Salmo 77
Salmo de Asafe. Para o diretor do coro, Jedutun77.0 Cf. 1 Cr 16.41..
1Clamo a Deus, elevo-lhe a minha voz;
tenho-me dirigido a ele para que me ouça.
2Quando me encontrava angustiado procurei o Senhor.
Durante toda a noite levantei-lhe, sem cessar,
as minhas mãos em oração;
recusava qualquer tipo de consolação.
3Pensava em Deus e gemia;
queixava-me e o meu espírito desfalecia. (Pausa)
4Fugia-me o sono;
estava tão perturbado que nem conseguia orar.
5Lembrava-me dos dias passados,
de há já muito tempo,
6em que enchia as noites de cânticos;
comecei então a refletir e examinar-me.
7Será que o Senhor nos rejeitará para sempre
e nunca mais nos será favorável?
8Terá a sua bondade terminado definitivamente?
As suas promessas,
que se têm cumprido de geração em geração,
terão agora falhado?
9Ter-se-á Deus esquecido da misericórdia
ou a sua cólera sido maior que o seu amor? (Pausa)
10Então disse para mim mesmo:
“O mal está em mim!”
Terá o poder da mão de Deus deixado de ser o mesmo?
11Recordarei, pois, as obras do Senhor,
todos os seus milagres maravilhosos,
desde os tempos da antiguidade.
12Meditarei em todos os teus feitos,
recordá-los-ei de novo no meu espírito.
13Ó Deus, os teus caminhos são santos;
onde encontrarei um deus poderoso como tu?
14És o Deus que opera maravilhas;
tornas conhecida a tua força entre os povos.
15Salvaste-nos com a força do teu braço,
a nós, o teu povo, os filhos de Jacob e José. (Pausa)
16Quando as águas do mar Vermelho te viram,
recuaram de medo e o fundo do mar tremeu.
17Grossas nuvens se desfizeram em chuva;
os céus ecoaram com trovões,
foram atravessados de ponta a ponta com relâmpagos.
18O barulho dos trovões encheu os ares;
a luz dos relâmpagos acendeu-se sobre o mundo;
a terra tremeu e foi sacudida.
19Abriste um caminho pelo meio do mar,
uma estrada através do mar alto;
um caminho que nunca ninguém tinha visto.
20Foi assim que guiaste o teu povo, como um rebanho,
pela mão de Moisés e Aarão.
تسلی به هنگام گرفتاری
1با صدايی بلند به سوی خدا فرياد برمی‌آورم! به سوی خدا فرياد برمی‌آورم تا صدای مرا بشنود. 2به هنگام زحمت از خدا كمک می‌طلبم. تمام شب به سوی او دست نياز دراز می‌كنم. تا دعايم را مستجاب نكند آرام نخواهم گرفت. 3خدا را به ياد می‌آورم و از حسرت می‌نالم. به فكر فرو می‌روم و پريشان می‌شوم. 4او نمی‌گذارد خواب بچشمانم بيايد. از شدت ناراحتی نمی‌توانم حرف بزنم.
5به روزهای گذشته فكر می‌كنم، به سالهايی كه پشت سر نهاده‌ام می‌انديشم. 6تمام شب را در تفكر می‌گذرانم و از خود می‌پرسم: 7«مگر خدا مرا برای هميشه ترک كرده است؟ آيا او ديگر هرگز از من راضی نخواهد شد؟ 8آيا ديگر هرگز به من رحم نخواهد كرد؟ آيا ديگر هرگز به قول خود وفا نخواهد كرد؟ 9آيا خدا مهربانی و دلسوزی را فراموش كرده است؟ آيا غضب او باعث شده در رحمت او بسته شود؟» 10سپس به خود می‌گويم: «اين از ضعف من است كه چنين فكر می‌كنم. پس سالهايی را كه دست خداوند قادر متعال در كار بوده است به ياد خواهم آورد.» 11بلی، معجزات و كارهای بزرگی را كه خداوند انجام داده است به ياد خواهم آورد 12و در كارهای شگفت‌انگيز او تفكر خواهم كرد.
13ای خدا، تمام راههای تو پاک و بی‌عيب است! خدايی به بزرگی و عظمت تو وجود ندارد. 14تو آن خدايی هستی كه معجزه می‌كنی و قدرت خود را بر قومها نمايان می‌سازی. 15با دست توانای خود بنی‌اسرائيل را رهانيدی. 16آبها وقتی تو را ديدند به عقب رفتند و اعماق دريا به لرزه درآمد. 17از ابرها باران باريد. در آسمان رعد و برق پديد آمد و تيرهای آتشين به هر سو جهيد. 18در ميان گردباد صدای رعد شنيده شد و برقهای آسمان دنيا را روشن كرد. زمين تكان خورد و لرزيد. 19-20از ميان دريا جايی كه هرگز به فكر كسی نمی‌رسيد راهی پديد آوردی و مانند يک شبان، بنی‌اسرائيل را به رهبری موسی و هارون از آن عبور دادی.
