Ezequiel 7 – OL & AKCB

O Livro

Ezequiel 7:1-27

Chegou o fim

1Mais tarde, veio até mim a palavra do Senhor: 2“Homem mortal, eis que eu, o Senhor Deus, digo o seguinte a Israel: Para onde quer que olhares, para norte, para sul, este ou oeste, 3a tua terra terá deixado de existir. Já não haverá esperança, pois farei cair sobre ti a minha ira, por causa dos vossos atos reprováveis. 4Desviarei os meus olhos e deixarei de ter piedade de ti; serás castigado plenamente e saberás que eu sou o Senhor!”

5Diz o Senhor Deus: “Com golpe sobre golpe, acabarei contigo! 6Chegou o fim, a tua condenação final espera-te! Já desponta o dia do teu julgamento, chegou o tempo, aproxima-se o dia da aflição. 7Será um dia de gritos de angústia e não de alegria, com toda a certeza! 8Em breve derramarei a minha ira e farei com que realize completamente o seu trabalho de punição sobre ti, devido aos teus atos reprováveis. 9Não te pouparei nem terei piedade de ti. Vou pedir-te contas pelo mal que fizeste e as tuas práticas reprováveis estarão no meio de ti, para que saibas que sou eu, o Senhor, quem faz isto.

10Chegou o dia do juízo, já alvorece a manhã, porque a vossa maldade e orgulho cresceram desmedidamente e já atingiram o seu ponto máximo 11A violência produziu mais maldade, mas deles nada ficará, nem da sua riqueza, nem do esplendor da sua glória.

12Sim, chegou o momento! Esse dia de julgamento desponta rapidamente! Já nada adiantará comprar nem vender seja o que for, porque a ira ardente de Deus já está a aplicar-se na terra. 13E mesmo que um determinado comerciante consiga sobreviver, o seu comércio desaparecerá, pois Deus falou já contra o povo de Israel; tudo será destruído; nenhum desses cujas vidas estão cheias de pecado poderá refazer a sua existência.

14Tocam já as trombetas entre o exército israelita: ‘Às armas!’ Mas ninguém escuta, porque a minha indignação caiu sobre eles todos. 15Se alguém ousa sair fora das muralhas, logo aparece o inimigo para o matar. Para os que se mantêm lá dentro é a peste e a fome que os devoram. 16Os poucos que conseguirem escapar sentir-se-ão tão sós como as pombas matinais que se escondem pelas montanhas; cada um farta-se de chorar os seus pecados. 17Todas as mãos se sentirão enfraquecidas e todos os joelhos inconsistentes como a água. 18Hão de vestir-se de saco; horror e vergonha os cobrirão; raparão a cabeça em sinal de tristeza e remorso.

19Lançarão a prata nas ruas e jogarão fora o ouro, como desperdício inútil, pois no dia do juízo do Senhor não servirá de nada. Não o poderão gastar para satisfazer os seus desejos nem para encher o estômago, pois o ouro e a prata é que os fizeram tropeçar. 20Tinham orgulho nas suas belas joias e usaram-nas para fazer ídolos abomináveis! Por isso, eu mesmo as transformei em algo imundo e nojento para eles. 21Por isso deixarei que os estrangeiros saqueiem as suas riquezas e que os ímpios lhes levem tudo, profanando a sua cidade. 22Virarei deles o meu rosto, enquanto eles levarão todos os tesouros do meu lugar secreto e deixarão este em ruínas.

23Preparem cadeias para o meu povo, porque a terra está cheia de crimes sangrentos e Jerusalém repleta de violência. 24Por isso, farei escravos dos seus habitantes. Esmagarei o seu orgulho, fazendo vir sobre Jerusalém a pior gente de entre os povos, para que ocupem as suas casas, destruam as fortificações de que tanto se gabam e profanem os seus santuários. 25Chegou a altura da destruição. Hão de procurar ansiosamente a paz, mas não a acharão. 26Serão atingidos por calamidades umas atrás das outras! Hão de desejar ter um profeta que os guie, mas tanto os sacerdotes como os anciãos, 27o rei e as altas entidades andarão desamparados, chorando de desespero. O povo tremerá de terror, porque darei a recompensa do mal que têm praticado, terão aquilo que merecem. Saberão, então, que eu sou o Senhor!”

Akuapem Twi Contemporary Bible

Hesekiel 7:1-27

Awiei No Aba

1Awurade asɛm baa me nkyɛn se, 2“Onipa ba, eyi ne asɛm a Otumfo Awurade ka kyerɛ Israel asase no:

“ ‘Awiei no! Awiei no adu

asase no ntwea anan no so.

3Awiei no adu wɔ wo so,

na mehwie mʼabufuwhyew agu wo so.

Megyina wʼabrabɔ so abu wo atɛn na

matua wo ka wɔ wo nneyɛe bɔne nyinaa ho.

4Merenhu wo mmɔbɔ

na meremfa wo ho nkyɛ wo.

Ampa ara metua wo ka wɔ wo suban

ne nneyɛe bɔne a ɛwɔ wo mu no ho,

na moahu sɛ mene Awurade.’

5“Sɛɛ na Otumfo Awurade se:

“ ‘Atoyerɛnkyɛm! Atoyerɛnkyɛm a wontee da

nam kwan so reba.

