Första klagosången över Jerusalem1:0 1:1 Kap. 1—4 består av sånger där varje vers börjar i turordning med en bokstav ur det hebreiska alfabetets 22 bokstäver, i kap. 3 tredubblat. Femte och sista sången avviker från mönstret och utgör en bön. Städer, i Klagovisorna Jerusalem, presenteras ofta i poetiska texter i femininform.
1Se, så övergiven hon sitter,
den folkrika staden!
Som en änka har hon blivit,
hon som var så stor bland folken.
Ländernas drottning
har blivit en slavinna.
2Hon gråter bittert i natten,
hennes kinder blir våta av tårar.
Bland alla vänner som älskade henne
finns nu ingen som tröstar henne.
Alla har svikit henne
och blivit hennes fiender.
3Juda har förts bort i landsflykt
efter förnedring och hård slavtjänst.
Nu bor hon bland andra folk
och finner ingen ro.
Alla hennes förföljare hann ifatt henne,
och ingen flyktväg fanns.
4Vägarna till Sion sörjer,
för ingen kommer till högtiderna.
Alla hennes stadsportar är övergivna.
Hennes präster suckar,
och hennes unga kvinnor jämrar sig,
själv sörjer hon bittert.
5Hennes ovänner har tagit makten,
hennes fiender är trygga.
Herren har straffat henne
för hennes många synder,
hennes barn har drivits bort i fångenskap,
bortförda av fienden.
6Sion har förlorat all sin prakt.
Hennes furstar är som hjortar
som inte funnit bete,
kraftlösa tvingades de fly
undan sina förföljare.
7I sin misär och hemlöshet
minns Jerusalem alla de skatter
som hon ägde
i gångna tider.
När hennes folk föll i fiendens hand
kom ingen till hennes hjälp.
Motståndarna såg på henne
och skrattade åt hennes undergång.
8Jerusalem har begått svåra synder
och därför orenat sig.
Alla de som ärat henne
föraktar henne nu
när de ser henne naken.
Hon suckar och vänder sig bort.
9Orenhet fläckar hennes kläder.
Ett sådant slut hade hon aldrig tänkt sig.
Hon har sjunkit ofattbart djupt,
och ingen finns som tröstar henne.
”Herre, se mitt elände,
fienden triumferar!”
10Motståndaren har räckt ut sin hand
efter alla hennes skatter.
Hon har sett främmande folk
träda in i hennes helgedom,
de som du hade förbjudit
att komma in i din församling.
11Hela hennes folk suckar
och letar efter bröd.
De byter sina skatter mot mat
för att hålla sig vid liv.
”Se, Herre,
se hur föraktad jag är!”
12”Betyder detta ingenting för er,1:12 Grundtextens innebörd är osäker.
alla ni som passerar här längs vägen?
Se, och tänk efter, om ni någonsin sett en plåga
som är lik den som kommit över mig,
den som Herren har låtit drabba mig
på sin brinnande vredes dag.
13Han har sänt en eld från höjden,
skickat ner den ända in i mitt innersta.
Han har brett ut ett nät för mina fötter,
vänt sig bort från mig
och lämnat mig övergiven,
sjuk och svag dagen lång.
14Till ett ok har mina synder vävts samman,
hans hand knöt ihop dem
och lade dem över min nacke.
Han har tagit all min kraft ifrån mig
och överlämnat mig åt dem
som jag inte kan stå emot.
15Herren har förkastat
alla kämpar som förr fanns hos mig.
Han har kallat samman en armé mot mig
för att krossa mina unga män.
Som i en vinpress har Herren trampat
jungfrun, dottern Juda.
16Därför gråter jag,
tårarna strömmar från mina ögon.
Långt borta från mig är den som kunde trösta
och ge mig ny livslust.
Mina barn är utblottade,
för min fiende har tagit över.”
17Sion sträcker ut sina händer,
men ingen tröstar henne.
Herren har uppbådat
alla Jakobs grannfolk som hans fiender.
