Salmo 104
1Bendiga o Senhor a minha alma!
Ó Senhor, meu Deus, tu és tão grandioso!
Estás vestido de majestade e esplendor!
2Envolto em luz como numa veste,
ele estende os céus como uma tenda,
3e põe sobre as águas dos céus as vigas dos seus aposentos.
Faz das nuvens a sua carruagem
e cavalga nas asas do vento.
4Faz dos ventos seus mensageiros104.4 Ou anjos
e dos clarões reluzentes seus servos.
5Firmaste a terra sobre os seus fundamentos
para que jamais se abale;
6com as torrentes do abismo a cobriste,
como se fossem uma veste;
as águas subiram acima dos montes.
7Diante das tuas ameaças as águas fugiram,
puseram-se em fuga ao som do teu trovão;
8subiram pelos montes e escorreram pelos vales,
para os lugares que tu lhes designaste.
9Estabeleceste um limite que não podem ultrapassar;
jamais tornarão a cobrir a terra.
10Fazes jorrar as nascentes nos vales
e correrem as águas entre os montes;
11delas bebem todos os animais selvagens,
e os jumentos selvagens saciam a sua sede.
12As aves do céu fazem ninho junto às águas
e entre os galhos põem-se a cantar.
13Dos teus aposentos celestes regas os montes;
sacia-se a terra com o fruto das tuas obras!
14É o Senhor que faz crescer o pasto para o gado,
e as plantas que o homem cultiva,
para da terra tirar o alimento:
15o vinho, que alegra o coração do homem;
o azeite, que lhe faz brilhar o rosto,
e o pão, que sustenta o seu vigor.
16As árvores do Senhor são bem regadas,
os cedros do Líbano que ele plantou;
17nelas os pássaros fazem ninho,
e nos pinheiros a cegonha tem o seu lar.
18Os montes elevados pertencem aos bodes selvagens,
e os penhascos são um refúgio para os coelhos.
19Ele fez a lua para marcar estações;
o sol sabe quando deve se pôr.
20Trazes trevas, e cai a noite,
quando os animais da floresta vagueiam.
21Os leões rugem à procura da presa,
buscando de Deus o alimento,
22mas ao nascer do sol eles se vão
e voltam a deitar-se em suas tocas.
23Então o homem sai para o seu trabalho,
para o seu labor até o entardecer.
24Quantas são as tuas obras, Senhor!
Fizeste todas elas com sabedoria!
A terra está cheia de seres que criaste.
25Eis o mar, imenso e vasto.
Nele vivem inúmeras criaturas,
seres vivos, pequenos e grandes.
26Nele passam os navios,
e também o Leviatã104.26 Ou monstro marinho, que formaste para com ele104.26 Ou para nele brincar.
27Todos eles dirigem seu olhar a ti,
esperando que lhes dês o alimento no tempo certo;
28tu lhes dás, e eles o recolhem;
abres a tua mão, e saciam-se de coisas boas.
29Quando escondes o rosto,
entram em pânico;
quando lhes retiras o fôlego,
morrem e voltam ao pó.
30Quando sopras o teu fôlego,
eles são criados,
e renovas a face da terra.
31Perdure para sempre a glória do Senhor!
Alegre-se o Senhor em seus feitos!
32Ele olha para a terra, e ela treme;
toca os montes, e eles fumegam.
33Cantarei ao Senhor toda a minha vida;
louvarei ao meu Deus enquanto eu viver.
34Seja-lhe agradável a minha meditação,
pois no Senhor tenho alegria.
35Sejam os pecadores eliminados da terra
e deixem de existir os ímpios.
Bendiga o Senhor a minha alma!
Aleluia!104.35 Ou Louvem o Senhor; também em todo o livro de Salmos.
Salmo 104
Pagdayeg ngadto sa Dios nga Magbubuhat
1Dayegon ko gayod ang Ginoo.
Ginoo nga akong Dios, gamhanan ka gayod.
Ang imong pagkadungganon ug pagkahalangdon daw mao ang imong bisti.
2Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa kahayag nga daw sa bisti
ug gibukhad mo ang langit nga daw sa tolda.
3Gitukod mo ang imong puloy-anan ibabaw pa sa kawanangan.
Gihimo mo ang mga panganod nga imong karwahe,
ug nagasakay ka nga ginapalid sa hangin.
