O Cântico de Débora
1Naquele dia, Débora e Baraque, filho de Abinoão, entoaram este cântico:
2“Consagrem-se para a guerra os chefes de Israel.
Voluntariamente o povo se apresenta.
Louvem o Senhor!
3“Ouçam, ó reis! Governantes, escutem!
Cantarei ao5.3 Ou sobre o Senhor, cantarei;
comporei músicas ao5.3 Ou Com cânticos louvarei o Senhor, o Deus de Israel.
4“Ó Senhor, quando saíste de Seir,
quando marchaste desde os campos de Edom,
a terra estremeceu, os céus gotejaram,
as nuvens despejaram água!
5Os montes tremeram
perante o Senhor, o Deus do Sinai,
perante o Senhor, o Deus de Israel.
6“Nos dias de Sangar, filho de Anate,
nos dias de Jael, as estradas estavam desertas;
os que viajavam seguiam caminhos tortuosos.
7Já tinham desistido os camponeses de Israel,5.7 Ou Desapareceram os guerreiros em Israel,
já tinham desistido,
até que eu, Débora, me levantei;5.7 Ou até que você, Débora, se levantou;
levantou-se uma mãe em Israel.
8Quando escolheram novos deuses,
a guerra chegou às portas,
e não se via um só escudo ou lança
entre quarenta mil de Israel.
9Meu coração está com os comandantes de Israel,
com os voluntários dentre o povo.
Louvem o Senhor!
10“Vocês, que cavalgam em brancos jumentos,
que se assentam em ricos tapetes,
que caminham pela estrada, considerem!
11Mais alto que a voz dos que distribuem água5.11 Ou dos flecheiros
junto aos bebedouros,
recitem-se os justos feitos do Senhor,
os justos feitos em favor dos camponeses5.11 Ou guerreiros de Israel.
“Então o povo do Senhor
desceu às portas.
12‘Desperte, Débora! Desperte!
Desperte, desperte, irrompa em cânticos!
Levante-se, Baraque!
Leve presos os seus prisioneiros, ó filho de Abinoão!’
13“Então desceram os restantes e foram aos nobres;
o povo do Senhor veio a mim contra os poderosos.
14Alguns vieram de Efraim,
das raízes de Amaleque;
Benjamim estava com o povo que seguiu você.
De Maquir desceram comandantes;
de Zebulom, os que levam a vara de oficial.
15Os líderes de Issacar estavam com Débora;
sim, Issacar também estava com Baraque,
apressando-se após ele até o vale.
Nas divisões de Rúben
houve muita inquietação.
16Por que vocês permaneceram entre as fogueiras5.16 Ou os alforjes
a ouvir o balido dos rebanhos?
Nas divisões de Rúben
houve muita indecisão.
17Gileade permaneceu do outro lado do Jordão.
E Dã, por que se deteve junto aos navios?
Aser permaneceu no litoral
e em suas enseadas ficou.
18O povo de Zebulom arriscou a vida,
como o fez Naftali nas altas regiões do campo.
19“Vieram reis e lutaram.
Os reis de Canaã lutaram em Taanaque,
junto às águas de Megido,
mas não levaram prata alguma, despojo algum.
20Desde o céu lutaram as estrelas,
desde as suas órbitas lutaram contra Sísera.
21O rio Quisom os levou,
o antigo rio, o rio Quisom.
Avante, minh’alma! Seja forte!
22Os cascos dos cavalos faziam tremer o chão;
galopavam, galopavam os seus poderosos cavalos.
23‘Amaldiçoem Meroz’, disse o anjo do Senhor.
‘Amaldiçoem o seu povo,
pois não vieram ajudar o Senhor,
ajudar o Senhor contra os poderosos.’
24“Que Jael seja a mais bendita das mulheres,
Jael, mulher de Héber, o queneu!
Seja ela bendita entre as mulheres
que habitam em tendas!
25Ele pediu água, e ela lhe deu leite;
numa tigela digna de príncipes trouxe-lhe coalhada.
26Ela estendeu a mão e apanhou a estaca da tenda;
e com a mão direita o martelo do trabalhador.
Golpeou Sísera, esmigalhou sua cabeça,
esmagou e traspassou suas têmporas.
27Aos seus pés ele se curvou,
caiu e ali ficou prostrado.
Aos seus pés ele se curvou e caiu;
onde caiu, ali ficou. Morto!
28“Pela janela olhava a mãe de Sísera;
atrás da grade ela exclamava:
‘Por que o seu carro se demora tanto?
Por que custa a chegar o ruído de seus carros?’
29As mais sábias de suas damas respondiam,
e ela continuava falando consigo mesma:
30‘Estarão achando e repartindo os despojos?
Uma ou duas moças para cada homem,
roupas coloridas como despojo para Sísera,
roupas coloridas e bordadas, tecidos bordados
para o meu pescoço, tudo isso como despojo?’
