A devastação da Terra
1Vejam! O Senhor está a transtornar a Terra e a fazer dela uma vasta destruição! Reparem como a está a esvaziar inteiramente da sua população e a espalhá-la!
2Sacerdotes e povo,
servos e senhores,
escravas e patroas,
gente que compra e que vende,
gente que empresta e que pede emprestado,
banqueiros e financeiros,
ninguém será poupado.
3A Terra ficará completamente vazia e será pilhada, foi o Senhor quem o disse. 4Porque a Terra sofre por causa dos pecados do povo; vai perdendo vitalidade, as searas murcham, os céus recusam a chuva. 5A Terra foi profanada pelos seus habitantes. O povo transgrediu as leis de Deus, violaram os seus preceitos e quebraram a aliança eterna. 6Por essa razão, caiu sobre eles a maldição de Deus; são abandonados e destruídos pela seca; poucos resistirão a isto tudo.
7Todas as alegrias da vida desaparecerão; as vindimas cessarão e não haverá mais vinho novo; mesmo os que tinham um carácter folgazão não farão mais do que suspirar e gemer. 8Não se ouvirão mais os sons melodiosos da harpa e o ritmo alegre dos tambores. Acabaram-se os dias de alegria. 9Não haverá mais folguedos de vinho; as bebidas fortes se farão amargas na boca.
10A cidade está um caos. Cada casa, cada loja, está trancada a cadeado para impedir os assaltos. 11Nas ruas formam-se ajuntamentos de gente que pede vinho. A alegria é verdadeiramente uma coisa bem rara; o contentamento foi banido da Terra. 12A cidade foi deixada em ruínas; as portas de entrada foram derrubadas. 13Assim será na terra, entre todas as nações, como quando se usa a vara na oliveira ou se buscam os restos das uvas após a colheita.
14No entanto, todos esses que foram poupados gritarão e cantarão de alegria. Os que estão no ocidente, do lado do mar, louvarão a majestade do Senhor. 15Por isso, glorifiquem o Senhor desde o oriente! Nas costas marítimas proclamem o seu nome! Ele é o Senhor, o Deus de Israel! 16Ouvimos cantar desde as extremidades da Terra: “Glória ao justo!”
Contudo, o meu coração está pesado de tristeza, porque o mal ainda prevalece e a desonestidade reina por toda a parte. 17O terror, a cova e a armadilha é o que vocês merecem, ó habitantes da Terra. 18Quando fugirem dos gritos de terror, cairão numa cova; se escaparem da cova, serão apanhados numa armadilha, porque esta destruição que vos cai em cima vem do céu. Até em baixo a Terra treme! 19Toda a Terra está profundamente perturbada e caótica; tudo está ao abandono e perdido. 20Ela cambaleia como um embriagado; parece uma tenda sacudida sob uma forte tempestade. Cairá e não mais se levantará, porque os seus pecados são de extrema gravidade.
21Nesse dia, o Senhor castigará os exércitos celestes, nos céus, assim como os reis orgulhosos na Terra. 22Serão cercados e feitos prisioneiros, postos numa masmorra até serem julgados e condenados. 23O Senhor dos exércitos porá o seu trono em Sião e governará gloriosamente em Jerusalém, na presença dos anciãos do povo. A sua glória será de tal maneira intensa que o esplendor do Sol e da Lua se esvanecerá.
Silotan sa Ginoo ang Kalibotan
1Pamati! Laglagon sa Ginoo ang kalibotan24:1 ang kalibotan: o, ang yuta sa Canaan ug ang mga lugar sa palibot niini. hangtod nga dili na kini mapuslan, ug patibulaagon niya ang mga lumulupyo niini. 2Usa lang ang dangatan sa tanan—pari o lumulupyo, agalon o sulugoon, tigbaligya o tigpalit, tigpautang o tigpangutang. 3Malaglag gayod sa hingpit ang kalibotan ug wala na gayoy mahibilin niini. Mahitabo gayod kini, kay ang Ginoo mismo ang nagaingon niini. 4Momala ug mogahi ang yuta. Maluya ang mga tawo sa tibuok kalibotan, apil ang dungganon nga mga tawo. 5Gihugaw-hugawan ang kalibotan sa mga lumulupyo niini, tungod kay wala nila tumana ang mga kasugoan ug mga tulumanon sa Dios. Gilapas nila ang walay kataposan nga kasabotan sa Dios kanila. 6Busa panghimaraoton sa Dios ang kalibotan, ug manubag ang mga lumulupyo niini tungod sa ilang mga sala. Sunogon sila, ug gamay lang ang mahibilin kanila. 7Mangalaya ang mga ubas, ug mahurot ang bino. Magsubo ang naghudyaka, 8ug dili na madunggan ang masadya nga tukar sa mga tamborin ug mga harpa, ug ang paghugyaw sa mga tawo nga nagsaulog. 9Wala nay panag-awit sa ilang pag-inom, ug ang ilimnon mahimong mapait. 10Magun-ob ang siyudad ug dili na mapuslan. Sirad-an ang pultahan sa matag balay aron walay makasulod. 11Maninggit ang mga tawo diha sa kadalanan, nga nagpangayo ug bino. Ang ilang kalipay mapulihan sa kasubo. Wala nay kasadya sa kalibotan. 12Ang siyudad pasagdan nga magpabilin nga guba, ug ang mga pultahan niini mangalumpag. 13Gamay na lang ang mga tawong mahibilin sa tanang nasod sa kalibotan, sama sa punoan sa olibo o sa ubas human kini pupui. 14Ang mga tawo nga mangabilin manghugyaw sa kalipay. Ang anaa sa kasadpan magmantala sa pagkagamhanan sa Ginoo. 15Busa ang mga tawo sa sidlakan ug sa mga isla angay nga modayeg sa Ginoo, ang Dios sa Israel. 16Gikan sa kinatumyan sa kalibotan madungog nato ang pag-awit ug “Daygon ang Matarong nga Dios!”
Apan alaot ako! Naluya na ako! Kay padayon gihapon ang pagluib sa mga maluibon. 17Kamong mga katawhan sa kalibotan, naghulat kaninyo ang kalisang, bung-aw, ug lit-ag. 18Ang mokalagiw tungod sa kalisang mahulog sa bangag, ug ang mogawas gikan sa bangag malit-agan.
Magbunok ang ulan, ug matay-og ang pundasyon sa kalibotan. 19Mangliki ang yuta, ug matunga kini. 20Magsusapinday kini sama sa hubog. Mag-uyog-uyog kini sama sa payag nga gihuyop sa hangin. Mabug-atan kini tungod sa sala, ug mapukan kini ug dili na makabangon pag-usab.
21Nianang panahona, silotan sa Ginoo ang gamhanang mga langitnong binuhat, ug ang mga hari sa kalibotan. 22Tigomon silang tanan diha sa bangag sama sa mga priso. Prisohon sila, ug silotan sa kaulahian. 23Modulom ang adlaw ug bulan kay maghari ang Ginoo nga Makagagahom sa Bukid sa Zion, sa Jerusalem. Ug didto mapadayag ang iyang gahom atubangan sa mga pangulo sa katawhan.
