Salmo 10
1Senhor, por que estás tão longe?
Por que te escondes em tempos de angústia?
2Em sua arrogância o ímpio persegue o pobre,
que é apanhado em suas tramas.
3Ele se gaba de sua própria cobiça
e, em sua ganância, amaldiçoa10.3 Hebraico: abençoa. Aqui empregado como eufemismo. e insulta o Senhor.
4Em sua presunção o ímpio não o busca;
não há lugar para Deus em nenhum dos seus planos.
5Os seus caminhos prosperam sempre;
tão acima da sua compreensão estão as tuas leis
que ele faz pouco caso de todos os seus adversários,
6pensando consigo mesmo: “Nada me abalará!
Desgraça alguma me atingirá,
nem a mim nem aos meus descendentes”.
7Sua boca está cheia de maldições, mentiras e ameaças;
violência e maldade estão em sua língua.
8Fica à espreita perto dos povoados;
em emboscadas mata os inocentes,
procurando às escondidas as suas vítimas.
9Fica à espreita como o leão escondido;
fica à espreita para apanhar o necessitado;
apanha o necessitado e o arrasta para a sua rede.
10Agachado, fica de tocaia;
as suas vítimas caem em seu poder.
11Pensa consigo mesmo: “Deus se esqueceu;
escondeu o rosto e nunca verá isto”.
12Levanta-te, Senhor!
Ergue a tua mão, ó Deus!
Não te esqueças dos necessitados.
13Por que o ímpio insulta a Deus,
dizendo no seu íntimo:
“De nada me pedirás contas!”?
14Mas tu enxergas o sofrimento e a dor;
observa-os para tomá-los em tuas mãos.
A vítima deles entrega-se a ti;
tu és o protetor do órfão.
15Quebra o braço do ímpio e do perverso,
pede contas de sua impiedade
até que dela nada mais se ache10.15 Ou do contrário, não será descoberta.
16O Senhor é rei para todo o sempre;
da sua terra desapareceram os outros povos.
17Tu, Senhor, ouves a súplica dos necessitados;
tu os reanimas e atendes ao seu clamor.
18Defendes o órfão e o oprimido,
a fim de que o homem, que é pó,
já não cause terror.
Псалам 10
1Зашто, Господе, стојиш далеко?
Што се скриваш у време невоље?
2Опаки, надмени, љуто гони убогог,
у сплетке га хвата које је исплео.
3Јер опаки се хвали жудњама свог срца,
похлепни проклиње, презире Господа.
4У својој га охолости он не тражи,
нема Бога ни у једној мисли својој.
5Тај увек успева на својим стазама,
на судове твоје он с висока гледа,
и својим се душманима руга.
6Он у срцу каже:
„Ништа мене неће уздрмати,
зло ме никад задесити неће.“
7Уста су му пуна клетве, лажи и увреде,
а мука и невоља под језиком његовим.
8У дворишту вреба из заседе,
из потаје убија невинога,
из скровишта мотри немоћнога.
9Као лав он вреба у шипражју,
у заседи чека да улови убогога;
у своју га мрежу хвата и одвлачи.
10Беспомоћне ломи и обара,
они му у канџе допадају.
11Он говори у срцу:
„Бог заборавља, скрива лице,
никада он то неће видети.“
12Устани, Господе,
дигни своју руку, Боже,
понизне немој заборавити!
13Зашто опаки да презире Бога,
зашто да у свом срцу каже:
„Ти ме нећеш за то питати“?
14Али, ти то ипак видиш,
јер посматраш муку и невољу,
да ствар узмеш у своје руке.
Немоћни се ослања на тебе,
сиротоме ти си помоћник.
15Сломи руку опакоме, зломе,
па кад тражиш његову опакост,
ни трага од ње да не нађеш.
16Господ је цар у веке векова,
нестаће народи са његове земље.
17Ти, Господе, чујеш чежњу понизних,
храбриш их, ухо своје приклањаш,
18да даш право сиротоме и угњетеном,
да човек на земљи не задаје више страх.
