1Vi ainda outro mal debaixo do sol, que pesa bastante sobre a humanidade: 2Deus dá riquezas, bens e honra ao homem, de modo que não lhe falta nada que os seus olhos desejam; mas Deus não lhe permite desfrutar tais coisas, e outro as desfruta em seu lugar. Isso não faz sentido; é um mal terrível.
3Um homem pode ter cem filhos e viver muitos anos. No entanto, se não desfrutar as coisas boas da vida, digo que uma criança que nasce morta e nem ao menos recebe um enterro digno tem melhor sorte que ele. 4Ela nasce em vão e parte em trevas, e nas trevas o seu nome fica escondido. 5Embora jamais tenha visto o sol ou conhecido qualquer coisa, ela tem mais descanso do que tal homem. 6Pois, de que lhe valeria viver dois mil anos, sem desfrutar a sua prosperidade? Afinal, não vão todos para o mesmo lugar?
7Todo o esforço do homem é feito para a sua boca;
contudo, o seu apetite jamais se satisfaz.
8Que vantagem tem o sábio em relação ao tolo?
Que vantagem tem o pobre
em saber como se portar diante dos outros?
9Melhor é contentar-se com o que os olhos veem
do que sonhar com o que se deseja.
Isso também não faz sentido;
é correr atrás do vento.
10Tudo o que existe já recebeu nome,
e já se sabe o que o homem é;
não se pode lutar contra alguém mais forte.
11Quanto mais palavras,
mais tolices6.11 Ou menos sentido; ou ainda mais frustração,
e sem nenhum proveito.
12Na verdade, quem sabe o que é bom para o homem, nos poucos dias de sua vida vazia, em que ele passa como uma sombra? Quem poderá contar-lhe o que acontecerá debaixo do sol depois que ele partir?
1Постоји за људе још једно велико зло које сам видео под капом небеском: 2Некоме Бог да иметак, богатство, част, па му души ништа не мањка што пожели. Али му Бог не даје да ужива, да једе од тога, већ туђинац једе. То је пролазно и тешка је болест.
3Да неко има стотину синова, да живи многе године, да је много дана његових година – чак и гроба не имао, а душа му се није наситила благостања – онда тврдим да је и мртворођенче боље од њега. 4Јер, оно је узалуд рођено, у таму је отишло и тама му име покрива. 5Није видело сунца и не зна за њега, а почива боље него онај други; 6који, све да живи и двапут по хиљаду година, не ужива у своме иметку. Најзад, не иду ли сви на исто место?
7Сав је човеков труд за његова уста,
али му опет душа није сита.
8По чему је мудром боље од безумног,
и шта има сиромашак
који уме да се влада пред људима?
9Боље је оно што очи гледају
него оно за чим душа жуди,
јер је и то пролазно
и јурење ветра.
10Оно што се збило одређено је и било,
и зна се шта је човек:
не може да се спори
са јачим од себе.
11Тамо где је много речи
бесмисао бива већи,
и каква је од тога човекова корист?
12Јер ко зна шта је добро за човека у мало дана његовог пролазног живота који му ишчезну као сена? Ко ће да каже човеку шта ће се збити након њега под капом небеском?
