Job 24 – OL & VCB

O Livro

Job 24:1-25

1Porque é que o Todo-Poderoso não estabelece

um tempo de julgamento sobre a Terra

e porque não veem esse dia chegar os que o conhecem?

Porque hão de ser obrigados a esperar, em vão,

os que creem nele?

2Fomos submergidos por uma onda de crimes;

os limites das propriedades têm sido alterados,

rebanhos inteiros são roubados.

3Até levam os jumentos dos pobres e dos órfãos;

as viúvas são obrigadas a entregar o boi que têm, como penhor.

4Os necessitados são postos de parte;

são coagidos a sair do caminho, ao cruzarem-se com os grandes.

5Como os burros selvagens do deserto,

os pobres passam dias inteiros a tentar apanhar alimento,

para se manterem com vida;

procuram comida para os filhos em terras desertas.

6Comem o que vão encontrando, o que cresce ao acaso,

ou então têm de vindimar as vinhas dos maus.

7Passam a noite a tremer de frio,

sem nada para os cobrir.

8Ficam encharcados com as chuvadas,

trazidas pelos ventos das montanhas,

e abrigam-se em cavernas, nas rochas, por falta dum lar.

9Os traidores são capazes, até,

de arrancar criancinhas órfãs de pai, do peito das mães,

e de raptar os bebés dos pobres,

antes que lhes peçam emprestado dinheiro ou comida.

10Os desventurados são coagidos a andar nus,

sem roupa para se cobrirem,

e a carregar comida para outros,

enquanto eles próprios desfalecem com fome.

11São forçados a pisar o azeite no lagar, sem poder prová-lo,

e a esmagar cachos de uvas, estando a morrer de sede.

12Os gemidos dos moribundos clamam desde a cidade

e os feridos rogam que os socorram;

contudo, Deus não atende aos seus lamentos.

13Os pecadores rebelam-se contra a luz

e não se identificam com os retos e os bons.

14São assassinos que ao erguer-se, logo de manhã cedo,

só têm em mente matar o pobre e o necessitado;

de noite atacam os ladrões.

15O adúltero espera apenas que caia o crepúsculo e diz para consigo:

‘É uma boa altura, porque ninguém me vê!’

Esconde a cara para que ninguém o reconheça.

16A noite, para os ladrões, serve para assaltar casas e o dia para dormir;

não lhes interessa mostrarem-se sob a luz do dia.

17A noite mais escura, para eles, é como o amanhecer;

são aliados naturais dos terrores das trevas.

18São como espuma na superfície da água!

Tudo o que possuem é amaldiçoado

e, como tal, não voltam às suas vinhas.

19O mundo dos mortos consome os pecadores,

tal como a neve se derrete com o calor e a seca.

20Aos pecadores, até a sua própria mãe os esquece;

só servem para que os vermes os comam regaladamente.

Ninguém se lembrará mais deles!

Os perversos serão abatidos como uma árvore num ciclone.

21E isso, porque exploram aqueles velhos,

que viviam sozinhos sem filhos para os protegerem,

e desprezam as pobres viúvas.

22Contudo, Deus, na sua força,

destrói os ímpios, ainda que firmemente estabelecidos;

quando ele aparece, deixam de estar seguros.

23Deus permite que vivam à vontade,

mas vigia os caminhos que escolhem seguir.

24Ainda que agora pareçam muito seguros e fortes,

de um momento para o outro ir-se-ão, como toda a gente,

ceifados como espigas maduras.

25Poderá alguém desmentir-me?

Poderá alguém dizer que estou a mentir ou que estou errado?”

Vietnamese Contemporary Bible

Gióp 24:1-25

Gióp Hỏi Tại Sao Kẻ Ác Không Bị Trừng Phạt

1“Sao Đấng Toàn Năng không mang kẻ ác ra xét đoán?

Tại sao để người biết Chúa phải mòn mỏi chờ trông?

2Có kẻ gian dời đá ngăn ranh giới.

Cướp bầy chiên rồi đem chúng về đồng cỏ mình.

3Họ trộm lừa của người mồ côi

và bắt bò của người góa bụa làm của thế chấp.

4Họ đẩy người nghèo khổ khỏi đường họ đi;

bắt người khốn cùng trên đất phải chạy trốn.

5Như lừa rừng trong hoang mạc,

người nghèo nai lưng làm lụng kiếm ăn,

tìm kiếm thức ăn cho con mình dù trong hoang mạc.

6Họ gặt hái trong đồng mình không làm chủ,

và mót trái trong vườn nho của kẻ ác.

7Suốt đêm họ trần truồng trong giá lạnh,

không áo quần cũng chẳng có chăn mền.

8Họ ướt sũng trong mưa núi,

chạy ẩn nơi núi đá24:8 Nt ôm tảng đá vì không chỗ trú thân.

9Kẻ ác giật con côi khỏi vú mẹ,

bắt giữ trẻ thơ làm con tin.

10Bắt người nghèo khổ ra đi không manh áo.

Vác lúa nặng mà bụng vẫn đói.

11Bắt họ ép dầu ô-liu mà không được nếm dầu,

ép nho lúc khát khô cổ mà không được uống nước nho.

12Người hấp hối rên la trong thành phố,

hồn người bị thương kêu khóc liên hồi,

nhưng Đức Chúa Trời làm ngơ tiếng than van của họ.

13Có kẻ ác nổi lên chống ánh sáng.

Họ không biết hướng

cũng không đi trên đường ánh sáng.

14Buổi sáng, kẻ giết người thức dậy

tàn sát người nghèo thiếu;

ban đêm, họ trở thành tay trộm cướp.

15Mắt kẻ dâm loạn trông chờ bóng tối,

nói rằng: ‘Nào ai thấy được ta.’

Họ che mặt để không ai biết họ.

16Tên trộm đột nhập vào nhà ban đêm

còn ban ngày thì nằm ngủ.

Họ không bao giờ hành động dưới ánh sáng.

17Đối với họ, đêm tối là bình minh.

Vì họ làm bạn với hãi hùng của bóng tối.

18Nhưng họ sẽ biến mất như bọt trên mặt nước.

Mọi thứ của họ sẽ bị nguyền rủa,

và họ sợ hãi không bước vào vườn nho.

19Như nắng hạn nuốt hết nước chứa trong kho tuyết,

âm phủ cũng nuốt bọn người tội ác.

20Chính mẹ của họ cũng sẽ quên họ.

Giòi bọ ăn nuốt thịt họ.

Không ai còn tưởng nhớ họ nữa.

Kẻ bất công, áp bức sẽ gãy đổ như cây khô.

21Họ bạc đãi người đàn bà son sẻ,

từ chối giúp đỡ các góa phụ yếu đuối.

22Trong năng quyền Đức Chúa Trời, Ngài tiêu diệt kẻ bạo tàn.

Khi Ngài ra tay, họ không còn hy vọng sống.

23Chúa cho họ được an ninh,

nhưng thật ra, Đức Chúa Trời vẫn để mắt theo dõi họ.

24Họ được trọng vọng trong chốc lát,

nhưng rồi bị tiêu diệt như muôn nghìn người khác,

như lúa bị cắt trong mùa gặt.

25Ai có thể bảo đây là lời dối?

Ai có thể đánh đổ lý luận của tôi?”