6Awiei no aba!

Awiei no aba!

Ama ne ho so atia wo.

Aba!

7Ɔsɛe aba mo so,

aba mo a mote asase no so no so.

Bere no adu, da no abɛn;

huboabɔ a ɛnyɛ mmepɔw so ahosɛpɛw.

8Merebehwie mʼabufuwhyew agu wo so

de awie mʼabufuw a etia wo no.

Megyina wo nneyɛe so abu wo atɛn,

na matua wo nneyɛe bɔne nyinaa so ka.

9Merenhu wo mmɔbɔ,

na meremfa wo ho nkyɛ wo.

Metua wo ka wɔ wo suban

ne nneyɛe bɔne a ɛwɔ wo mu no ho.

Afei mubehu sɛ me, Awurade, na mebobɔ mo.

10“ ‘Da no ni;

hwɛ, aba!

Atemmuda no apue,

abaa no afefɛw,

ahantan ahaahan!

11Kitikitiyɛ asɔre, abaa

a wɔde twe amumɔyɛ aso.

Ɛrenka nnipa no mu biara,

dɔm no mu biara,

ahonyade ne nea ɛsom bo biara renka.

12Bere no aso,

da no adu.

Mma adetɔni ani nnye

anaa ɔdetɔnfo werɛ nhow,

efisɛ abufuwhyew wɔ nnipadɔm no nyinaa so.

13Nea ɔtɔn no nsa renka asase

a watɔn no bio

wɔ bere a wɔn baanu te ase,

efisɛ anisoadehu a ɛfa nnipadɔm

no nyinaa ho no rensesa.

Wɔn bɔne nti, wɔn mu baako koraa

remfa ne ho nni.

14“ ‘Wɔahyɛn akobɛn no,

na wɔboaboa biribiara ano de,

nanso obiara renkɔ ɔsa,

efisɛ mʼabufuwhyew wɔ nnipakuw no nyinaa so.

15Afoa wɔ mfikyiri

na ɔyaredɔm ne ɔkɔm wɔ fie;

wɔn a wɔwɔ ɔman no mu

bɛtotɔ wɔ afoa ano.

Wɔn a wɔwɔ kuropɔn no mu no,

ɔyaredɔm ne ɔkɔm bekum wɔn.

16Wɔn a wɔanya wɔn ti adidi mu

na wɔaguan no bɛtena mmepɔw no so.

Na wɔakurum te sɛ

aku mu mmorɔnoma,

wɔn mu biara bɔne nti.

17Nsa nyinaa bedwudwo

na nkotodwe nyinaa ayɛ mmrɛw sɛ nsu.

18Wobefurafura atweaatam

na wɔabɔ huboa.

Aniwu bɛkata wɔn anim

na wɔayi wɔn tinwi.

19“ ‘Wɔbɛtow wɔn dwetɛ agu mmɔnten so,

na wɔn sikakɔkɔɔ bɛyɛ ade a ɛho ntew.

Wɔn dwetɛ ne sikakɔkɔɔ

rentumi nnye wɔn

Awurade abufuwhyew da no.

Ɛrenkum wɔn kɔm

na ɛrenhyɛ wɔn yafunu ma,

efisɛ ayɛ wɔn hintidua de wɔn akɔ bɔne mu.

20Na wɔde wɔn nnwinne afɛfɛ no hoahoa wɔn ho,

na wɔde yeyɛɛ wɔn ahoni a ɛyɛ akyiwade

ne nsɛsode tantan.

Enti mɛdan eyinom nneɛma a ho ntew no ama wɔn.

21Mede ne nyinaa bɛma ananafo sɛ asade

na mede ama asase so atirimɔdenfo sɛ akorɔnne,

na wobegu ho fi.

22Meyi mʼani afi wɔn so

na wobegu beae a ɛsom me bo no ho fi.

Akorɔmfo bewura hɔ

na wɔagu ho fi.

23“ ‘Monyɛ nkɔnsɔnkɔnsɔn,

efisɛ mogyahwiegu ayɛ asase no so ma,

na akakabensɛm ahyɛ kuropɔn no ma.

24Mɛma aman no mu otirimɔdenfo pa ara

abɛfa wɔn afi;

mɛma ɔhoɔdenfo ahomaso aba awiei,

na wɔn kronkrommea ho begu fi.

25Sɛ ehu ba a,

wɔbɛhwehwɛ asomdwoe akyi kwan nanso ɛbɛbɔ wɔn.

26Atoyerɛnkyɛm bedi atoyerɛnkyɛm akyi aba;

huhuhuhu bedi huhuhuhu akyi.

Wɔbɛpɛ sɛ wobenya anisoadehu afi odiyifo no hɔ,

asɔfo no nkyerɛkyerɛ a ɛfa mmara no ho no bɛbɔ wɔn,

saa ara na wɔrennya afotu mfi mpanyimfo hɔ.

27Ɔhene no betwa adwo,

ɔheneba no befura abawpa,

na asase no so nnipa nsa bɛpopo.

Me ne wɔn bedi no sɛnea wɔn nneyɛe te

na megyina wɔn tebea so abu wɔn atɛn.

Afei wobehu sɛ me ne Awurade no.’ ”