Profecia contra a Babilónia
1Esta é a mensagem que Deus revelou a Isaías, filho de Amós, referente à condenação da Babilónia. 2Levantem uma bandeira sobre o monte pelado. Gritem alto para os que combatem e façam-lhes sinais com as mãos para que marchem sobre a Babilónia, entrando pelas portas dos poderosos. 3Fui eu, quem convocou estes exércitos para uma tal intervenção. Chamei aqueles que se orgulham da minha força para fazer este trabalho, a fim de satisfazer a minha ira. 4Ouçam todo este tumulto sobre as montanhas, como se fosse de uma imensa multidão! Escutem o tumulto e o clamor de muitas nações. É o Senhor dos exércitos que passa revista ao seu exército para a guerra. 5Foi o Senhor quem os trouxe aqui, vindos de terras distantes; são as suas armas contra ti, ó Babilónia; são os instrumentos que usará para destruir toda a tua terra.
6Grita de terror, porque chegou o dia do Senhor, a altura em que o Todo-Poderoso te vai esmagar. 7Os teus braços descaem paralisados de terror; o coração dos mais valentes desfalece de medo. 8O pavor aperta-te com terríveis angústias, como uma mulher antes do parto. Olham uns para os outros, absolutamente desamparados, enquanto as chamas da cidade a arder se refletem nas vossas faces empalidecidas.
9Vejam como o dia do Senhor está a chegar, o terrível dia do seu juízo, da sua tremenda ira. A terra será destruída e com ela todos os pecadores. 10Os céus tornar-se-ão negros por cima da cidade; luz alguma lhes virá, seja do Sol da Lua ou das estrelas. 11Castigarei o mundo pela sua maldade e o pecador pela sua iniquidade. Esmagarei a arrogância do orgulhoso e humilharei o orgulho dos tiranos. 12Poucos sobrevirão após eu ter terminado a minha ação. Os homens tornar-se-ão mais raros que o ouro; serão mais raros que o ouro de Ofir. 13Porque farei abalar os céus com a minha cólera, a minha terrível ira; até a Terra alterará a sua posição no universo. É a manifestação da ira do Senhor dos exércitos.
14Os exércitos da Babilónia desgastar-se-ão até ficarem exaustos, batendo em retirada para a sua terra, como uma gazela perseguida por cães de caça, ou vagueando perdidos como ovelhas cujo pastor fugiu. 15Aqueles que não fugirem serão abatidos. 16Os seus meninos serão despedaçados contra o chão à vista deles; as suas casas serão saqueadas e as mulheres violadas pelos exércitos atacantes. 17Incitarei contra a Babilónia os medos, que não estimam a prata nem se deleitam com o ouro. 18Com os seus arcos abaterão os jovens; eles não terão compaixão nem das crianças, nem dos bebés da Babilónia.
19Então Babilónia, o mais glorioso dos reinos, a fina flor da cultura da Caldeia, será destruída tão completamente como foram Sodoma e Gomorra, as cidades sobre as quais Deus mandou fogo do céu. 20Nunca mais será reconstruída e habitada. Novas gerações se sucederão umas às outras, mas naquela terra nunca mais viverá ninguém. Nem sequer os nómadas ali acamparão, nem os pastores deixarão os rebanhos ali passar a noite. 21Os animais selvagens feitos à vida nos desertos, esses sim, habitarão naquele sítio. As suas ruínas ficarão cheias de animais horríveis. Viverão ali corujas do deserto e virão bodes para ali dançar. 22Hienas e chacais farão dos seus palácios tocas. Os dias da Babilónia estão contados. A hora da sua condenação chegará em breve!
Против Вавилона
1Пророштво о Вавилону што га виде Исаија син Амоцов:
2„На голетном брду подигните заставу,
њима из гласа вичите,
руком машите:
и нека уђу на кнежевска врата.
3Ја сам заповедио својим посвећенима,
па сам позвао јунаке своје за гнев мој,
који се веселе величанству моме.“
4Глас је мноштва на горама,
као да је пуно народа.
Глас је буке од царстава,
од сакупљених гомила.
То Господ над војскама
врши смотру војске за бој.
5Долазе из далеке земље,
с небеске границе,
Господ и оруђа љутине његове,
да сву земљу разоре.
6Кукајте, јер је близу дан Господњи,
пустошење од Свемоћног долази.
7Све су руке зато малаксале,
свако људско срце обамрло,
8па су се устрашили,
жигање и болови их спопадају,
грче се као породиља;
један зазире од другога,
лица су им лица од пламена.
9Ево долази дан Господњи,
свирепост моја и љутина и јарост гнева мојега,
да у пустош земљу претвори,
да из ње грешнике истреби;
10јер небеске звезде и сазвежђа њина
неће више светлошћу сијати,
сунце ће да згасне чим гране
и месец светлост своју неће више одсјајивати;
11јер ћу казнити васељену за злоћу,
и опаке за кривицу;
и зауставићу понос охолих,
и понизићу надменост насилничку.
12Човек ће бити ређи од злата жеженога,
људски створ ређи од злата офирскога.
13Зато ћу небеса потрести
и земља ће се с места свога померити
због срџбе Господа над војскама,
у дан кад се гнев његов разјари.
14И тада, као срна пред хајкачима,
као овце које нико не сабира,
свако ће гледати према свом народу,
и свако ће побећи у своју земљу.
15Они ће пробости сваког кога стигну,
и од мача ће пасти свако кога ухвате;
16пред очима њиховим
одојчад ће им смрскати,
куће њине опљачкати,
жене њихове силовати.
17Ево, на њих Мидијце подижем.
Они сребро не цене
и они у злату не уживају.
18Они ће луком пострељати младиће,
на плод утробе се смиловати неће,
над дечацима око им се сажалити неће.
19Вавилон, украс царствима,
понос гордости халдејске,
биће као Содома и Гомора
када их је Бог опустошио.
20Он довека неће бити насељен,
од колена до колена биће ненастањен.
И Арапин онде неће подизати шатора,
нити ће пастири онде почивати.
21Онде ће звери пустињске боравити,
и совуљаге ће им куће напунити,
и нојеви ће онде становати,
а јарци ће тамо скакутати.
22По њиховим напуштеним зградама завијаће хијене,
а по њиховим раскошним дворовима шакали.
Ближи се време његово,
а дани му се продужити неће.
