Cântico de vitória no céu
1A seguir ouvi a alta voz de uma enorme multidão no céu, clamando:
“Louvem o Senhor!
Só nele há salvação!
Pertencem-lhe, só a ele, toda a honra, todo o poder!
2Porque as suas sentenças são justas e conforme a verdade.
Castigou essa grande prostituta
que corrompia a Terra com a sua imoralidade sexual.
E foi assim que lhe pediu conta
do sangue daqueles que serviam a Deus,
e que foram assassinados no meio dela.”
3E repetiam sempre:
“Louvem o Senhor!
Para sempre há de subir o fumo do seu incêndio!”
4Então os vinte e quatro anciãos e os quatro seres viventes inclinaram-se até ao chão e adoraram a Deus, que estava sentado no trono, com estas palavras:
“É essa a verdade! Louvem o Senhor!”
5Veio uma voz do trono que dizia:
“Louvem o nosso Deus,
todos os que o servem e o temem,
tanto grandes como pequenos.”
6E ouvi de novo um clamor enorme como o de uma multidão imensa, como o de muitas vagas de um mar agitado ou como o de sucessivos trovões:
“Louvem o Senhor!
Porque o Senhor, nosso Deus,
que tem todo o poder, é quem reina.
7Alegremo-nos, com intenso júbilo,
prestemos-lhe a nossa profunda homenagem.
Chegou a altura do Cordeiro receber a sua noiva,
a qual já se aprontou.
8Ela tem o direito de se vestir
do linho mais fino e mais branco.”
Esse linho representa as obras justas e boas que praticam os filhos de Deus.
9E foi-me dito por um anjo que escrevesse o seguinte: “Felizes aqueles que são convidados para a festa de casamento do Cordeiro.” E ainda: “Foi Deus mesmo quem declarou isto.”
10Então lancei-me aos pés do anjo para o adorar, mas ele disse-me: “Não! Não faças isso! Só a Deus deves adorar! Eu estou ao serviço de Deus, tal como tu e os teus irmãos, que são testemunhas de Jesus. Adora a Deus. O motivo da profecia é para dar um testemunho claro de Jesus.”
O cavaleiro do cavalo branco
11Vi então o céu aberto e aparecer um cavalo branco montado por alguém que se chamava Fiel e Verdadeiro; aquele que julga e combate com justiça. 12Os seus olhos eram como labaredas e na cabeça tinha muitas coroas. E tinha um nome escrito nela que só ele sabia. 13A roupa que vestia tinha marcas de sangue; o seu nome é a Palavra de Deus. 14Os exércitos do céu, vestidos de linho fino, do mais branco e puro, seguiam-no em cavalos igualmente brancos. 15Na sua boca segurava uma espada afiada para com ela vencer as nações. Ele as governará com uma vara de ferro; será ele próprio quem há de pisar no lagar de Deus Todo-Poderoso o vinho da sua justa cólera contra o pecado. 16No manto que trazia, e abaixo da cintura, tinha escrito este título:
rei dos reis e senhor dos senhores.
17Vi então um anjo que recebia a luz que vinha do Sol e que bradava em alta voz a todas as aves de rapina que cruzam os ares: “Venham! Juntem-se para comer aquilo que o grande Deus vos dá; 18a carne dos que governam e a carne dos reis, generais e dos grandes guerreiros, a carne dos cavalos e dos que os montavam; enfim, a carne de todos, livres e escravos, grandes e pequenos.”
19Depois vi o monstro reunindo os governantes da Terra e os seus exércitos para lutarem contra aquele que está montado no cavalo e contra o seu exército. 20E o monstro foi feito prisioneiro e com ele o falso profeta; aquele que tinha podido fazer sinais na presença do monstro e com os quais enganava aqueles que tinham aceitado ser marcados com o sinal e adoravam a sua estátua. Ambos foram jogados vivos no lago de fogo que queima com enxofre ardente. 21E todos os soldados daqueles exércitos foram mortos com a espada afiada que estava na boca do que montava o cavalo, e todas as aves de rapina se fartaram com aquela carne humana.
1Pagkatapos sadto, nabatian ko ang daw sa madamo gid nga mga tawo sa langit nga nagahambal sing mabaskog. Nagasiling sila, “Dayawon ta ang Ginoo! Dayawon ta ang aton Dios nga makagagahom sa tanan, kay siya ang nagluwas sa aton! 2Husto kag matarong ang iya paghukom! Ginsentensyahan niya ang bantog nga babayi nga nagabaligya sang iya lawas, kay gindagtaan niya ang mga tawo sa kalibutan sa iya imoralidad. Ginsilutan siya sang Dios tungod kay ginpamatay niya ang mga alagad sang Dios.” 3Nagsiling sila liwat, “Dayawon ta ang Ginoo! Ang aso sang ato nga siyudad magatub-ok sa wala sing katapusan!” 4Kag ang 24 ka manugdumala kag ang apat ka buhi nga mga tinuga nagluhod kag nagsimba sa Dios nga nagapungko sa trono. Siling nila, “Amen! Dayawon ta ang Ginoo!”
