1Então, diz o Senhor, o inimigo quebrará os selos dos túmulos dos reis de Judá, dos governantes, dos profetas e do povo; pegará nos seus ossos e os espalhará pelo chão. 2Esses ossos não tornarão a ser apanhados e sepultados, mas antes espalhados como estrume pelo chão, à luz do Sol, sob a claridade da Lua e das estrelas, esses que eram os deuses deste povo e a quem amaram e prestaram culto. 3E a gente desta nação maligna que for deixada ainda com vida desejará muito mais morrer do que ir viver para onde os espalharei, diz o Senhor dos exércitos.
Pecado e castigo
4Mais uma vez dá-lhes esta mensagem do Senhor. Quando uma pessoa cai, procura levantar-se; se encetou caminho por uma estrada errada e verifica que se enganou, voltará para trás, até ao cruzamento onde se enganou na direção. 5Mas esta gente continua no seu trilho errado, mesmo tendo-os eu avisado. 6Ouço a sua conversa e que é que ouço? Ouvirei eu alguém triste por ter pecado? Haverá alguém a dizer: ‘Que coisa terrível que eu fiz!’? Não! Todos eles descem como loucos pelo caminho do pecado, tão velozes como cavalos correndo para a batalha! 7Até a cegonha conhece o tempo em que deve emigrar e o mesmo acontece com outras aves, como a rola, o grou e a andorinha. Todas sabem regressar na altura que Deus lhes indica, em cada ano, mas isso não é para o meu povo! Não aceitam as leis do Senhor.
8Como podem dizer: ‘Nós compreendemos a sua Lei’, quando os vossos escribas a distorceram de forma a poder significar aquilo que eu nunca disse? 9Essas pessoas tão sábias ficarão cobertas de vergonha com o exílio que o vosso pecado vos trouxer, porque rejeitaram a palavra do Senhor. Veremos se nessa altura terão assim tanta sabedoria! 10Por isso, darei as suas mulheres e as suas quintas a outros, porque todos eles, grandes e pequenos, profetas e sacerdotes têm atualmente uma só coisa em mente, apossar-se do que não é deles. 11Tratam as feridas do meu povo com remédios perfeitamente ineficazes, pois lhe asseguram que tudo vai bem, quando não é nada assim. 12Serão eles capazes de ter vergonha de adorar outros deuses? Absolutamente! Nem um bocadinho sequer! Eles nem são capazes de corar! É por isso que hei de fazer que morram entre os vencidos. 13Castigá-los-ei com a morte. Os seus figos e as suas uvas desaparecerão; as suas árvores de fruto secarão; desaparecerão em breve todas as boas coisas que preparei para eles.”
14Então o povo dirá: “Porque haveremos então de esperar aqui para morrer? Venham, vamos para as cidades fortificadas e morreremos lá! Porque o Senhor, nosso Deus, decretou a nossa condenação e dá-nos a beber uma taça de veneno, por causa dos nossos pecados. 15Esperávamos a paz e não foi paz que tivemos! Contávamos com o bem-estar e chega-nos o terror!”
16“O ruído da guerra já soa na fronteira do norte. Toda a terra treme à aproximação daquele tremendo exército, porque o inimigo aproxima-se e vai devorando a terra e tudo o que nela encontra, tanto as povoações como os seus habitantes. 17Porque eu enviarei essas tropas adversárias para o vosso meio como serpentes envenenadas que ninguém poderá encantar. Façam o que fizerem, elas vos morderão e vocês hão de morrer”, diz o Senhor.
18A minha mágoa não tem consolação; o meu coração será destruído. 19Ouçam o choro do meu povo por toda a terra.
“Não está o Senhor em Sião?”, perguntam. “Esta terra já não tem o seu Rei?”
E o Senhor responde-lhes: “Oh! Porque é que eles me provocaram com os seus ídolos esculpidos, com aqueles ritos perversos e extravagantes?”
20“Acabou a sega; passou o verão e nós não estamos salvos!”
21Choro pela ferida do meu povo. Estou espantado, sem fala, mudo de angústia. 22Já não há remédio em Gileade? Não haverá ali um médico? Porque é que não houve cura para o meu povo?
1Nagpadayon sa pagsiling ang Ginoo, “Sa sina nga tion, panguhaon sa mga lulubngan ang mga tul-an sang mga hari kag sang mga opisyal sang Juda, pati ang mga tul-an sang mga pari, sang mga propeta, kag sang katawhan sang Jerusalem. 2Dayon laptahon ini sa duta, sa atubang sang adlaw, bulan, kag mga bituon nga ila ginhigugma, gin-alagad, ginsunod, ginpamangkutan, kag ginsimba. Indi na pagtipunon liwat ang ila mga tul-an kag ilubong, kundi laptahon na lang sa duta nga daw mga ipot. 3Ang nabilin nga buhi sa sining malaot nga nasyon laptahon ko sa iban nga mga nasyon, kag didto gustuhon pa nila nga mapatay sang sa mabuhi. Ako, ang Ginoo nga Makagagahom, ang nagasiling sini.”
