O consolo para o povo de Deus
1“Consolem o meu povo, diz o vosso Deus. 2Falem ternamente a Jerusalém e digam-lhe que os seus dias de tristeza já se foram. Os seus pecados são perdoados e já recebeu do Senhor o dobro do castigo pelos seus pecados.”
3Ouçam! Eu ouvi a voz de alguém gritando:
“Façam um caminho para o Senhor no deserto.
Façam um caminho direito para o nosso Deus.
4Sejam levantados os vales e nivelados todos os montes e colinas;
sejam aplanados os caminhos tortuosos da montanha,
limpas as veredas pedregosas e tapadas as suas covas.
5A glória do Senhor será vista
por toda a raça humana junta.”
Foi o Senhor quem falou; assim acontecerá.
6Disse a voz: “Clama bem alto!”
“O que é que eu hei de clamar?”, perguntei.
“Que o ser humano é como a erva e que toda a sua beleza murcha como as flores que morrem. 7A erva seca e as flores murcham sob o sopro do Senhor. E assim é com a frágil criatura humana. 8A erva seca e as flores murcham, contudo, a palavra do nosso Deus permanece para sempre.”
9Tu, ó Sião, anunciador de boas novas, sobe a um alto monte! Tu, anunciador de boas novas a Jerusalém, grita bem alto, não tenhas receio, e diz às cidades de Judá: “Eis aqui o vosso Deus!” 10Sim, o Senhor Deus vem aí com grande poder. Governará com domínio eficaz. Dará a cada um a justa recompensa. 11Alimentará o seu rebanho como um pastor; levará nos braços os cordeirinhos e guiará mansamente as ovelhas que amamentam.
12Quem mais tem poder para segurar nas suas mãos os oceanos e para conhecer os céus em todas as suas medidas? Quem mais conhece perfeitamente o peso de toda a Terra, das montanhas e das cordilheiras? 13Quem conheceu todo o pensamento do Senhor ou quem é seu conselheiro? 14Alguma vez terá precisado de ser instruído quanto ao que é reto, ao que é melhor? Quem é que lhe ensinou a ciência e lhe deu a conhecer a sabedoria?
15Porque os povos do mundo nada são em relação a ele; são como uma gota de água que cai num balde ou como um grão de pó no prato duma balança. Pega nas ilhas como se fossem coisa sem peso. 16As florestas do Líbano juntas não formariam combustível suficiente para consumir um holocausto no seu altar; nem tão-pouco todos os seus animais seriam suficientes para o holocausto. 17Todas as nações são como nada para ele; aos seus olhos, são até menos que nada; são vazio e nulidade.
18Como se poderá então descrever Deus? Com que é que poderá ser comparado? 19Com algum ídolo? Com um ídolo qualquer, feito segundo um molde, pintado de tinta dourada, com cadeias prateadas em volta do pescoço? 20Qualquer pessoa, se não tiver dinheiro bastante para comprar um ídolo desses, pode pegar num pedaço de madeira e procurar um artífice para lhe fazer um ídolo que possa durar!
21Serão vocês assim tão ignorantes? Serão assim tão surdos às palavras de Deus, palavras essas que já foram dadas desde a fundação do mundo? Nunca ouviram nem compreenderam isso? 22É Deus quem se senta acima do globo da Terra, cujos habitantes são para ele como minúsculos gafanhotos. É ele quem estende os céus como uma cortina, como se fizesse com ela a sua tenda. 23Reduz a nada os grandes senhores desta Terra e torna inúteis os seus governantes. 24Dificilmente estabilizam e criam raízes, se Deus soprar sobre eles; as suas obras perdem todo o seu valor, levando-as o vento como à palha.
25“Com quem me hão de comparar então? Quem será semelhante a mim?”, pergunta aquele que é Santo.
26Vejam os céus! Quem foi que criou todas essas estrelas? Tal como um pastor conduz as suas ovelhas, chamando cada uma pelo seu nome, e as conta para ver se alguma se terá perdido ou desviado, assim Deus faz com os astros!
27Ó Jacob, ó Israel, como podes tu dizer que o Senhor não vê as tuas aflições, que não se interessa em fazer-te justiça? 28Não compreendes? Não sabes tu já que o eterno Deus, o Criador das mais distantes partes da Terra, nunca fica cansado nem desfalecido? Ninguém jamais conseguirá descobrir a profundidade do seu pensamento. 29Dá novas forças ao que está cansado e multiplica as energias daquele que está fraco. 30Até mesmo a juventude se cansará; há jovens que acabarão por desistir. 31Mas os que confiam no Senhor renovarão as suas forças. Subirão com asas como águias; correrão e não se cansarão; andarão sem desfalecerem.
