Isaías 64 – OL & NSP

O Livro

Isaías 64:1-12

1Oh! Se rompesses os céus e descesses! Como as montanhas haveriam de tremer na tua presença! 2O fogo consumidor da tua glória faria arder os gravetos e ferver a água. As nações estremeceriam perante ti e os teus inimigos seriam forçados a reconhecer as razões de toda a tua fama! 3Assim acontecia antes, quando descias e fazias coisas tremendas muito para além do que poderíamos pensar e, nessas alturas, como tremiam os montes! 4Porque desde que o mundo começou a existir nunca ninguém viu ou ouviu algum deus como o nosso, que faz tais coisas para aqueles que esperam por ele! 5Tu estás pronto a receber de braços abertos aqueles que têm prazer em praticar o bem, que seguem os caminhos de Deus.

Mas nós não somos desses. Estamos constantemente a pecar e assim tem sido toda a nossa vida. Por isso, o teu castigo pesa sobre nós. Como é que gente como nós pode ser salva? 6Estamos todos sujos, infetados de pecado. Quando fomos vestir aquilo que considerávamos os nossos valiosos fatos de justiça, vimos bem que não eram mais do que trapos imundos. Somos semelhantes às folhas de outono que murcham, secam e caem. Todos os nossos pecados, como um ciclone, nos arrebatam e nos levam. 7E ninguém invoca o teu nome ou roga pela tua clemência. Eis a razão por que te desviaste de nós e nos lanças sobre os nossos pecados.

8Contudo, ó Senhor, és o nosso Pai! Somos o barro e tu és o oleiro! Somos todos criados pelas tuas mãos! 9Oh! Não te enfureças tanto connosco, Senhor, e não tenhas para sempre na tua lembrança os nossos pecados! Vê, repara que somos todos teu povo! 10As tuas santas cidades estão destruídas. Sião parece um deserto e Jerusalém um lugar desolado. 11O nosso santo e belo templo, onde os nossos pais te louvaram, está derrubado, e todas as belas coisas que continha estão destruídas. 12Será que depois disto tudo ainda recusas socorrer-nos, Senhor? Ficarás silencioso e quererás castigar-nos ainda mais?

New Serbian Translation

Књига пророка Исаије 64:1-12

1О, разведри небеса и сиђи,

нека се пред тобом планине затресу.

2Као кад се ватра по грању запали,

ватра закува воду:

нека душмани твоји схвате име твоје,

нека пуци задрхћу пред тобом.

3Што ти чиниш то застрашује;

неочекивано си сишао,

пред тобом се затресле планине.

4Од како је века нису чули,

нису слушали, око није видело,

да бог неки осим тебе учини

онима који од њега очекују.

5Сусретљив ти си према раздраганима који чине правду,

на путевима твојим сећају се тебе.

Гле, ти си се разљутио,

грешили смо на њима,

а били бисмо спасени.

6И постали смо сви ми као нешто нечисто,

и као огртач са женским одливом све су праведности наше,

и сви смо ми као лишће кад опадне,

и кривице наше као ветар нас однесу.

7И никог нема да призива име твоје,

да се подигне и на тебе ослони,

зато што си лице своје од нас сакрио

и растапаш нас кривицама нашим.

8Па ипак, Господе, ти си Отац наш;

ми смо глина, а ти нас обликујеш,

и сви смо ми руке твоје дело.

9Не срди се, Господе, исувише,

и немој стално помињати недело.

Ево, погледај нас:

сви смо ми народ твој.

10Опустели су свети градови твоји,

Сион је опустео, Јерусалим је опустошен.

11Храм, светиња наша и понос наш;

у чему су те хвалили преци наши,

постао је згариште

и све драгоцености наше су сатрте.

12Зар ћеш ово мирно гледати, Господе?

Ћутаћеш и још више понижавати?