Salmo 77Sal 77 En el texto hebreo 77:1-20 se numera 77:2-21.
Al director musical. Para Jedutún. Salmo de Asaf.
1A Dios elevo mi voz suplicante;
a Dios elevo mi voz para que me escuche.
2Cuando estoy angustiado, recurro al Señor;
sin cesar elevo mis manos por las noches,
pero me niego a recibir consuelo.
3Me acuerdo de Dios y me lamento;
medito en él y mi espíritu desfallece. Selah
4Me impides cerrar los ojos;
tan turbado estoy que ni hablar puedo.
5Me pongo a pensar en los tiempos de antaño;
de los años ya idos me acuerdo.
6En la noche recuerdo mi canción;
mi corazón medita y mi espíritu pregunta:
7«¿Nos rechazará el Señor para siempre?
¿No volverá a mostrarnos su buena voluntad?
8¿Se habrá agotado para siempre su gran amor
y su promesa por todas las generaciones?
9¿Se habrá olvidado Dios de sus misericordias
y en su enojo ya no quiere tenernos compasión?». Selah
10Y me pongo a pensar: «Esto es lo que me duele:
que haya cambiado la diestra del Altísimo».
11Prefiero recordar las hazañas del Señor,
traer a la memoria sus milagros de antaño.
12Meditaré en todas tus proezas;
evocaré tus obras poderosas.
13Santos, oh Dios, son tus caminos;
¿qué dios hay tan excelso como nuestro Dios?
14Tú eres el Dios que hace maravillas;
el que despliega su poder entre los pueblos.
15Con tu brazo poderoso redimiste a tu pueblo,
a los descendientes de Jacob y de José. Selah
16Las aguas te vieron, oh Dios,
las aguas te vieron y se agitaron;
el propio abismo se estremeció con violencia.
17Derramaron su lluvia las nubes;
retumbaron con estruendo los cielos;
rasgaron el espacio tus flechas.
18Tu estruendo retumbó en el torbellino
y tus relámpagos iluminaron el mundo;
la tierra se estremeció con temblores.
19Te abriste camino en el mar,
pasaste entre las muchas aguas,
y no se hallaron tus huellas.
20Por medio de Moisés y de Aarón
guiaste como un rebaño a tu pueblo.
تسلی به هنگام گرفتاری
1با صدايی بلند به سوی خدا فرياد برمی‌آورم! به سوی خدا فرياد برمی‌آورم تا صدای مرا بشنود. 2به هنگام زحمت از خدا كمک می‌طلبم. تمام شب به سوی او دست نياز دراز می‌كنم. تا دعايم را مستجاب نكند آرام نخواهم گرفت. 3خدا را به ياد می‌آورم و از حسرت می‌نالم. به فكر فرو می‌روم و پريشان می‌شوم. 4او نمی‌گذارد خواب بچشمانم بيايد. از شدت ناراحتی نمی‌توانم حرف بزنم.
5به روزهای گذشته فكر می‌كنم، به سالهايی كه پشت سر نهاده‌ام می‌انديشم. 6تمام شب را در تفكر می‌گذرانم و از خود می‌پرسم: 7«مگر خدا مرا برای هميشه ترک كرده است؟ آيا او ديگر هرگز از من راضی نخواهد شد؟ 8آيا ديگر هرگز به من رحم نخواهد كرد؟ آيا ديگر هرگز به قول خود وفا نخواهد كرد؟ 9آيا خدا مهربانی و دلسوزی را فراموش كرده است؟ آيا غضب او باعث شده در رحمت او بسته شود؟» 10سپس به خود می‌گويم: «اين از ضعف من است كه چنين فكر می‌كنم. پس سالهايی را كه دست خداوند قادر متعال در كار بوده است به ياد خواهم آورد.» 11بلی، معجزات و كارهای بزرگی را كه خداوند انجام داده است به ياد خواهم آورد 12و در كارهای شگفت‌انگيز او تفكر خواهم كرد.
13ای خدا، تمام راههای تو پاک و بی‌عيب است! خدايی به بزرگی و عظمت تو وجود ندارد. 14تو آن خدايی هستی كه معجزه می‌كنی و قدرت خود را بر قومها نمايان می‌سازی. 15با دست توانای خود بنی‌اسرائيل را رهانيدی. 16آبها وقتی تو را ديدند به عقب رفتند و اعماق دريا به لرزه درآمد. 17از ابرها باران باريد. در آسمان رعد و برق پديد آمد و تيرهای آتشين به هر سو جهيد. 18در ميان گردباد صدای رعد شنيده شد و برقهای آسمان دنيا را روشن كرد. زمين تكان خورد و لرزيد. 19-20از ميان دريا جايی كه هرگز به فكر كسی نمی‌رسيد راهی پديد آوردی و مانند يک شبان، بنی‌اسرائيل را به رهبری موسی و هارون از آن عبور دادی.
