro a poco a poco i suoi piani.
2Ora, invece, ai giorni nostri, che sono gli ultimi, ha parlato a noi per mezzo di suo Figlio, al quale ha dato tutto e per mezzo del quale ha creato lʼuniverso.
3Questo Figlio è il riflesso della gloria di Dio, lʼimmagine perfetta di ciò che Dio è. È lui che regola lʼuniverso con la forza straordinaria del suo comando. È lui che, dopo essere morto per purificare gli uomini dai loro peccati, si è seduto al posto dʼonore, alla destra del grande Dio del cielo.
4Perciò egli è diventato di gran lunga superiore agli angeli; ciò è provato dal fatto che il nome «Figlio di Dio», che Dio Padre gli ha dato, è molto più importante di quello degli angeli. 5-6Infatti, Dio non ha mai detto a nessun angelo ciò che disse a Gesù, e cioè: «Tu sei mio Figlio, oggi ti ho dato la vita».
E di nuovo, parlando di Gesù: «Io sarò suo Padre ed egli sarà mio Figlio». E unʼaltra volta, quando stava per mandare il suo Figlio primogenito sulla terra: «Tutti gli angeli di Dio devono adorarlo!»
7Dio descrive i suoi angeli simili a messaggeri veloci come il vento, servi fatti di lingue di fuoco; 8ma di suo Figlio dice: «Il tuo regno, o Dio, durerà in eterno. I tuoi ordini sono sempre giusti e retti. 9Tu ami la giustizia e non sopporti lʼingiustizia. Per questo, o Dio, il tuo Dio ti ha consacrato con gioia, preferendoti a qualsiasi altro».
10Dio chiamò Gesù «Signore», quando disse: «Tu, Signore, da principio hai creato la terra; e i cieli sono opera delle tue mani. 11Essi scompariranno nel nulla, ma tu resterai per sempre. Invecchieranno come un vestito, 12e un giorno li arrotolerai come un mantello e saranno cambiati. Ma tu rimani sempre lo stesso e i tuoi anni non avranno fine».
13Quando mai Dio ha detto a un angelo ciò che disse a suo Figlio, e cioè: «Siedi qui vicino a me, al posto dʼonore, finché non abbia fatto dei tuoi nemici lo sgabello dei tuoi piedi?»
14Mai, perché gli angeli sono soltanto messaggeri spirituali al servizio di Dio, mandati ad aiutare quelli che devono ricevere la sua salvezza.
बेटा ह स्वरगदूतमन ले बड़े ए
1पहिली जमाना म, परमेसर ह हमर पुरखामन ले, कतको बार अऊ कतको किसम ले अगमजानीमन के दुवारा गोठियाईस, 2पर ए आखिरी दिन म, ओह हमर ले अपन बेटा के दुवारा गोठियाईस, जऊन ला ओह जम्मो चीज के ऊपर वारिस ठहराईस अऊ ओकरे दुवारा, ओह संसार ला बनाईस। 3ओह परमेसर के महिमा के अंजोर ए अऊ ओह परमेसर के रूप के एकदम सही परतिनिधि ए अऊ ओह अपन सामरथी बचन के दुवारा जम्मो चीजमन ला संभालके रखथे। ओह मनखेमन के पाप ला सुध करके, स्वरग म परमेसर के जेवनी हांथ कोति जा बईठिस। 4एकरसेति ओह स्वरगदूतमन ले जादा उत्तम ठहरिस, जइसने कि परमेसर ह ओला स्वरगदूतमन ले उत्तम नांव घलो दे रिहिस।
5काबरकि परमेसर ह कोनो स्वरगदूत ला कभू ए नइं कहिस,
“तेंह मोर बेटा अस;
आज मेंह तोला पैदा करेंव।”1:5 भजन-संहिता 2:7
या फेर ए नइं कहिस,
“मेंह ओकर ददा होहूं,
अऊ ओह मोर बेटा होही।”1:5 2समूएल 7:14; 1इतिहास 17:13
6पर जब परमेसर ह अपन पहिलांत बेटा ला संसार म लानथे, त कहिथे,
“परमेसर के जम्मो स्वरगदूतमन ओकर अराधना करंय।”
7स्वरगदूतमन के बारे म परमेसर ह ए कहिथे,
“परमेसर ह अपन स्वरगदूतमन ला पवन,
अऊ अपन सेवकमन ला धधकत आगी बनाथे।”1:7 भजन-संहिता 104:4
8पर बेटा के बारे म ओह कहिथे,
“हे परमेसर, तोर सिंघासन ह सदाकाल तक रहिही,
अऊ धरमीपन ह तोर राज के राज-दंड होही।
9तेंह धरमीपन ले मया करय अऊ अधरम ले घिन करय;
एकरसेति, परमेसर,
तोर परमेसर ह आनंद के तेल ले तोर अभिसेक करे के दुवारा तोला तोर संगीमन ले ऊपर करे हवय1:9 तेल ले अभिसेक करे के मतलब बड़े आदर खातिर चुनना ए।।”1:9 भजन-संहिता 45:6-7
10ओह ए घलो कहिथे,
“हे परभू, सुरू म, तेंह धरती के नीव रखय,
अऊ तेंह अपन हांथ ले स्वरगमन ला बनाय।
11ओमन तो नास हो जाहीं,
फेर तेंह बने रहिबे; ओमन जम्मो पहिरे के कपड़ा सहीं जुन्ना हो जाहीं।
12तेंह ओमन ला चादर सहीं घरियाबे;
अऊ ओन्ढा के सहीं ओमन बदल दिये जाहीं।
फेर तेंह हमेसा वइसनेच के वइसने रहिथस,
अऊ तेंह कभू डोकरा नइं होवस।”1:12 भजन-संहिता 102:25-27
13परमेसर कभू कोनो स्वरगदूत ला ए नइं कहिस,
“मोर जेवनी हांथ कोति बईठ,
जब तक कि मेंह तोर बईरीमन ला तोर गोड़ तरी के चौकी नइं बना देवंव।”1:13 भजन-संहिता 110:1
14का जम्मो स्वरगदूतमन सेवा करइया आतमा नो हंय? हव, ओमन अंय। अऊ ए स्वरगदूतमन ओमन के सेवा करे खातिर पठोय जाथें, जऊन मन उद्धार पाहीं।
