Job 15 – OL & NSP

O Livro

Job 15:1-35

Elifaz

1Resposta de Elifaz, o temanita:

2“Tu és considerado como sendo um sábio,

no entanto, acabas de nos expor a essa conversa tola.

Não vales mais que um saco cheio de vento;

não devias ter direito a falar tão insensatamente.

3Que utilidade podem ter todas essas palavras?

4Não temes tu a Deus? Não o reverencias?

5São os teus pecados que te ensinam a falar dessa maneira;

as tuas palavras baseiam-se na astúcia e na deceção.

6Mas afinal porque haveria de ser eu a acusar-te?

A tua própria boca o faz!

7Serás tu, por acaso, o primeiro homem que nasceu?

Terias nascido antes das montanhas terem sido formadas?

8Estiveste a ouvir as secretas intenções de Deus?

Terás sido convocado para o seu gabinete pessoal,

para o centro das suas decisões?

Terás o monopólio da sabedoria?

9Que sabes tu que nós não saibamos?

Que inteligência tens das coisas que nós não tenhamos?

10Temos connosco gente mais velha,

até do que o teu próprio pai!

11As consolações de Deus valem assim tão pouco para ti?

A sua gentileza parece-te certamente muito rude.

12Que é isso que andas a fazer, de um lado para o outro,

cheio de ira, com os olhos flamejantes?

13Voltas-te contra Deus

e dizes todas essas coisas ruins contra ele.

14Haverá alguém sobre a face da Terra tão puro e tão justo

como tu próprio pretendes ser?

15Como? Pois se nem mesmo nos anjos Deus confia!

Nem sequer os próprios céus podem ser absolutamente puros,

se comparados com ele!

16Quanto menos o homem, que é corrupto e pecador,

bebendo o pecado como uma esponja absorve a água!

17Escuta-me e responder-te-ei,

de acordo com a minha própria experiência,

18confirmada também pela experiência de gente sábia,

que já ouviu as mesmas coisas de seus pais,

19os nossos antepassados, aqueles a quem foi dada esta terra

e que nos passaram, a nós, esses conhecimentos:

20O ímpio estará sempre em aflição através da vida,

como também o tirano, nos poucos anos que lhe são reservados.

21Sons de terrores chegam-lhe aos ouvidos

e, quando as coisas parecem correr-lhe bem,

atacam-no por todos os lados.

22Não ousa sair para o escuro,

com medo de ser assassinado.

23Vagueia por toda a parte,

implorando por mantimento.

24Vive no temor, em apertos, na angústia;

os seus inimigos facilmente dão conta dele,

tal como um forte rei abate os seus adversários.

25Estende orgulhosamente o punho contra Deus,

desafiando o Todo-Poderoso,

26arremetendo-o obstinadamente contra ele,

protegido pelo seu resistente escudo.

27O seu rosto é gordo e a sua cintura está inchada.

28Vivem em cidades abandonadas, em casas desabitadas,

que estavam prestes a cair em ruínas.

29Mas não ficarão assim ricos

e não alargarão os seus domínios.

30A escuridão os engolirá para sempre;

a respiração de Deus bastará para os destruir;

as chamas consumirão tudo o que têm.

31Que o homem nunca mais confie em coisas falíveis,

que não continue a enganar-se a si próprio!

Porque o dinheiro em que confia

acabará por lhe dar a paga que merece.

32Mesmo antes de morrer,

toda a sua futilidade se tornará evidente para ele,

pois como uma palmeira que murcha, assim será.

33Cairá no chão como as uvas ainda verdes de uma videira,

como oliveira que deixa cair a flor.

34Os descrentes são gente inútil;

o fogo acabará por consumir os que se entregam à corrupção.

35A única coisa que podem conceber e produzir é o pecado;

os seus corações dão à luz só maldade.”

New Serbian Translation

Књига о Јову 15:1-35

Елифас

1Тада је Елифас из Темана узвратио овако:

2„Зар мудар човек одговара у ветар,

зар свој стомак пуни источним ветром?!

3Расправља ли речима безначајним

и говорима који никоме нису на корист?

4А ти сатиреш побожност,

размишљање пред Богом ометаш.

5Кривице твоје поуку дају устима твојим,

језиком се лукавим ти служиш.

6Сопствена те уста осуђују ко кривца,

а не ја; сопствене усне против тебе сведоче.

7Да ти ниси прворођено људско биће,

изнедрен пре планина?

8Да ниси слушао Божије тајне савете

и за себе задржао мудрост?

9Шта то ти знаш, а ми да не знамо?

Шта ти схваташ, а да нама то није дано?

10Међу нама има и седих и старих,

старијих и од оца твога.

11Шта, нису ти довољне Божије утехе

и обзирно упућена ти реч?

12Зашто ти се срце твоје понело?

Зашто ти севају очи твоје,

13па се твој дух против Бога окренуо

и устима својим просипаш речи?

14Па шта је човек да би чист био,

да би праведан био онај што га жена роди?!

15Он се ни у свете15,15 Анђеле своје не поуздаје,

очима његовим ни небеса нису чиста,

16а камоли гнусан и искварен човек,

човек што неправду као воду пије!

17Елем, ја ћу ти рећи! Мене послушај,

објавићу ти оно што сам видео;

18оно што су мудри људи предали од предака својих

и то нису прикрили.

19А само је њима земља била дана

и туђинац није пролазио међу њима.

20Тек, злобник се у болу превија кроз све дане,

и мало година је одређено окрутноме.

21Звук страхоте му је у ушима

и док је још мир затирач му долази.

22Не нада се повратку из таме,

јер је за мач обележен.

23Потуца се због хлеба: ’Где је?’

Он зна да му се ближи црни дан.

24Плаше га и зебња и невоља,

надвладавају га као цар за напад спреман;

25јер на Бога руку своју диже,

пред Свемоћним охоло се држи.

26Он јуриша дрско против Бога,

носи штит велики и јаки.

27Лице му је задригло,

бокови му усаљени;

28живи у руинама од градова,

у кућама напуштеним

што постаће гомиле камења.

29Богат неће бити и благо му потрајати неће,

имање му се неће ширити по земљи.

30Он неће побећи из таме,

пламен ће му изданак спарушити

и нестаће у даху Божијих уста.

31Нек се не узда у безвредно јер је заведен,

јер ће му безвредно постати награда;

32а награђен ће бити и пре свога дана

и грана му неће озеленети.

33Као лоза отрешће свој незрели грозд

и као маслина стрешће цват свој.

34Јер јалово је друштво безбожничко,

а шаторе подмићених ватра прогутаће.

35Зачеће невољу, а родиће злобу,

стомаци им спремни за обману.“