Ang Punsyon sa Kasal sang Karnero
5Dayon may tingog ako nga nabatian halin sa trono nga nagasiling, “Dayawa ninyo ang aton Dios, tanan kamo nga nagaalagad kag nagatahod sa iya, bantog man ukon indi!” 6Pagkatapos sadto, nabatian ko ang daw sa madamo gid nga mga tawo nga nagahambal, nga daw pareho sa daganas sang busay, kag daw pareho man sa mabaskog nga mga daguob. Nagasiling sila, “Dayawon ta ang Ginoo! Kay ang Ginoo nga aton Dios nga makagagahom sa tanan nagahari na. 7Maghinugyaw kita kag magkinalipay, kag dayawon ta siya. Kay nag-abot na ang tion sang kasal sang Karnero. Ang iya nobya preparado na. 8Ginpabayuan siya sing matinlo nga linen nga nagabadlak.” (Ang bayo nga linen nagakahulugan sang matarong nga mga binuhatan sang mga katawhan sang Dios.)
9Nagsiling dayon ang anghel sa akon, “Isulat ini: Bulahan ang mga tawo nga gin-agda sa punsyon sang kasal sang Karnero.” Nagsiling pa gid siya, “Matuod ini nga mga pulong sang Dios.” 10Nagluhod ako dayon sa atubangan sang anghel sa pagsimba sa iya. Pero nagsiling siya sa akon, “Indi ina paghimua sa akon. Ang Dios lang gid ang imo simbahon. Suluguon man lang ako sang Dios nga pareho sa imo kag sa imo mga utod nga nagasugid sang kamatuoran parte kay Jesus.” (Kay ang kamatuoran parte kay Jesus amo man ang ginhambal kag ginsulat sang mga propeta.)
Ang Nagasakay sa Puti nga Kabayo
11Nakita ko dayon nga nag-abri ang langit, kag didto may kabayo nga puti. Ang nagasakay sa kabayo ginatawag Masaligan kag Matuod. Matarong ang iya paghukom kag pagpakig-away. 12Ang iya mga mata daw sa kalayo nga nagadabadaba, kag may madamo nga mga korona sa iya ulo. May ngalan nga nakasulat sa iya, ugaling wala gid sing may nakahibalo kon ano ang kahulugan sini kundi siya gid lang. 13Nagasuksok siya sang bayo nga gintusmog sa dugo. Ginatawag siya nga “Pulong sang Dios.” 14May nagasunod sa iya nga mga soldado nga halin sa langit, nga nagasakay man sa puti nga mga kabayo, kag ang ila bayo linen nga matinlo kag maputi. 15Nagaguwa sa iya baba ang matalom nga espada nga amo ang iya gamiton sa pagpaampo sa mga nasyon. Dumalahan niya sila, kag wala gid sing may makakontra sa iya pagdumala. Ipakita gid niya ang puwerte nga kaakig sang makagagahom nga Dios sa ila. 16May nakasulat sa iya bayo kag sa iya paa nga, “Hari nga labaw sa tanan nga hari kag Ginoo nga labaw sa tanan nga ginoo!”
17Pagkatapos sadto, nakita ko ang isa ka anghel nga nagatindog sa adlaw. Nagsinggit siya sa tanan nga pispis nga nagalupad sa kahanginan, “Dali kamo kag magtipon para sa dako nga punsyon sang Dios! 18Dali kamo kag kauna ninyo ang unod sang mga hari, mga heneral, mga soldado, mga manugkabayo, pati ang unod sang ila mga kabayo. Kauna ninyo ang unod sang tanan nga tawo, ulipon ukon indi ulipon, bantog ukon indi!”
19Pagkatapos nakita ko ang sapat kag ang mga hari sa kalibutan kag ang ila mga soldado nga nagtilipon sa pagpakig-away sa nagasakay sa puti nga kabayo kag sa iya mga soldado nga halin sa langit. 20Nadakpan ang sapat. Nadakpan man ang indi matuod nga propeta, nga amo ang naghimo sang mga milagro sa iya pag-alagad sa sapat. Paagi sa mga milagro, ginpatalang niya ang mga tawo nga may marka sang sapat kag nagasimba sa rebulto sini. Sila nga duha ginhaboy nga buhi sa dagat19:20 dagat: Ang Griego nga pulong sini ginatawag sa English nga “lake” ukon sa iban nga Bisaya, “linaw”. nga kalayo nga nagadabadaba sing asupre. 21Ang ila mga soldado ginpamatay sang espada nga nagaguwa sa baba sang nagasakay sa puti nga kabayo. Kag nagpagusto kaon ang mga pispis sang ila unod.