31“Assim pereçam todos os teus inimigos, ó Senhor!
Mas os que te amam sejam como o sol
quando se levanta na sua força”.
E a terra teve paz durante quarenta anos.
Het lied van Debora en Barak
1Toen zongen Debora en Barak, de zoon van Abinoam, het volgende lied op de geweldige overwinning:
2‘Prijs de Here! Israëls bevelhebbers namen de leiding en het volk volgde vrijwillig!
3Luister, koningen en vorsten, want ik zal zingen voor de Here, psalmen zingen voor de God van Israël.
4Here, toen U uit Seïr trok, uit de velden van Edom, beefde de aarde en stroomde de regen uit de hemel.
5De bergen wankelden voor de Here, de God van Israël, ja, óók de berg Sinaï.
6In de dagen van Samgar, de zoon van Anath, en in de dagen van Jaël lagen de hoofdwegen verlaten. Reizigers gebruikten de smalle, kronkelende zijpaden.
7Er waren geen leiders in Israël, totdat ik, Debora, opstond als een moeder voor Israël.
8Als Israël nieuwe goden uitkoos, stond de vijand voor haar poorten. Maar bij de veertigduizend soldaten van Israël was geen schild of speer te vinden!
9Ik verheug mij over Israëls leiders, die zich zo vrijwillig aanboden. Prijs de Here voor zulke mannen!
10Maak het overal bekend, rijken die op ezelinnen met zachte zadels rijden en armen die te voet over de wegen moeten gaan.
11Laten de muzikanten zich bij de dorpsbron verzamelen om de overwinningen van de Here te bezingen en te zingen van de overwinning die de leiders van Israël hebben behaald terwijl het volk van de Here door de poorten marcheerde.
12Word wakker, word wakker, Debora, en zing een lied! Vooruit, Barak! Voer uw krijgsgevangenen weg, zoon van Abinoam!
13De ware helden daalden de berg Tabor af. Het volk van de Here rukte op tegen een grote overmacht.
14Bij Israëls leger sloten zich Amalekieten uit Efraïm aan, gevolgd door mannen uit Benjamin. Er kwamen ook leiders uit Machir bij en legeraanvoerders uit Zebulon.
15De vorsten van Issachar marcheerden in de gelederen mee, samen met Debora en Barak. Zij stormden het dal in, maar de stam Ruben ging niet mee.
16Waarom bleef u thuis zitten bij de veestallen, luisterend naar het fluitspel van de herders? Ja, de stam Ruben kon maar niet tot een besluit komen.
17Waarom bleef Gilead rustig aan de overkant van de Jordaan zitten? Waarom bleef Dan bij zijn schepen? En waarom bleef Aser aan de zeekust zitten en verliet zijn havens niet?
18Maar Zebulon en Naftali uit de hoogvlakten, dat zijn stammen die hun leven gewaagd hebben.
19De koningen van Kanaän rukten op naar Taänach en vochten daar bij de rivieren bij Megiddo. Maar geen stukje zilver viel als buit in hun handen!
20Vanuit hun baan langs de hemel vochten de sterren tegen Sisera.
21Door het geweld van de beek Kison werd de vijand meegesleurd.—Verder moet ik, onverschrokken!
22Hoor het dreunen van de paardenhoeven van de vijand! Hoor ze eens galopperen!
23Maar de Engel van de Here zei: vervloekt zijn de burgers van de stad Meroz, omdat zij de Here niet hebben geholpen in de strijd tegen de vijanden.
24Maar Jaël, de vrouw van de Keniet Eber, zij geprezen boven alle vrouwen die in tenten wonen.
25Hij vroeg haar om water en zij gaf hem melk, zij bracht hem room in een prachtige kom.
26Toen pakte zij een tentharing en een timmermanshamer en hamerde op Sisera, doornagelde zijn hoofd, verbrijzelde en doorboorde zijn slapen.
27Voor haar voeten kromp hij ineen, viel neer en bleef liggen. Ja, hij kromp ineen en bleef ter plekke dood liggen.
28Siseraʼs moeder keek uit het raam en riep luid: “Waarom zie ik zijn strijdwagen nog steeds niet komen? Waar blijft het ratelende geluid van zijn wagens?”
29Maar enkele verstandige hofdames—en ook zijzelf—gaven ten antwoord:
30“Er is natuurlijk veel buit te verdelen. Dat kost tijd. Iedere man krijgt een paar meisjes, en Sisera zal prachtige geborduurde kleren buitmaken en talrijke geschenken voor mij meenemen.”
31Och, Here, laten al uw vijanden net als Sisera omkomen! Maar zij die U liefhebben, zullen krachtig stralen als de opgaande zon.’
Daarna heersten er veertig jaar rust en vrede in het land.
