1Envíen corderos al gobernante del país,
desde Selá, por el desierto,
y hasta el monte de la hija de Sión.
2Las mujeres de Moab,
en los cruces del Arnón,
parecen aves que, espantadas,
huyen de su nido.
3«Danos un consejo;
toma una decisión.
A plena luz del día,
extiende tu sombra como la noche.
Esconde a los fugitivos;
no traiciones a los refugiados.
4Deja que los fugitivos de Moab
encuentren en ti un refugio;
¡protégelos del destructor!».
Cuando la opresión llegue a su fin
y la destrucción se acabe,
el agresor desaparecerá de la tierra.
5El trono se fundará en el amor
y uno de la casa de David
reinará sobre él con fidelidad:
será un juez celoso del derecho
y experto en hacer justicia.
6Hemos sabido que Moab
es extremadamente orgulloso;
hemos sabido de su soberbia, de su orgullo y arrogancia,
de su charlatanería sin sentido.
7Por eso gimen los moabitas;
todos ellos gimen por Moab.
Laméntense, aflíjanse,
por las tortas de pasas de Quir Jaréset.
8Se han marchitado los campos de Hesbón,
lo mismo que la viña de Sibmá.
Los gobernantes de las naciones
han pisoteado los viñedos más selectos,
los que llegaban hasta Jazer
y se extendían hacia el desierto.
Sus retoños se extendían
y cruzaban el mar.
9Por eso lloro, como llora Jazer,
por la viña de Sibmá.
¡Y a ustedes, ciudades de Hesbón y de Elalé,
las empapo con mis lágrimas!
Se han acallado los gritos de alegría
por tu fruto maduro y tus cosechas.
10Ya no hay en los huertos alegría ni regocijo.
Nadie canta ni grita en los viñedos,
nadie pisa la uva en los lagares;
yo puse fin al clamor en la vendimia.
11Por eso vibran mis entrañas por Moab
como las cuerdas de un arpa;
vibra todo mi ser por Quir Jares.
12Por más que acuda Moab a sus altares paganos
no logrará sino fatigarse;
cuando vaya a orar a su santuario,
todo lo que haga será en vano.
13Esta es la palabra que el Señor pronunció en el pasado contra Moab. 14Pero ahora el Señor dice: «Dentro de tres años, contados como los cuenta un jornalero, el esplendor de Moab y de toda su inmensa multitud será despreciado, y pocos y débiles serán sus sobrevivientes».
1آوارگان موآب از شهر سالع كه در صحراست، برای پادشاه يهودا بره‌ای به عنوان خراج می‌فرستند. 2آنان مانند پرندگان بی‌آشيانه، در كنارهٔ رود اردن آواره شده‌اند. 3از مردم يهودا كمک می‌خواهند و با التماس می‌گويند: «ما را زير سايهٔ خود پناه دهيد. از ما حمايت كنيد. نگذاريد به دست دشمن بيفتيم. 4اجازه دهيد ما آوارگان در ميان شما بمانيم. ما را از نظر دشمنانمان پنهان كنيد!»
(سرانجام ظالم نابود خواهد شد و ستمكار و تاراج كننده از بين خواهد رفت. 5آنگاه كسی از نسل داوود بر تخت پادشاهی خواهد نشست و با عدل و انصاف بر مردم حكومت خواهد كرد. حكومت او بر رحمت و راستی استوار خواهد بود.)
6مردم يهودا می‌گويند: «ما دربارهٔ موآبی‌ها شنيده‌ايم. می‌دانيم چقدر متكبرند و به خود فخر می‌كنند، اما فخر آنها بی‌اساس است.»
7مردم موآب برای سرزمين خود گريه می‌كنند؛ نان كشمشی قيرحارست را به ياد می‌آورند و آه می‌كشند. 8مزرعه‌های حشبون و تاكستانهای سبمه از بين رفته‌اند؛ درختان انگور را فرماندهان سپاه دشمن بريده‌اند. زمانی شاخه‌های اين درختان انگور تا به شهر يعزيز می‌رسيد و از بيابان گذشته، تا دريای مرده امتداد می‌يافت. 9برای يعزيز و باغهای انگور سبمه گريه می‌كنم و ماتم می‌گيرم. اشكم چون سيل برای حشبون و العاله جاری می‌شود، زيرا ميوه‌ها و محصولش تلف شده است. 10شادی و خوشحالی برداشت محصول از بين رفته است؛ در باغهای انگور، ديگر نغمه‌های شاد به گوش نمی‌رسد؛ ديگر كسی انگور را در چرخشتها، زير پا نمی‌فشرد؛ صدای شادمانی خاموش شده است. 11دل من مانند بربط برای موآب می‌نالد و برای قيرحارس آه می‌كشد. 12اهالی موآب بی‌جهت به سوی بتخانه‌های خود بالا می‌روند تا دعا كنند؛ آنها بی‌جهت خود را خسته می‌كنند، زيرا دعايشان مستجاب نخواهد شد.
13اين بود پيغامی كه خداوند از قبل دربارهٔ موآب فرموده بود. 14اما اينک خداوند می‌فرمايد: «درست پس از سه سال، شكوه و جلال موآب از بين خواهد رفت و از جماعت زياد آن عدهٔ كمی باقی خواهند ماند و آنها نيز قوت خود را از دست خواهند داد.»