4Gihimo mong imong mga mensahero ang hangin,
ug ang nagadilaab nga kalayo imong sulugoon.
5Gipahimutang mo ang kalibotan sa iyang pundasyon,
ug dili kini matarog hangtod sa kahangtoran.
6Daw panapton nga gitabon mo ang tubig sa kalibotan,
ug milapaw kini sa mga bukid.
7Sa nagadahunog mong pagmando, mipahawa ang tubig.
8Ug midagayday sila sa mga bukid ug sa mga kapatagan,
ug sa uban pang mga dapit nga giandam mo alang kanila.
9Gibutangan mo silag mga utlanan nga dili nila malapawan,
aron dili nila malunopan pag-usab ang kalibotan.
10Gipatubod mo ang mga tuboran diha sa mga yuta,
ug midagayday ang tubig taliwala sa mga bakilid.
11Busa ang tanang ihalas nga mga hayop, apil ang ihalas nga mga asno, nakainom.
12Ug duol didto sa tubig, adunay salag ang mga langgam, ug sa mga sanga sa kahoy nanag-awit sila.
13Gikan sa imong puloy-anan sa langit, gipaulanan mo ang mga bukid.
Ug tungod niining imong gihimo, nakadawat ug panalangin ang kalibotan.
14Gipatubo mo ang mga sagbot alang sa mga mananap,
ug ang mga tanom alang sa mga tawo
aron may makaon sila gikan sa ilang mga abot—
15may bino nga makalipay kanila,
may lana nga makapasinaw sa ilang dagway,
ug may pan nga makapabaskog kanila.
16Natubigan pag-ayo ang mga kahoyng sedro sa Lebanon nga ikaw mismo ang nagtanom.
17Didto nagasalag ang mga langgam,
ug ang mga langgam nga tabon nagasalag sa mga kahoy nga sipres.
18Ang ihalas nga mga kanding nagapuyo sa taas nga mga bukid,
ug ang mga gagmayng mananap nga daw koneho nanago sa mga kabatoan.
19Gibuhat mo ang bulan isip ilhanan sa panahon;
ug ang adlaw gipasalop mo sa hustong oras.
20Gihimo mo ang kangitngit;
ug pagkagabii manggawas ang daghang mga mananap sa kalasangan.
21Magngulob ang mga liyon samtang mangita sa pagkaon nga gihatag mo kanila.
22Pagsidlak sa adlaw mobalik sila sa ilang tagoanan ug didto mamahulay.
23Ang mga tawo manggawas sa ilang mga balay sa pagtrabaho hangtod sa pagsalop sa adlaw.
24Ginoo, pagkadaghan sa imong mga gipanghimo!
Gihimo mo silang tanan sumala sa imong kaalam.
Ang kalibotan napuno sa imong mga binuhat.
25Ang dagat labihan kalapad,
ug dili maihap ang mga binuhat nga nagpuyo niini, dagko ug gagmay.
26Ang mga barko nagalawig niini,
ug ang Leviatan nga imong binuhat maglangoy-langoy usab niini.
27Ang tanang buhing binuhat nagasalig kanimo sa paghatag kanila sa ilang pagkaon sa panahon nga kinahanglanon nila kini.
28Gihatagan mo sila ug pagkaon ug ila kining gikaon,
ug nangabusog sila.
29Apan kon pasagdan mo sila, mangahadlok sila;
kon kuhaon mo ang ilang gininhawa, mangamatay sila ug mobalik sa yuta nga maoy ilang gigikanan.
30Unya ipadala mo ang imong Espiritu ug adunay bag-ong binuhat pag-usab sa kalibotan.
31Hinaut nga ang imong gahom, Ginoo, magpadayon sa walay kataposan.
Hinaut nga malipay ka sa imong gipanghimo.
32Kon tutokan mo ang kalibotan, matay-og kini.
Kon hikapon mo ang mga bukid, moaso kini.
33Awitan ko ang Ginoo sa tibuok kong kinabuhi.
Awitan ko ug mga pagdayeg ang akong Dios samtang may kinabuhi pa ako.
34Hinaut nga malipay siya sa akong pagpamalandong.
Magkalipay ako diha sa Ginoo;
35apan hinaut nga malaglag ug mahanaw gikan sa kalibotan ang mga tawong daotan ug ang mga makasasala.
Dayegon ko gayod ang Ginoo.
Dayega ang Ginoo!
