A peste nos animais
1“Volta a ir ter com o Faraó”, mandou o Senhor a Moisés, “e diz-lhe que o Senhor, o Deus dos hebreus, manda dizer que deixes o seu povo ir adorar. 2Se recusar, 3o poder do Senhor enviará uma peste mortal que liquidará o gado, cavalos, jumentos, camelos, ovelhas e cabras. 4Mas só os animais dos egípcios serão afetados. Nenhum animal do gado e dos rebanhos dos israelitas ficará sequer doente.” 5O Senhor fez anunciar que isso aconteceria no dia seguinte, 6e assim foi. Logo pela manhã todo o gado dos egípcios começou a morrer, mas nenhum animal dos israelitas foi afetado. 7O Faraó mandou verificar se era realmente verdade que nada tinha acontecido aos animais dos israelitas, e mesmo assim manteve a sua intransigência e recusou que o povo saísse.
A praga das chagas
8Depois, o Senhor disse a Moisés e a Aarão: “Peguem em duas mãos-cheias de cinza do forno e que Moisés a espalhe para o ar diante do Faraó; 9espalhar-se-á como uma poeira fina sobre toda a terra e provocará chagas que rebentarão tanto nas pessoas como nos animais.”
10Eles foram, pegaram em cinza do forno e foram ter com o Faraó; diante dele Moisés lançou-a para o ar e fez rebentar chagas nos seres humanos e nos animais, por toda a terra. 11Os próprios magos não puderam manter-se na presença de Moisés porque também tinham chagas. 12O Senhor deixou que o Faraó se obstinasse como dantes, continuando a recusar dar autorização, tal como dissera a Moisés.
A praga da saraiva
13O Senhor disse de novo a Moisés: “Levanta-te cedo, apresenta-te diante do Faraó e diz-lhe: Assim diz o Senhor, o Deus dos hebreus: Deixa ir o meu povo, para que me vá servir. 14Se não, desta vez enviarei uma praga tal que provará indiscutivelmente, a ti, à tua corte e a todo o povo do Egito, que não há outro como eu em toda a Terra. 15Eu já vos podia ter matado a todos. 16Não o fiz, porque te levantei como rei do Egito, para por ti mostrar o meu poder, a fim de que em toda a Terra seja honrado o meu nome. 17Tu pensas ainda valer alguma coisa e desafias o meu poder, recusando deixar ir o povo. 18Pois bem, amanhã por esta altura mandarei uma chuva de saraiva sobre toda a nação, de uma intensidade tal que nunca terá sido vista no Egito desde a sua fundação. 19Manda depressa recolher o teu gado dos campos, porque cada ser humano e cada animal que ficar de fora sob a saraivada certamente morrerá.”
20Alguns egípcios, dentre os conselheiros do Faraó, aterrorizados com esta palavra do Senhor, foram buscar o gado e os escravos aos campos e trouxeram-nos para casa. 21Mas todos os outros desprezaram a palavra do Senhor e deixaram-nos onde estavam.
22O Senhor falou a Moisés: “Estende a tua mão para o céu para que caia saraiva em toda esta terra, sobre pessoas, animais e plantas.” 23Moisés estendeu a mão e o Senhor mandou saraiva no meio de uma tempestade de raios e trovões. 24Era qualquer coisa de tremendo e indescritível. Em toda a história do Egito nunca se tinha dado por algo de semelhante. 25Todo o Egito ficou em ruínas. Todo o ser vivo deixado de fora, tanto seres humanos como animais, foi morto, as árvores rachadas, as plantações destruídas. 26O único sítio em todo o Egito onde não caiu a saraiva foi na terra de Gosen, onde viviam os israelitas.
27Então o Faraó mandou chamar Moisés e Aarão: “Desta vez estou a ver que pequei”, confessou. “O Senhor é justo. Eu e o meu povo é que temos sido ímpios todo este tempo. 28Pede ao Senhor que acabe com esta terrível tempestade, com esta saraiva, porque eu deixo-vos partir já.”
