1“Diante disso o meu coração bate aceleradamente
e salta do seu lugar.
2Ouça! Escute o estrondo da sua voz,
o trovejar da sua boca.
3Ele solta os seus relâmpagos por baixo de toda a extensão do céu
e os manda para os confins da terra.
4Depois vem o som do seu grande estrondo:
ele troveja com sua majestosa voz.
Quando a sua voz ressoa,
nada o faz recuar.
5A voz de Deus troveja maravilhosamente;
ele faz coisas grandiosas, acima do nosso entendimento.
6Ele diz à neve: ‘Caia sobre a terra’,
e à chuva: ‘Seja um forte aguaceiro’.
7Ele paralisa o trabalho de cada homem,
a fim de que todos os que ele criou conheçam a sua obra.37.7 Ou pelo seu poder ele enche de temor todos os homens.
8Os animais vão para os seus esconderijos
e ficam nas suas tocas.
9A tempestade sai da sua câmara,
e dos ventos vem o frio.
10O sopro de Deus produz gelo,
e as vastas águas se congelam.
11Também carrega de umidade as nuvens,
e entre elas espalha os seus relâmpagos.
12Ele as faz girar, circulando sobre a superfície de toda a terra,
para fazerem tudo o que ele lhes ordenar.
13Ele traz as nuvens,
ora para castigar os homens,
ora para regar a sua terra37.13 Ou para favorecê-los
e lhes mostrar o seu amor.
14“Escute isto, Jó;
pare e reflita nas maravilhas de Deus.
15Acaso você sabe como Deus comanda as nuvens
e faz brilhar os seus relâmpagos?
16Você sabe como ficam suspensas as nuvens,
essas maravilhas daquele que tem perfeito conhecimento?
17Você, que em sua roupa desfalece de calor
quando a terra fica amortecida sob o vento sul,
18pode ajudá-lo a estender os céus,
duros como espelho de bronze?
19“Diga-nos o que devemos dizer a ele;
não podemos elaborar a nossa defesa por causa das nossas trevas.
20Deve-se dizer-lhe o que lhe quero falar?
Quem pediria para ser devorado?
21Ninguém pode olhar para o fulgor do sol nos céus
depois que o vento os clareia.
22Do norte vem luz dourada;
Deus vem em temível majestade.
23Fora de nosso alcance está o Todo-poderoso, exaltado em poder;
mas, em sua justiça e retidão, não oprime ninguém.
24Por isso os homens o temem;
não dá ele atenção a todos os sábios de coração?37.24 Ou pois ele não tem consideração por ninguém que se ache sábio.”
1Стварно, и моје срце због тога туче,
отима се у грудима!
2Слушајте! Почујте тутњаву гласа његовога,
проламање што излази из уста његових.
3Испод свих небеса он га пушта,
и муњу своју до крајева земље.
4За њом громови туку
гласом славе његове,
а када се огласе тутњавом својом
не враћа се више муња.
5То Бог чудесно грми гласом својим
и велике, нама несхватљиве ствари чини!
6Елем, он снегу каже: ’На земљу падни!’
и обилној киши: ’Пљушти!’
7Тиме свачију руку спутава у раду,
да би сваки човек знао за дело његово.
8Тада звери иду у брлоге своје,
почивају у својим јазбинама.
9Олуја се сручи из одаје своје
и северци доносе зиму.
10Дах Божији лед доноси
и широке воде леди.
11Облаке тмурне је влагом напунио
и севне муњом по облаку;
12и они онда круже,
ваљају се како их он води;
да ураде што им је заповедио
по лицу света и земље.
13А он то чини било као прекор
или као милосрђе на добро земље.
14О, Јове, послушај ово!
Стани па размотри чудеса Божија.
15Знаш ли како их је Бог послагао,
како заблешти муњом облака свога?
16Знаш ли како облаци висе
и чудеса оног што је савршен у знању?
17Ти, чије су хаљине вруће
док је земља мирна због јужног ветра;
18хоћеш ли са њим да развлачиш облаке,
тврде као изливено огледало?
19Хајде нам кажи шта да му кажемо!
Због таме свој случај не можемо да изнесемо.
20Да му јавимо да бих ја да проговорим?
Зар би било ко говорио да би прождран био!
21Сјајно светло на небу људи сада не могу да виде,
али ветар хуји и развејава облаке.
22Са севера стиже златни сјај
и око Бога је слава величанства!
23Свемоћнога не можемо наћи.
Узвишен је у сили,
али у правди и великој праведности својој
он не тлачи.
24Зато га се боје људи:
он не мари за мудре у срцу.“