De Here is in aantocht
1Troost, o ga mijn volk troosten, zegt uw God. 2Spreek met tederheid tegen Jeruzalem en zeg haar dat de dagen van verdrukking voorbij zijn. Haar zonden zijn vergeven en de Here zal tweemaal zoveel zegeningen geven als zij voor die tijd straf kreeg.
3Luister! Ik hoor de stem van iemand die roept: ‘Baan een weg in de woestijn voor de Here, maak een rechte weg door de wildernis. 4Vul de dalen op en vlak de heuvels af, maak de bochtige paden recht en zorg dat alle oneffenheden vlak worden gemaakt. 5Alle schepselen zullen de glorie van de Here zien.’ De Here heeft gesproken, zo zal het gebeuren. 6De stem zegt: ‘Roep!’ ‘Wat moet ik roepen?’ vraag ik. ‘Roep dat de mens is als gras en dat zijn pracht verwelkt als een veldbloem. 7Het gras verdort en de bloem verwelkt onder de adem van God. En zo gaat het ook met de vergankelijke mens. 8Dor wordt het gras en bloemen verwelken, maar het woord van onze God houdt voor eeuwig stand.’
9Roeper van het goede nieuws, roep vanaf de bergtoppen naar Jeruzalem! Roep maar harder—wees niet bang—en vertel de steden van Juda dat hun God in aantocht is. 10Ja, de Here God komt met macht, Hij zal met strakke hand regeren. Kijk, Hij heeft zijn beloning bij Zich en zijn vergelding gaat voor Hem uit. 11Als een herder zal Hij zijn kudde weiden: Hij zal de lammeren in zijn armen dragen en de ooien voorzichtig leiden. 12Wie hield de oceanen in zijn hand en grensde de hemel af tussen duim en pink? Wie kent het gewicht van de aarde en weegt de heuvels en de bergen? 13Wie adviseert de Geest van de Here, leert Hem iets of geeft Hem raad? 14Heeft Hij ooit iemands raad nodig gehad? Moet Hem worden gezegd wat goed of beter is?
15Nee, want alle volken van de aarde zijn niets vergeleken bij Hem, zij zijn slechts een druppel in een emmer, een stofje op een weegschaal, de eilanden wegen niet meer dan een korreltje zand. 16De wouden van de Libanon kunnen niet genoeg brandstof leveren voor een offer dat groot genoeg is om Hem te eren. En ook de dieren van de Libanon zijn niet genoeg om aan onze God te offeren. 17Volken betekenen niets voor Hem, in zijn ogen zijn zij minder dan niets.
18Hoe kunnen wij God beschrijven? Waarmee kunnen wij Hem vergelijken? 19Met een afgodsbeeld? Een gegoten beeld, overtrokken met goud en met zilveren kettingen om zijn hals? 20Een man die te arm is om zoʼn dure god te kopen, zal een boom opzoeken die niet verrot en daarna iemand huren die er een gezicht in uithakt. En dat is dan zijn god, een god die zelfs niet kan bewegen! 21Weet u het niet? Bent u doof voor de woorden van God, de woorden die Hij uitsprak voordat de geschiedenis van de wereld begon? Hebt u het nooit gehoord en begrepen? 22God troont boven het rond van de aarde. Voor Hem zijn haar bewoners als sprinkhanen. Hij hangt de hemel op als een gordijn en daar maakt Hij zijn tent van. 23Hij veroordeelt de machtigen van de aarde en maakt hen tot nietige wezens. 24Nauwelijks zijn zij geplant en schieten zij wortel in de aarde of Hij blaast hen omver. Zij verdorren en de wind neemt hen mee alsof zij stro zijn. 25‘Met wie wilt u Mij vergelijken? Wie is aan Mij gelijk?’ vraagt de Heilige. 26Kijk omhoog naar de hemel! Wie maakte al deze sterren? Als een herder die zijn schapen leidt, ze bij hun namen roept en telt om te zien of er niet één verdwaald is, zo gaat God om met de sterren en planeten!
27Waarom zegt u dan, Jakob, en overlegt u, Israël: ‘De Here let niet op mij en komt niet op voor mijn recht’? 28Begrijpt u het dan nog niet? Weet u nu nog niet dat de eeuwige God, de schepper van de verste uithoeken van de aarde, nooit moe of lusteloos wordt? Niemand kan de diepten van zijn begrip peilen.
29Machtelozen en vermoeiden maakt Hij sterk, de zwakken geeft Hij kracht. 30-31 Jeugdigen zullen uitgeput raken en de jonge mannen zullen het opgeven. Maar zij die hun hoop op de Here hebben gevestigd, zullen hun krachten weer terugkrijgen. Zij stijgen op met vleugels als van arenden, zij zullen voortsnellen, maar niet moe worden, zij zullen wandelen zonder uitgeput te raken.