29“Está bem”, respondeu Moisés, “logo que saia da cidade levantarei as mãos ao Senhor e a tempestade e a saraiva cessarão. Isto te provará que a Terra é controlada pelo Senhor. 30Mas no que te diz respeito e à tua comitiva, eu sei que ainda não temem ao Senhor Deus.”
31Todo o linho e a cevada foram destruídos, porque o linho estava maduro e a cevada já tinha flor. 32Mas o trigo e o centeio conseguiram escapar porque ainda não tinham despontado. 33Moisés deixou o Faraó, saiu da cidade, levantou as mãos ao céu para o Senhor e tudo aquilo parou de vez. 34Vendo que a praga tinha acabado, o Faraó e os seus conselheiros continuaram a pecar, e até se tornaram ainda mais obstinados. 35Assim, o Faraó manteve a sua recusa de autorizar o povo a deixar a terra, tal como o Senhor predissera a Moisés.
Ang Balatian sa mga Kasapatan
1Nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Kadtui ang hari sang Egipto9:1 hari sang Egipto: sa Hebreo, Faraon. Amo man sa masunod nga mga bersikulo. kag silinga siya, ‘Amo ini ang ginasiling sang Ginoo, ang Dios sang mga Hebreo: Palakta ang akon katawhan agod makasimba sila sa akon. 2Kon indi mo pa gid gani sila pagpalakton, 3padal-an ko sang makamamatay nga balatian ang imo mga kasapatan nga ara sa uma—mga kabayo, mga asno, mga kamelyo, mga baka, mga karnero, kag mga kanding. 4Pero lainon ko ang akon pagtratar sa kasapatan sang mga Israelinhon sa kasapatan sang mga Egiptohanon, agod wala sing may mapatay sa mga kasapatan sang mga Israelinhon.’ ” 5Ginpahibalo sang Ginoo nga himuon niya ini pagkasunod nga adlaw, 6kag ginhimo niya matuod ini. Nagkalamatay ang tanan nga kasapatan sang mga Egiptohanon nga ara sa uma, pero wala gid sing may napatay sa mga kasapatan sang mga Israelinhon. 7Nagpadala ang hari sang mga tawo sa pag-usisa kon matuod nga wala sing may napatay sa mga kasapatan sang mga Israelinhon. Pero bisan nahibaluan niya nga matuod ini, matig-a gihapon ang iya tagipusuon kag wala niya pagpalakta ang mga Israelinhon.
Ang mga Hubag
8Dayon nagsiling ang Ginoo kay Moises kag kay Aaron, “Magkuha kamo sang tag-isa ka hakop nga abo sa hurnohan kag isabwag ini ni Moises sa hangin sa atubangan sang hari. 9Magalapta ini nga yab-ok sa bug-os nga Egipto, kag tungod sini magatubo ang mga hubag sa lawas sang mga tawo kag sang mga sapat.” 10Gani nagkuha si Moises kag si Aaron sang abo sa hurnohan kag nagtindog sa atubangan sang hari. Ginsabwag ini ni Moises sa hangin, kag gintubuan sang mga hubag ang mga tawo kag mga sapat. 11Bisan ang mga madyikero indi makaatubang kay Moises, kay pati sila gintubuan man sang mga hubag pareho sa tanan nga Egiptohanon. 12Pero ginpatig-a pa gid sang Ginoo ang tagipusuon sang hari, kag wala gid siya nagpamati kay Moises kag kay Aaron, subong sang ginsiling sang Ginoo kay Moises.
