O cântico de Débora
1Débora e Baraque, filho de Abinoão, compuseram então e cantaram este cântico de vitória:
2“Os líderes de Israel
conduziram corajosamente o povo.
Este seguiu-os de voluntariamente.
Sim, bendito seja o Senhor!
3Escutem, ó reis! Ouçam com atenção, ó governantes!
Pois vou cantar ao Senhor,
vou entoar hinos de louvor ao Senhor, Deus de Israel.
4Quando saíste de Seir,
e deixaste os campos de Edom,
a terra tremeu,
os céus derramaram chuvas.
5As montanhas tremeram diante do Senhor, o Deus do Sinai,
perante o Senhor, o Deus de Israel.
6Nos dias de Sangar, filho de Anate,
e nos dias de Jael,
as grandes estradas ficaram desertas;
os viajantes tomaram atalhos retorcidos.
7O povo de Israel conteve-se e não lutou,
até que apareceu Débora,
até que levantei uma mãe em Israel.
8Quando Israel vai atrás de deuses estrangeiros,
é a derrocada de tudo, é a guerra.
Os senhores que nos dominavam não permitiam sequer
que tivéssemos um escudo ou uma lança nas mãos.
Entre 40 000 soldados israelitas
não se encontra uma só arma!
9Como me alegro nos chefes de Israel,
que tão generosamente se deram a si próprios!
Louvem o Senhor!
10Que Israel inteiro, ricos e pobres,
se juntem nos seus louvores,
tanto os que andam montados em brancos jumentos
e pisam ricos tapetes em casa,
como os que têm de andar a pé pelos caminhos.
11Os músicos de cada povoação juntam-se no poço da vila,
para exaltar os triunfos do Senhor.
Sem cessar, fazem suceder hinos e baladas,
sobre como o Senhor salvou Israel
com um exército de combatentes!
O povo do Senhor passou as portas das cidades.
12Levanta-te, Débora, e canta!
Ergue-te, Baraque! Tu, filho de Abinoão,
chega-te, com os teus prisioneiros!
13Descendo o monte Tabor via-se o nobre resto do povo.
O povo do Senhor desceu avançando contra os poderosos.
14De Efraim, cujas raízes estão na antiga região de Amaleque,
desceram guerreiros atrás de Benjamim e do seu povo;
de Maquir descem os príncipes e de Zebulão, os comandantes.
15Veio até ao vale essa nobre gente de Issacar,
com Débora e com Baraque.
À ordem de Baraque acorreram todos ao vale.
Contudo, a tribo de Rúben não se deslocou.
16Porque ficas sentado em casa, no meio dos rebanhos,
ouvindo os balidos dos animais e as flautas dos pastores?
Sim, a tribo de Rúben não pode estar com a consciência descansada.
17Porque ficou também Gileade do lado de lá do Jordão,
e por que razão Dan ficou à beira dos seus barcos?
E qual a razão que levou Aser a ficar impassível,
nas praias, descansando junto aos seus portos?
18Mas as tribos de Zebulão e de Naftali não tiveram medo
de morrer nos campos de batalha.
19Os reis de Canaã lutaram em Taanaque,
junto às fontes de Megido,
mas deles não levaram prata.
20Até as próprias estrelas do céu lutaram contra Sísera.
21O veloz ribeiro de Quisom os arrastou, os varreu.
Avante, alma minha, corajosamente!
22Ouve o trotar dos cascos da cavalaria inimiga!
Observa o galopar dos seus corcéis!
23Pois apesar disso o anjo de Senhor amaldiçoou Meroz:
‘Que os seus habitantes sejam asperamente amaldiçoados’, disse.
‘Porque não quiseram empenhar-se na luta pelo Senhor como seus valentes.’
24Bendita seja Jael, a mulher de Heber, o queneu.
Sim, que ela seja abençoada,
acima de todas as mulheres, nos seus lares.
25Pediu-lhe água,
e ela deu-lhe leite, numa bela taça.
26Mas depois, pegou numa estaca, num martelo,
cravou-a na testa de Sísera,
rachando-lhe a cabeça,
atravessando-a de lado a lado.
27Ele dobrou-se a seus pés e ali ficou prostrado;
a seus pés caiu e ali ficou!
Ali no chão caiu sem vida.
28A mãe de Sísera bem olhava pela janela,
esperando o seu regresso:
‘Mas porque é que o seu carro demora tanto a regressar?
Porque é que não se ouve ainda
o barulho do rodado dos carros pelo caminho?’
29As amigas que lhe faziam companhia respondiam e ela concordava:
30‘É que deve haver grande despojo a repartir e isso leva tempo.
