Salmo 90 – NVI & APSD-CEB

Nueva Versión Internacional

Salmo 90:1-17

Libro IV

Salmos 90–106

Salmo 90

Oración de Moisés, hombre de Dios.

1Señor, tú has sido nuestro refugio

generación tras generación.

2Desde antes que nacieran los montes

y que crearas la tierra y el mundo,

desde los tiempos antiguos y hasta los tiempos postreros,

tú eres Dios.

3Tú haces que los hombres vuelvan al polvo,

cuando dices: «¡Vuélvanse al polvo, mortales!».

4Mil años, para ti,

son como el día de ayer, que ya pasó;

son como una vigilia de la noche.

5Arrasas a los mortales que son como un sueño:

nacen por la mañana, como la hierba

6que al amanecer brota y florece,

y por la noche ya está marchita y seca.

7Tu ira en verdad nos consume;

tu indignación nos aterra.

8Ante ti has puesto nuestras maldades;

a la luz de tu presencia, nuestros pecados secretos.

9Por causa de tu ira se nos va la vida entera;

se esfuman nuestros años como un suspiro.

10Algunos llegamos hasta los setenta años,

quizás alcancemos hasta los ochenta,

si las fuerzas nos acompañan.

Tantos años de vida,90:10 Tantos años de vida. Lit. Su orgullo. sin embargo,

solo traen problemas y penas:

pronto pasan y volamos.

11¿Quién puede comprender el poder de tu ira?

Tu ira es tan grande como el temor que se te debe.

12Enséñanos a contar bien nuestros días,

para que nuestro corazón adquiera sabiduría.

13¿Cuándo, Señor, te volverás hacia nosotros?

¡Compadécete ya de tus siervos!

14Sácianos de tu gran amor por la mañana,

y toda nuestra vida cantaremos de alegría.

15Alégranos conforme a los días que nos has afligido

y a los años que nos has hecho sufrir.

16¡Sean manifiestas tus obras a tus siervos

y tu esplendor a sus descendientes!

17Que el favor90:17 Que el favor. Alt. Que la belleza. del Señor nuestro Dios esté sobre nosotros.

Confirma en nosotros la obra de nuestras manos;

sí, confirma la obra de nuestras manos.

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 90:1-17

Salmo 9090:0 Salmo 90 Ang ulohan sa Hebreo: Ang pag-ampo ni Moises nga propeta sa Dios.

Ang Dios ug ang Tawo

1Ginoo, ikaw ang among dalangpanan sukad pa kaniadto.

2Sa wala mo pa buhata ang mga bukid ug ang kalibotan, ikaw na ang Dios,

ug ikaw ang Dios sa walay kataposan.

3Ikaw ang nagabuot sa kamatayon sa tawo;

ibalik mo siya sa yuta nga mao ang iyang gigikanan.

4Ang usa ka libo ka tuig kanamo sama lang sa usa ka adlaw nga milabay alang kanimo,

o morag pipila lang ka oras sa kagabhion.

5Gibutangan mo ug kataposan ang among kinabuhi sama sa damgo

6o sama sa sagbot nga moturok ug motubo inigkabuntag, apan pagkahapon malaya ug mamatay.

7Ang imong kasuko makapalisang kanamo;

ang imong kapungot makapalaglag kanamo.

8Nakita mo ang among mga sala,

bisan ang mga sala nga gihimo namo sa tago.

9Tinuod nga mahanaw ang among kinabuhi tungod sa imong kasuko;

matapos ang among kinabuhi nga daw usa lang ka panghupaw.

10Ang katas-on sa among kinabuhi 70 ka tuig, o 80 ka tuig kon baskog kami.

Apan bisan pa ang labing maayo namong mga katuigan puno sa mga kaguol ug kalisod.

Unya molabay kini, ug mahanaw kami.

11Walay pa gayoy nakasinati sa grabe mong kasuko.

Ug samtang nagdugang ang among kahibalo bahin sa imong kasuko nagadugang usab ang among pagtahod kanimo.

12Pasabta kami nga mubo lang ang among kinabuhi,

aron mahimo kaming maalamon sa among pagkinabuhi.

13Ginoo, hangtod kanus-a ang imong kasuko kanamo?

Tagda ug kaloy-i kami, nga imong mga alagad.

14Kada buntag ipakita ang imong gugma kanamo aron mag-awit kami sa kalipay ug magmalipayon kami sa tibuok namong kinabuhi.

15Hatagi kami ug malipayong mga katuigan,

sama kataas sa mga katuigan diin imo kaming gisilotan ug gipaantos.

16Ipakita kanamo nga imong mga alagad, ug sa among mga kaliwat, ang imong katingalahang buhat ug ang imong pagkagamhanan.

17Ginoo nga among Dios, hinaut nga panalanginan mo kami, ug hatagan ug kalamposan sa tanan namong buhaton.