Ang Ulan nga Yelo
13Dayon nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Aga ka pa magbangon buwas kag kadtui ang hari, kag silinga, ‘Amo ini ang ginasiling sang Ginoo, ang Dios sang mga Hebreo: Palakta ang akon katawhan agod makasimba sila sa akon. 14Kay kon indi gani, magapadala ako sang grabe gid nga kalalat-an nga magahalit sa imo, sa imo mga opisyal, kag sa imo katawhan agod mahibaluan mo nga wala na sang pareho sa akon sa bug-os nga kalibutan. 15Bisan sadto pa, puwede ko ikaw laglagon kag ang imo katawhan paagi sa balatian, kag wala ka na kuntani subong. 16Pero gintugutan ko ikaw nga mabuhi para sa sini nga katuyuan: agod mapakita ko sa imo ang akon gahom kag agod mangin bantog ang akon ngalan sa bug-os nga kalibutan. 17Pero nagapabugal ka gihapon sa akon katawhan, kag wala mo sila gintugutan nga maglakat. 18Gani buwas, sa amo man sini nga oras, paulanon ko sang yelo nga puwerte kabaskog, nga wala pa gid matabo sa Egipto halin sang pagtukod sini. 19Gani magsugo ka gilayon nga pasilungan ang tanan mo nga kasapatan kag ang tanan mo nga ulipon nga ara sa uma, kay ang tanan nga ara sa guwa, tawo man ukon sapat, magakalamatay kon matup-an sang ulan nga yelo.’ ” 20Ang iban nga mga opisyal sang hari hinadlukan sa ginsiling sang Ginoo, gani dali-dali nila nga ginpapasilong ang ila mga ulipon kag mga kasapatan. 21Pero may iban nga wala nagsapak sa ginsiling sang Ginoo; ginpabay-an nila sa guwa ang ila mga ulipon kag mga kasapatan.
22Dayon nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Ibayaw ang imo baston9:22 baston: sa Hebreo, kamot. Pero tan-awa sa bersikulo 23. sa langit agod magaulan sang yelo sa bug-os nga Egipto—sa mga tawo, sa mga sapat kag sa tanan nga tanom.” 23Gani sang ginbayaw ni Moises ang iya baston sa langit, ginpadaguob sang Ginoo, ginpaulan sang yelo kag ginpakilat. Ang mga yelo nga ginpaulan sang Ginoo sa duta sang Egipto 24amo ang pinakagrabe halin sang nangin isa ka nasyon ang Egipto. Samtang nagaulan sang mga yelo, sige ang pangilat. 25Ang tanan nga tawo kag sapat nga ara sa guwa nahalitan, pati ang tanan nga tanom kag kahoy. 26Ang wala lang maulanan sang yelo amo ang Goshen nga sa diin nagaestar ang mga Israelinhon.
27Ginpatawag dayon sang hari si Moises kag si Aaron. Nagsiling siya sa ila, “Sini nga tion ginaako ko nga nakasala ako. Husto ang Ginoo; kag ako kag ang akon katawhan amo ang sayop. 28Pangabaya ang Ginoo nga untatan na niya ining puwerte nga daguob kag ulan nga yelo. Palakton ko na kamo; indi na kamo dapat magpabilin pa diri.”
29Nagsabat si Moises, “Kon makaguwa na ako sa siyudad, bayawon ko ang akon mga kamot sa pagpangamuyo sa Ginoo. Dayon magauntat ang daguob kag indi na mag-ulan sang yelo, agod mahibaluan mo nga ang kalibutan iya sang Ginoo. 30Pero nahibaluan ko nga ikaw kag ang imo mga opisyal wala gihapon nagakahadlok sa Ginoong Dios.”
31(Nagkalapierdi ang mga tanom nga flax9:31 flax: Tanom nga ginahimo nga linen. kag barley9:31 barley: Tan-awa ang Lista sang mga Pulong sa likod. kay alanihon na sadto ang mga barley kag nagapamulak na ang mga flax. 32Pero wala nagkalapierdi ang mga trigo kag espelta9:32 espelta: Ang Hebreo sini nagatumod sa isa ka klase sang uyas. kay indi pa ini alanihon.)
33Naghalin si Moises sa hari kag nagguwa sa siyudad. Ginbayaw niya ang iya mga kamot sa pagpangamuyo sa Ginoo; kag nag-untat ang daguob, ang pagtupa sang mga yelo, kag ang ulan. 34Pagkakita sang hari nga nag-untat na ang ulan, ang mga yelo, kag ang daguob, nagpakasala siya liwat. Ginpatig-a niya kag sang iya mga opisyal ang ila tagipusuon. 35Sa katig-a sang iya tagipusuon wala niya pagpalakta ang mga Israelinhon, subong sang ginsiling sang Ginoo paagi kay Moises.