Cada homem fica com uma ou duas raparigas.’
‘Sim’, acrescentava, ‘Sísera há de trazer vestidos de lindas cores,
e muitos presentes para me oferecer.’
31Ó Senhor, que todos os teus inimigos pereçam como Sísera,
mas aqueles que te amam, que sejam como o Sol,
quando se levanta na sua força!”
Depois disto acontecer, houve paz na terra durante 40 anos.
Деворина песма
1Тог дана су Девора и Варак, син Авиноамов, испевали песму:
2„Зато што су вође израиљске на чело ступиле,
зато што се народ вољно одазвао – благосиљајте Господа!
3Чујте, цареви, слушајте, владари!
Запеваћу Господу, испеваћу песму Господу, Богу Израиљеву.
4Кад си силазио са Сира, Господе,
кад си ступао са поља едомских,
земља се тресла, небеса су пљуштала,
облаци су водом запљуштали.
5Горе су се тресле5,5 Овако је према Септуагинти, Таргуму и сиријском рукопису. пред Господом,
пред Господом синајским, Богом Израиљевим.
6У дане Самегара, сина Анатова, у дане Јаиле,
путеви су опустели, те су путници
ходали по стазама кривудавим.
7Села израиљска опустеше,
док не устах ја, Девора, док не устах
да Израиљу будем мајка.
8Кад су богове нове бирали,
рат им стиже на градске капије.
Зар се штит видео у Израиљу,
или копље међу четрдесет хиљада?
9Срце је моје уз вође Израиљеве,
и уз оне што се вољно одазваше.
Благосиљајте Господа!
10Ви што јашете беле магарице,
и седите на простиркама,
ви што путевима ходите,
разаберите 11глас певача код бунара.
Тамо они поју о праведним делима Господњим,
о праведним делима његових мештана у Израиљу.
Тада народ Господњи сиђе к вратима.
12Пробуди се, пробуди, Деворо,
пробуди се и песму запевај!
Устани, Вараче, и робље поведи,
ти сине Авиноамов!
13Шачица је моћни народ надвладала,
народ се Господњи сабрао к мени на моћне.
14Од Јефрема изађоше они што поникоше међу Амаличанима,
за тобом је Венијамин с твојим мноштвима,
од Махира су изашли заповедници,
а од Завулона они што штап писарски носе.
15Кнезови су Исахарови са Девором,
Исахар се за Вараком у долину сјурио,
у стопу га је верно пратио.
Међу четама Рувимовим,
дуго се на одлуку накањују.
16Зашто седиш међу торовима?
Да чујеш како дозивају стада?
Међу четама Рувимовим,
дуго се на одлуку накањују.
17Галад почива с оне стране Јордана;
а што Дан још седи у лађама?
Асир седи уз обалу морску,
мирно живи у својим лукама.
18Завулон је народ што се наругао смрти,
као и Нефталим са поља високих.
19Цареви су дошли и ратовали,
у бој ступише цареви ханански
код Танаха, крај вода мегидских,
ал’ се плена – сребра не домогоше.
20С неба су звезде ратовале,
са својих су стаза са Сисером ратовале.
21Однесе их поток Кисон, поток древни, поток Кисон.
Ступај смело, душо моја!
22Копита су тад коњска затутњала,
у галоп, у галоп ударише пастуви.
23’Проклињите Мероз!’ – рече Анђео Господњи.
’Љуто проклињите његове мештане,
јер не притекоше у помоћ Господу,
не помогоше Господу против моћних.’
24Благословена нек је Јаила међу женама,
жена Хевера Кенејца,
благословенија нек је од свих жена шатора.
25Кад је тражио воде, млека му нали,
у зделу кнежевску масла му даде.
26Левицом се машила за колац,
а десницом за маљ ковачки,
па удари Сисеру и главу му смрска,
здроби му, проби му слепоочнице.
27Код њених ногу сави се и паде,
пружио се подно њених ногу,
где се сави, тамо мртав паде.
28Сисерина мајка кроз прозор погледава,
кроз решетку она са сузама збори:
’Зашто му кола још не пристижу?
Зашто топот кола његових касни?’
29Најмудрија јој одговара дворкиња,
самој себи она одговара:
30’Плен су нашли, па га сада деле,
по девојку, па и две на ратника,
бојено и исткано за плен Сисери,
бојено и исткано, то му је плен,
за вратове оних који плене.’
31Тако нек пропадну сви твоји душмани, Господе,
као сунце у пуном сјају нека сину који тебе воле!“
Земља је била мирна четрдесет година.
