Salmo 10
1Senhor, por que estás tão longe?
Por que te escondes em tempos de angústia?
2Em sua arrogância o ímpio persegue o pobre,
que é apanhado em suas tramas.
3Ele se gaba de sua própria cobiça
e, em sua ganância, amaldiçoa10.3 Hebraico: abençoa. Aqui empregado como eufemismo. e insulta o Senhor.
4Em sua presunção o ímpio não o busca;
não há lugar para Deus em nenhum dos seus planos.
5Os seus caminhos prosperam sempre;
tão acima da sua compreensão estão as tuas leis
que ele faz pouco caso de todos os seus adversários,
6pensando consigo mesmo: “Nada me abalará!
Desgraça alguma me atingirá,
nem a mim nem aos meus descendentes”.
7Sua boca está cheia de maldições, mentiras e ameaças;
violência e maldade estão em sua língua.
8Fica à espreita perto dos povoados;
em emboscadas mata os inocentes,
procurando às escondidas as suas vítimas.
9Fica à espreita como o leão escondido;
fica à espreita para apanhar o necessitado;
apanha o necessitado e o arrasta para a sua rede.
10Agachado, fica de tocaia;
as suas vítimas caem em seu poder.
11Pensa consigo mesmo: “Deus se esqueceu;
escondeu o rosto e nunca verá isto”.
12Levanta-te, Senhor!
Ergue a tua mão, ó Deus!
Não te esqueças dos necessitados.
13Por que o ímpio insulta a Deus,
dizendo no seu íntimo:
“De nada me pedirás contas!”?
14Mas tu enxergas o sofrimento e a dor;
observa-os para tomá-los em tuas mãos.
A vítima deles entrega-se a ti;
tu és o protetor do órfão.
15Quebra o braço do ímpio e do perverso,
pede contas de sua impiedade
até que dela nada mais se ache10.15 Ou do contrário, não será descoberta.
16O Senhor é rei para todo o sempre;
da sua terra desapareceram os outros povos.
17Tu, Senhor, ouves a súplica dos necessitados;
tu os reanimas e atendes ao seu clamor.
18Defendes o órfão e o oprimido,
a fim de que o homem, que é pó,
já não cause terror.
Salmo 10
Pag-ampo alang sa Tabang sa Ginoo
1Ginoo, nganong nagpalayo ka man?
Nganong motago ka man sa panahon sa among mga kalisod?
2Tungod sa pagkamapahitas-on sa mga daotan, gipaantos nila ang mga kabos.
Hinaut pa nga maunay sila sa ilang daotang mga tinguha.
3Gipasigarbo nila ang ilang daotang mga tinguha.
Gitunglo ug gisalikway ang Ginoo sa mga tawong hakog.
4Tungod sa pagkamapahitas-on sa mga daotan, dili sila modangop kanimo.
Wala man gani sila maghunahuna mahitungod kanimo.
5Kanunay silang nagmauswagon.
Gibale-wala lang nila ang imong paghukom.
Gibiaybiay nila ang tanan nilang mga kaaway.
6Nagahunahuna sila nga dili sila matarog,
ug kanunay silang magmalipayon ug luwas sa katalagman.
7Ang ilang baba puno sa pagpanghimaraot, bakak, ug pagpanghulga.
Sayon ra alang kanila ang pagpanghimaraot sa uban.
8Mag-atang sila sa mga awaaw nga dapit ug pamatyon ang mga tawong inosente nga moagi.
Kanunay silang nagapangita ug ilang mabiktima.
9Daw liyon sila nga mag-atang sa tago nga dapit.
Panid-an nila ang ilang alaot nga mga biktima aron sa pagdakop kanila,
ug kon madakpan na gani nila, ila na dayon kining guroyon.
10Pinaagi sa ilang kusog dugmokon nila ang mga makalulooy nga biktima hangtod nga dili na kini makabangon.
11Moingon sila sa ilang kaugalingon nga wala magtagad ang Dios ug dili gayod siya makakita sa ilang gibuhat.
12Sige na, Ginoong Dios, siloti na ang mga daotan!
Ayaw pasagdi ang mga dinaog-daog.
13O Dios, nganong gibugalbugalan ka sa mga daotan?
Nagaingon pa sila nga dili kuno nimo sila silotan.
14Apan nakita mo ang nagaantos ug ang mga anaa sa kaguol,
ug andam ikaw sa pagtabang kanila.
Nagadangop kanimo ang mga makalulooy sama sa mga ilo,
ug ginatabangan mo sila.
15Kuhai ug kusog ang daotang mga tawo.
Siloti sila sa ilang kadaotan hangtod nga moundang na sila sa paghimo niini.
16Ginoo, hari ka sa walay kataposan.
Mahanaw sa kalibotan ang mga kanasoran nga wala moila kanimo.
17Nadungog mo, Ginoo, ang pag-ampo sa mga tinamay.
Tubaga sila ug lig-ona.
18Hatagi ug katarungan ang mga ilo ug mga dinaog-daog,
aron dili na sila hulgaon sa tawo nga gikan ra man sa yuta.
