Elifaz
1Resposta que Elifaz, o temanita, deu a Job:
2“Permites-me uma palavra?
Quem é que poderia ser impedido de falar?
3É verdade que tu ensinaste a muitos
e deste força às mãos enfraquecidas.
4Encorajaste aqueles que estavam fracos, desfalecendo,
ou se encontravam prostrados e caídos no desespero.
5No entanto, agora, quando é sobre ti que a desgraça se abate,
estás tu em baixo.
6Será que não está a tua confiança alicerçada no temor a Deus
e a tua esperança no teu comportamento irrepreensível?
7Para e pensa um pouco!
Já alguma vez viste alguém que,
sendo verdadeiramente reto e inocente,
tivesse sofrido destruição?
8A experiência, ela própria ensina
que são aqueles que semeiam o pecado e a opressão
que colhem essas mesmas coisas.
9Pelo sopro de Deus são destruídos;
pelo vento de sua ira são consumidos.
10Como leões rugem, lançam os seus rugidos selvagens;
mas os seus dentes, como de leões ferozes, serão partidos.
11Os leões velhos morrerão por falta de presa
e os filhotes das leoas andarão errantes.
12Esta verdade foi-me comunicada em segredo,
como que soprada aos ouvidos.
13Veio-me de noite, numa visão,
enquanto outros dormiam.
14De repente, o terror estarreceu-me;
tremia todo com pavor.
15Um espírito passava na minha frente
e arrepiaram-se-me os cabelos.
16Um vulto estava diante dos meus olhos,
mas não consegui identificá-lo.
Era como uma imagem diante de mim, em silêncio;
mas depois ouvi uma voz:
17‘Será um simples ser humano mais justo que Deus,
mais puro que o seu Criador?
18Nem nos seus servos confia;
os seus próprios mensageiros podem enganar-se.
19Quanto menos nos seres humanos, feitos de terra,
que se podem esmagar como simples traças!
20Estão com vida durante a manhã
e pela tardinha podem encontrar-se mortos,
desaparecendo para sempre, sem que alguém se aperceba!
21Se o fio da sua vida se quebra,
morrem sem atingir a sabedoria!’
گفتگوی اول
(4:1—22:14)
اليفاز سخن می‌گويد: ايوب گناهكار است
1آنگاه اليفاز تيمانی پاسخ داد:
2ای ايوب، آيا اجازه می‌دهی چند كلمه‌ای حرف بزنم؟ چون ديگر نمی‌توانم ساكت بمانم. 3-4تو در گذشته بسياری را نصيحت كرده‌ای كه به خدا توكل جويند. به ضعيفان و بيچارگان و كسانی كه گرفتار يأس بودند، قوت قلب داده‌ای. 5ولی اكنون كه مصيبت به سراغ تو آمده است پريشان شده‌ای. 6آدم پرهيزگار و درستكاری مثل تو، در چنين مواقعی نبايد اميد و اعتمادش را از دست بدهد. 7قدری فكر كن و ببين آيا تا به حال ديده‌ای انسان درستكار و بی‌گناهی هلاک شود؟ 8تجربه نشان می‌دهد كه هر چه بكاری همان را درو می‌كنی. كسانی كه گناه و بدی می‌كارند همان را درو می‌كنند. 9آنها زير دست توانای خدا نابود می‌شوند. 10اگرچه مانند شير ژيان، درنده‌خو هستند، اما خُرد و تباه خواهند گرديد. 11مثل شيرهای پير و ناتوان از گرسنگی خواهند مرد و تمام فرزندانشان پراكنده خواهند شد.
12-13يک شب وقتی در خواب عميقی بودم، زمزمه‌ای به گوشم رسيد و حقيقتی بر من آشكار گشت. 14ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت. از وحشت، تمام بدنم می‌لرزيد. 15روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! 16حضور روح را احساس می‌كردم، ولی نمی‌توانستم او را ببينم. سپس در آن سكوت وحشتناک اين ندا به گوشم رسيد: 17«آيا انسان خاكی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه باشد؟ 18حتی فرشتگان آسمان نيز در نظر خدا پاک نيستند، 19چه برسد به آدميانی كه از خاک آفريده شده‌اند و مانند بيد ناپايدارند. 20صبح، زنده‌اند و شب، می‌ميرند و برای هميشه از بين می‌روند و كسی هم آنها را به ياد نمی‌آورد. 21شمع زندگيشان خاموش می‌گردد و می‌ميرند، و هيچكس اهميت نمی‌دهد.»
