Job 4 – NVI & APSD-CEB

Nueva Versión Internacional

Job 4:1-21

Primer discurso de Elifaz

1A esto respondió así Elifaz de Temán:

2«Tal vez no puedas aguantar que alguien se atreva a decirte algo,

pero ¿quién podrá quedarse callado?

3Tú, que impartías instrucción a las multitudes

y fortalecías las manos decaídas;

4tú, que con tus palabras sostenías a los que tropezaban

y fortalecías las rodillas que flaqueaban;

5ahora que afrontas las calamidades, ¡no las resistes!;

¡te ves golpeado y te desanimas!

6¿No debieras confiar en que temes a Dios

y en que tu conducta es intachable?

7»Ponte a pensar: ¿Quién que sea inocente ha perecido?

¿Cuándo se ha destruido a la gente intachable?

8La experiencia me ha enseñado

que los que siembran maldad cosechan desventura.

9El soplo de Dios los destruye;

el aliento de su enojo los consume.

10Aunque ruja el león y gruña el cachorro,

acabarán con los colmillos destrozados;

11el león perece por falta de presa,

y los cachorros de la leona se dispersan.

12»En lo secreto me llegó un mensaje;

mis oídos captaron solo su murmullo.

13Entre inquietantes visiones nocturnas,

cuando cae sobre los hombres un sueño profundo,

14me hallé presa del miedo y del temblor;

mi esqueleto entero se sacudía.

15Sentí sobre mi rostro el roce de un espíritu4:15 O viento.

y se me erizaron los vellos del cuerpo.

16Una silueta se plantó frente a mis ojos,

pero no pude ver quién era.

Detuvo su marcha,

y escuché una voz que susurraba:

17“¿Puede un simple mortal ser más justo que Dios?

¿Puede ser más puro el hombre que su Creador?

18Pues, si Dios no confía en sus propios siervos,

y aun a sus ángeles acusa de cometer errores,

19¡cuánto más a los que habitan en casas de barro

cimentadas sobre el polvo

y expuestos a ser aplastados como polilla!

20Entre la aurora y el ocaso pueden ser destruidos

y perecer para siempre, sin que a nadie le importe.

21¿No se arrancan acaso las estacas de su tienda de campaña?

¡Mueren sin haber adquirido sabiduría!”.

Ang Pulong Sa Dios

Job 4:1-21

Misulti si Elifaz

1Unya mitubag si Elifaz nga taga-Teman, 2“Masuko ka ba kon mosulti ako? Dili mahimo nga magpakahilom lang ako. 3Daghan ang mga tawo nga imong gitudloan kaniadto nga mosalig sa Dios. Gipalig-on mo kadtong mga nagmaluya. 4Ang imong mga pulong nakapalig-on niadtong napandol ug nawad-ag paglaom. 5Apan karon nga ikaw nay nagaantos, naglagot ka ug nawad-ag kadasig. 6Dili ba nga kon may pagtahod ka sa Dios ug matarong ang imong kinabuhi, may pagsalig ka ug paglaom?

7“Hunahunaa ra gud. May tawo bang matarong o walay sala nga nalaglag? 8Sumala sa akong naobserbahan, ang magtanom ug daotan ug magsabwag ug kasamok, kadaotan ug kasamok usab ang anihon. 9Mangalaglag sila sa usa lang ka paghuyop sa Dios. Sa iyang kasuko, mangapukan sila. 10Bisan sama pa sila sa kusgan ug mabangis nga liyon, pangpungilon gihapon sa Dios ang ilang mga ngipon. 11Mahisama sila sa mga liyon nga nangamatay tungod kay walay matukob, ug ang ilang mga anak magkatibulaag.

12“May gisugilon kanako sa tago. Gihunghong kini kanako 13pinaagi sa usa ka damgo niadtong gabhiona samtang nahinanok pag-ayo ang mga tawo. 14Nahadlok ako ug nangurog ang tibuok kong kalawasan. 15May espiritu nga milabay4:15 espiritu nga milabay: o, mihuyop ang hangin. sa akong nawong ug nanindog ang akong mga balhibo. 16Mihunong kini ug daw nagtindog, apan dili ko maklaro. Unya nadungog ko ang hinay nga tingog nga miingon, 17‘May tawo bang matarong atubangan sa Dios? May tawo bang hinlo atubangan sa iyang Magbubuhat? 18Kon dili makasalig ang Dios sa mga anghel nga iyang mga alagad, ug makakita pa siya ug sayop diha kanila, 19unsa pa kaha ang mga tawo nga hinimo lang gikan sa yuta, ug sama ra kasayon dugmokon sama sa insekto! 20Buhi sila sa buntag, apan pagkagabii patay na. Dili na sila makita hangtod sa kahangtoran. 21Nahisama sila sa nalumpag nga mga tolda. Namatay sila nga kulang ug kaalam.’