O Discurso de Jó
1Depois disso Jó abriu a boca e amaldiçoou o dia do seu nascimento, 2dizendo:
3“Pereça o dia do meu nascimento e a noite em que se disse:
‘Nasceu um menino!’
4Transforme-se aquele dia em trevas,
e Deus, lá do alto, não se importe com ele;
não resplandeça a luz sobre ele.
5Chamem-no de volta as trevas
e a mais densa escuridão3.5 Ou e a sombra da morte;
coloque-se uma nuvem sobre ele
e o negrume aterrorize a sua luz.
6Apoderem-se daquela noite densas trevas!
Não seja ela incluída entre os dias do ano,
nem faça parte de nenhum dos meses.
7Seja aquela noite estéril,
e nela não se ouçam brados de alegria.
8Amaldiçoem aquele dia os que amaldiçoam os dias3.8 Ou o mar
e são capazes de atiçar o Leviatã3.8 Ou monstro marinho.
9Fiquem escuras as suas estrelas matutinas,
espere ele em vão pela luz do sol
e não veja os primeiros raios da alvorada,
10pois não fechou as portas do ventre materno
para evitar que eu contemplasse males.
11“Por que não morri ao nascer
e não pereci quando saí do ventre?
12Por que houve joelhos para me receberem
e seios para me amamentarem?
13Agora eu bem poderia estar deitado em paz
e achar repouso
14junto aos reis e conselheiros da terra,
que construíram para si lugares que agora jazem em ruínas,
15com governantes que possuíam ouro,
que enchiam suas casas de prata.
16Por que não me sepultaram como criança abortada,
como um bebê que nunca viu a luz do dia?
17Ali os ímpios já não se agitam,
e ali os cansados permanecem em repouso;
18os prisioneiros também desfrutam sossego,
já não ouvem mais os gritos do feitor de escravos.
19Os simples e os poderosos ali estão,
e o escravo está livre do seu senhor.
20“Por que se dá luz aos infelizes,
e vida aos de alma amargurada,
21aos que anseiam pela morte e esta não vem,
e a procuram mais do que a um tesouro oculto,
22aos que se enchem de alegria
e exultam quando vão para a sepultura?
23Por que se dá vida àquele
cujo caminho é oculto
e a quem Deus fechou as saídas?
24Pois me vêm suspiros em vez de comida;
meus gemidos transbordam como água.
25O que eu temia veio sobre mim;
o que eu receava me aconteceu.
26Não tenho paz, nem tranquilidade, nem descanso;
somente inquietação”.
Misulti si Job
1Kadugayan, misulti si Job ug gipanghimaraot niya ang adlaw sa iyang natawhan. 2Miingon siya, 3“Gipanghimaraot ko ang adlaw sa akong natawhan. 4Mingitngit na lang unta kadtong adlawa ug wala na lang unta pasidlaki sa adlaw. Wala na lang unta kadto hinumdomi sa Dios nga anaa sa langit. 5Natabonan na lang unta kini sa kangitngit o sa bagang mga dag-om, ug giputos na lang unta sa kangitngit ang iyang kahayag. 6Labihan kangitngit na lang unta kadtong gabhiona, ug gipapas na lang unta kadto sa kalendaryo. 7Wala na lang unta ako ipakatawo niadtong gabhiona, ug wala untay nagmaya niadto nga higayon. 8Hinaut nga panghimaraoton kadtong gabhiona sa mga tigpanghimaraot nga makabalong mopukaw sa Leviatan.3:8 Leviatan: Tan-awa ang Lista sa mga Pulong sa luyo. 9Wala na lang unta mosubang ang kabugwason3:9 kabugwason: sa English, morning star. niadtong adlawa, ug wala na unta mobuntag. 10Gipanghimaraot ko kadtong adlawa kay wala pugngi niini ang akong pagkahimugso aron dili ko na unta masinati kini nga mga kalisdanan.
11“Nganong wala na man lang ako mamatay diha sa tiyan sa akong inahan? 12Nganong gikugos ug gipasuso pa man ako sa akong inahan? 13Kon namatay na lang unta ako kaniadto, malinawon na unta ako karon nga natulog ug nagpahulay 14uban sa mga hari ug mga pangulo sa kalibotan nga nagpatindog ug mga palasyo nga karon guba na. 15Nagpahulay na unta ako uban sa mga tigdumala kansang mga balay puno sa bulawan ug plata. 16Maayo pa unta ug nahisama ako sa mga bata nga namatay sa ilang pagkahimugso ug gilubong, nga wala na makakita ug kahayag. 17Didto sa dapit sa mga patay, ang mga daotan wala na maghimog daotan, ug ang mga gikapoy nakapahulay na. 18Ug didto, ang mga binihag nagpahayahay na; dili na nila madungog ang singgit sa mga tawo nga mipugos kanila sa pagtrabaho. 19Ang tanang klase sa tawo atua didto—dungganon man o dili. Ug ang mga ulipon gawasnon na gikan sa ilang mga agalon.
20“Nganong gitugotan pa man nga mabuhi ang tawong nagaantos ug nagsubo? 21Nangandoy silang mamatay, apan dili sila mamatay. Nangita sila sa kamatayon labaw pa sa ilang pagpangita sa bahanding tinago. 22Ikalipay nila sa hilabihan kon patay na sila ug malubong na. 23Nganong gitugotan man nga mabuhi ang tawo nga wala mahibalo kon unsay iyang dangatan? Pagbuot sa Dios nga dili mahibaloan sa tawo ang iyang umaabot. 24Dili ako makakaon tungod sa labihang kasubo, ug daw dili na matapos ang akong pag-agulo. 25Nahitabo kanako ang akong gikahadlokan. 26Wala akoy kalinaw ug dili ako mahimutang. Dili ako makapahulay ug dili mawala ang kahasol.”