Ang Sala kag ang Silot
4Nagsiling ang Ginoo sa akon nga ihambal ko ining iya mensahi sa mga tawo: “Kon matumba ang tawo, indi bala nga nagabangon siya? Kon magtalang siya, indi bala nga nagabalik siya? 5Ti, ngaa kamo nga taga-Jerusalem padayon na lang nga nagtalikod sa akon? Ngaa nga indi ninyo mabayaan ang mga dios-dios nga nagadaya sa inyo kag magbalik sa akon? 6Ginpamatian ko sing maayo ang inyo mga ginhambal kag wala kamo naghambal sing husto. Wala sing bisan isa sa inyo nga naghinulsol sa iya kalautan. Wala sing may nagsiling, ‘Ano ining akon ginhimo?’ Sa baylo, ang kada isa sa inyo madasig nga nagapakasala, pareho sang kabayo nga nagapakadto sa inaway. 7Ang tulabong, ang pating, ang salimbabatang, kag ang dugwak nakahibalo kon san-o maglupad pakadto sa iban nga mga lugar kag kon san-o sila magbalik, pero kamo iya nga akon katawhan wala kahibalo kon ano ang akon mga pagsulundan. 8Paano bala kamo makasiling, ‘Maalamon kami tungod kay nahibaluan namon ang kasuguan sang Ginoo,’ kon ang matuod, ginliwat ini sang inyo mga manunudlo? 9Mahuy-an gid ang mga nagakabig sang ila kaugalingon nga maalamon. Mahadlok gid sila kay bihagon sila, tungod nga ginsikway nila ang akon mga pulong. Ti, maalamon gid bala sila? 10Gani ihatag ko sa iban nga mga tawo ang ila mga asawa kag mga uma. Tungod kay halin sa pinakakubos hasta sa pinakadungganon, nagapangdaya sila agod makakuwarta. Bisan mga propeta kag mga pari nagapangdaya man. 11Wala nila ginabulong sing seryuso ang pilas sang akon katawhan, bisan grabe na ini. Nagasiling sila nga maayo ang tanan bisan pa nga indi maayo. 12Nahuya bala sila sa ila makangilil-ad nga batasan? Wala! Kay wala na sila sing huya! Wala na gani sila nagapanghilaw-hilaw. Gani ako, ang Ginoo, nagasiling nga malaglag sila pareho sa iban. Paubuson sila sa tion nga silutan sila. 13Kuhaon ko ang ila mga patubas8:13 Kuhaon… patubas: ukon, Laglagon ko sila pati ang ila mga patubas. nga mga ubas kag mga higos.8:13 higos: ang bunga sang kahoy nga higera (ukon “fig tree”). Bisan ang mga dahon sini magakalaya. Ang mga ginhatag ko sa ila pagakuhaon sa ila.
14“Dayon magasiling sila, ‘Ti, ano pa ang aton ginahulat? Dali malagyo kita sa napaderan nga mga banwa, kag didto kita magpakamatay. Kay ginsentensyahan na kita nga patyon sang Ginoo nga aton Dios. Daw pareho lang nga ginhatagan niya kita sang tubig nga may hilo agod imnon naton, tungod kay nakasala kita sa iya. 15Naghandom kita sang kalinong, pero wala sing kalinong nga nag-abot. Naghandom kita sang kaayuhan, pero kahadlok ang nag-abot. 16Ang pusnga sang mga kabayo sang mga kaaway mabatian halin sa Dan. Sa hirihiri lang sang ila mga kabayo nagakurog na sa kahadlok ang bug-os nga duta. Nag-abot sila sa paglaglag sang sini nga duta kag sa tanan nga ara dira—ang mga banwa kag ang tanan nga pumuluyo sini.’ ”
17Nagsiling ang Ginoo, “Pamati! Ipadala ko ining mga kaaway sa inyo nga daw sa dalitan nga mga man-og nga wala sing may makaanta, kag kadton nila kamo.”
18Nagsiling si Jeremias: Indi gid makuha ang akon kasubo. Nagasakit gid ang akon balatyagon. 19Pamatii ang paghinibi sang akon kasimanwa; mabatian ini sa bug-os nga duta. Nagasiling sila, “Wala na bala ang Ginoo sa Jerusalem?8:19 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Wala na bala dira ang Dios nga Hari sang Jerusalem?” Nagsabat ang Ginoo, “Ngaa nga ginpaakig ninyo ako paagi sa pagsimba sa mga dios-dios nga wala sing pulos?” 20Nagreklamo ang mga tawo, “Tapos na ang tig-alani kag ang tig-ilinit, pero wala gihapon kami maluwas.”
21Nagasakit ang akon balatyagon tungod sa mga kasakit sang akon mga kasimanwa. Nagapangasubo ako kag naurungan gid. 22Wala bala sing bulong sa Gilead? Wala bala sing manugbulong didto? Ngaa bala wala mag-ayo ang pilas sang akon mga kasimanwa?
