Eliú
1Então esses três homens pararam de responder a Jó, pois este se julgava justo. 2Mas Eliú, filho de Baraquel, de Buz, da família de Rão, indignou-se muito contra Jó, porque este se justificava diante de Deus. 3Também se indignou contra os três amigos, pois não encontraram meios de refutar Jó, e mesmo assim o tinham condenado.32.3 Uma antiga tradução de escribas hebreus diz Jó, e assim haviam condenado a Deus. 4Eliú tinha ficado esperando para falar a Jó porque eles eram mais velhos que ele. 5Mas, quando viu que os três não tinham mais nada a dizer, indignou-se.
6Então Eliú, filho de Baraquel, de Buz, falou:
“Eu sou jovem, vocês têm idade.
Por isso tive receio e não ousei dizer a vocês o que sei.
7Os que têm idade é que devem falar, pensava eu,
os anos avançados é que devem ensinar sabedoria.
8Mas é o espírito32.8 Ou Espírito; também no versículo 18. dentro do homem que lhe dá entendimento;
o sopro do Todo-poderoso.
9Não são só os mais velhos32.9 Ou muitos; ou ainda grandes, os sábios,
não são só os de idade que entendem o que é certo.
10“Por isso digo: Escutem-me;
também vou dizer o que sei.
11Enquanto vocês estavam falando, esperei;
fiquei ouvindo os seus arrazoados;
enquanto vocês estavam procurando palavras,
12escutei suas palavras com toda atenção.
Mas nenhum de vocês demonstrou que Jó está errado.
Nenhum de vocês respondeu aos seus argumentos.
13Não digam: ‘Encontramos a sabedoria;
que Deus o refute, não o homem’.
14Só que não foi contra mim que Jó dirigiu as suas palavras,
e não vou responder a ele com os argumentos de vocês.
15“Vejam, eles estão consternados e não têm mais o que dizer;
as palavras lhes fugiram.
16Devo aguardar,
agora que estão calados e sem resposta?
17Também vou dar a minha opinião,
também vou dizer o que sei,
18pois não me faltam palavras,
e dentro de mim o espírito me impulsiona.
19Por dentro estou como vinho arrolhado,
como odres novos prestes a romper.
20Tenho que falar; isso me aliviará.
Tenho que abrir os lábios e responder.
21Não serei parcial com ninguém
e a ninguém bajularei,
22porque não sou bom em bajular;
se fosse, o meu Criador em breve me levaria.
Елијуј
1И тако су тројица људи престали да узвраћају Јову који је у својим очима био праведан. 2На то је на Јова у љутњи плануо Елијуј из Вуза, син Варахилов из Рамовог рода. Разљутио се, јер се овај чинио праведнијим од Бога. 3Разљутио се и на три пријатеља што нису имали одговор, а опет су осудили Јова. 4Наиме, Елијуј је чекао да узврати Јову, јер су остали били старији по годинама од њега. 5Разљутио се Елијуј када је видео да ова тројица људи немају шта да кажу и одговоре.
6Тада је овако одговорио Елијуј из Вуза, син Варахилов:
„Млађи сам од вас по годинама.
Ви сте старији,
па сам се зато склањао у страху
да вам кажем своје мишљење.
7Наиме, рекао сам себи:
’Старост нека говори
и године многе нек разгласе мудрост!’
8Јер је дух у људима
и дах Свемоћнога им даје разум.
9Године многе мудрост не дају
и стари праведност не схватају.
10Зато кажем: ’Послушајте ме,
па да вам и ја изнесем своје мишљење.’
11Ето, чекао сам беседе ваше,
саслушао мишљења ваша
док сте бирали речи.
12Да, пажљиво сам вас пратио.
Али – гле – нико није оповргнуо Јова
и ниједан од вас није узвратио на речи његове!
13И не говорите: ’Мудрост смо пронашли!
А њега нека Бог оповргне, а не човек.’
14Али, није он против мене говорио
па ни ја нећу да узвратим њему вашим доказима.
15А они су се смели и више не узвраћају,
сасвим су остали без речи.
16Зашто да чекам када не говоре,
само стоје и више не узвраћају?!
17А сада ћу ја своје да кажем,
мишљење ћу своје да изнесем.
18Јер препун сам речи,
из утробе моје дух ме на то тера.
19Ево, попут вина без одушка утроба је моја,
распукла би се ко мешина нова.
20Морам да говорим, да себи одушка дам;
отворићу усне своје да бих узвратио.
21Нећу да гледам ко је ко,
никоме да ласкам нећу.
22Па ја и не умем да ласкам,
јер би ме одмах узео Саздатељ мој!
