1Envíen corderos al gobernante del país,
desde Selá, por el desierto,
y hasta el monte de la hija de Sión.
2Las mujeres de Moab,
en los cruces del Arnón,
parecen aves que, espantadas,
huyen de su nido.
3«Danos un consejo;
toma una decisión.
A plena luz del día,
extiende tu sombra como la noche.
Esconde a los fugitivos;
no traiciones a los refugiados.
4Deja que los fugitivos de Moab
encuentren en ti un refugio;
¡protégelos del destructor!».
Cuando la opresión llegue a su fin
y la destrucción se acabe,
el agresor desaparecerá de la tierra.
5El trono se fundará en el amor
y uno de la casa de David
reinará sobre él con fidelidad:
será un juez celoso del derecho
y experto en hacer justicia.
6Hemos sabido que Moab
es extremadamente orgulloso;
hemos sabido de su soberbia, de su orgullo y arrogancia,
de su charlatanería sin sentido.
7Por eso gimen los moabitas;
todos ellos gimen por Moab.
Laméntense, aflíjanse,
por las tortas de pasas de Quir Jaréset.
8Se han marchitado los campos de Hesbón,
lo mismo que la viña de Sibmá.
Los gobernantes de las naciones
han pisoteado los viñedos más selectos,
los que llegaban hasta Jazer
y se extendían hacia el desierto.
Sus retoños se extendían
y cruzaban el mar.
9Por eso lloro, como llora Jazer,
por la viña de Sibmá.
¡Y a ustedes, ciudades de Hesbón y de Elalé,
las empapo con mis lágrimas!
Se han acallado los gritos de alegría
por tu fruto maduro y tus cosechas.
10Ya no hay en los huertos alegría ni regocijo.
Nadie canta ni grita en los viñedos,
nadie pisa la uva en los lagares;
yo puse fin al clamor en la vendimia.
11Por eso vibran mis entrañas por Moab
como las cuerdas de un arpa;
vibra todo mi ser por Quir Jares.
12Por más que acuda Moab a sus altares paganos
no logrará sino fatigarse;
cuando vaya a orar a su santuario,
todo lo que haga será en vano.
13Esta es la palabra que el Señor pronunció en el pasado contra Moab. 14Pero ahora el Señor dice: «Dentro de tres años, contados como los cuenta un jornalero, el esplendor de Moab y de toda su inmensa multitud será despreciado, y pocos y débiles serán sus sobrevivientes».
1Momfa nguantenmma sɛ sonkahiri
nkɔma asase no sodifo,
efi Sela fa nweatam no so,
kɔka Ɔbabea Sion bepɔw no so.
2Te sɛ nnomaa a wɔaka wɔn afi berebuw mu
na wotu nenam wim no
saa na Moabfo mmea te
wɔ Arnon asutwabea.
3Moab ka se, “Munsi mo adwene pi,
monna mo gyinaesi adi.
Monyɛ mo sunsuma sɛ anadwo,
awia ketee.
Momfa aguanfo no nhintaw
munnyi atubrafo no mma.
4Momma Moabfo aguanfo no ne mo ntena;
monyɛ wɔn bammɔ wɔ ɔsɛefo no ho.”
Ɔhyɛsoni no bɛba nʼawie
na adesɛe to betwa;
opoobɔfo no bɛyera wɔ asase no so.
5Ɔdɔ mu na Onyankopɔn besi ahengua bi;
ɔbarima bi de nokwaredi bɛtena so,
obi a ofi Dawid fi,
nea atemmu mu no ɔpɛ atɛntrenee
na ɔntwentwɛn adetreneeyɛ ho.
6Yɛate Moab ahantan a ɔyɛ,
nʼani a atra ne ntɔn mmoroso,
nʼahomaso ne nʼasoɔden
nanso hwee nni nʼahomaso no mu.
7Enti Moabfo twa adwo,
wɔbɔ mu su ma Moab.
Wodi awerɛhow na wɔbɔ abubuw,
ma Kir Hereset bobe aba ɔfam.
8Hesbon mfuw no hyew,
Sibma bobe mfuw nso saa ara.
Aman sodifo no atiatia bobe papa no so,
nea kan na wɔde kɔ Yaser
na ɛtrɛtrɛw kɔ nweatam so no.
Wɔn mman trɛtrɛw kɔka mpoano pɛɛ.
9Enti misu sɛnea Yaser su,
de ma Sibma bobe mfuw.
Hesbon ne Eleale,
mede misu fɔw mo!
Mo aduaba a abere ho ahurusi
ne otwabere de no aka.
10Ahosɛpɛw ne anigye nni mfikyifuw no mu;
obiara nto dwom, na ɔnteɛteɛ mu wɔ bobeturo mu;
obiara nkyi nsa wɔ nsakyiamoa so,
efisɛ mede nteɛteɛmu aba nʼawiei.
11Misi apini wɔ me koma mu wɔ Moab ho
te sɛ sankuten so kwadwom;
na me yam hyehye me ma Kir Hereset.
12Sɛ Moab kɔ ne sorɔnsorɔmmea a
ɔhaw ne ho kwa;
sɛ ɔkɔ nʼabosonnan mu kɔbɔ mpae a,
ɛrenkosi hwee.
13Eyi ne asɛm a Awurade aka dedaw afa Moab ho. 14Nanso mprempren Awurade ka se, “Mfe abiɛsa mu, sɛnea akoa a nhyehyɛe kyekyere no no bebu nna no, wobebu Moab anuonyam ne ne nkurɔfo dodow no nyinaa animtiaa, na ne nkae no bɛyɛ kakraa bi a wonni ahoɔden.”