Jerusalem har blivit
som något orent bland dem.
18”Herren är rättfärdig,
för jag var upprorisk mot hans bud.
Lyssna nu, alla folk,
och se min plåga!
Mina unga kvinnor och män
har förts bort i fångenskap.
19Jag kallade på mina älskare,
men de svek mig.
Mina präster och äldste
gick under i staden
medan de letade efter något att äta
för att hålla sig vid liv.
20Herre, se, jag är i nöd!
Mitt inre är i uppror,
mitt hjärta vänder sig inom mig,
så upprorisk som jag varit.
Ute har svärdet gjort mig barnlös,
och inomhus finns bara död.
21Man hör hur jag suckar,
men ingen finns som tröstar mig.
Alla mina fiender har hört om min olycka
och gläds över att du har gjort så här.
Den dag som du förkunnat har du låtit komma,
men för dem ska det gå som för mig.
22Låt all deras ondska komma inför dig,
och gör med dem
så som du har gjort med mig
för alla mina synders skull.
Mina suckar är många
och mitt hjärta är tungt.”
1Daw ano kamingaw sang Jerusalem, nga sang una madamo sang mga tawo. Bantog ini anay sa bug-os nga kalibutan, pero subong pareho na sa isa ka balo nga babayi. Sang una amo ini ang nagapanguna nga siyudad, pero subong pareho na ini sa ulipon. 2Pareho siya sa babayi nga nagahibubun-ot sa bilog nga gab-i; ang iya mga luha nagaililig sa iya guya. Wala gid sang bisan isa sa iya mga nobyo nga naglipay sa iya. Gintraiduran siya sang tanan niya nga abyan kag nangin kaaway niya sila.
3Ginpaantos ang Juda kag ginbihag ang iya katawhan. Didto na sila nagaestar sa iban nga mga nasyon nga sa diin mabudlay ang ila kahimtangan. Ginlagas sila sang ila mga kaaway kag wala sila sang palagyuhan.
4Ang mga dalan pakadto sa Jerusalem1:4 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. masubo, tungod kay wala na sing may nagakadto didto sa pagsimba sa natalana nga mga piesta. Mamingaw ang tanan nga puwertahan sini. Ang mga pari nagaugayong kag ang mga dalaga nagapangasubo gid. Daw ano kasubo sang Jerusalem.
5Ang iya mga kaaway amo na ang nagapangulo sa iya, kag ini sila nagmainuswagon. Ginpaantos sang Ginoo ang Jerusalem tungod sa iya madamo nga mga sala. Ang iya mga pumuluyo ginbihag sang iya mga kaaway. 6Nadula na ang katahom sang Jerusalem.1:6 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babayi sang Zion. Ang iya mga pangulo daw pareho sa gutom nga usa nga nagapangita sang halalbon pero wala sila sing may makita. Wala na sila sang kusog samtang nagapalagyo sila sa mga nagalagas sa ila. 7Karon nga ara sa kalisod ang Jerusalem kag nagatalang-talang, nadumduman niya ang tanan niya nga manggad sang una. Sang nahulog siya sa kamot sang iya mga kaaway, wala sing may nagbulig sa iya. Ginyaguta siya kag ginkadlawan sang iya mga kaaway sa iya pagkalaglag.
8Dako gid ang sala sang Jerusalem, gani nangin mahigko ini. Ang tanan nga nagpadungog sa iya sadto nagatamay na sa iya, tungod nakita nila ang iya kahuy-anan.1:8 kahuy-anan: sa literal, pagkahublas. Nagaugayong siya kag nagtalikod sa kahuya. 9Ang iya pagkahigko nakita sang tanan. Wala niya ginhunahuna ang iya dangatan. Puwerte gid ang iya pagkalaglag, kag wala gid sing may nagbulig sa iya. Gani nagsiling siya, “O Ginoo, talupangda ang akon pag-antos, kay nadaog ako sang kaaway.”
10Ginpanguha sang kaaway ang tanan niya nga manggad. Nakita niya nga nagsulod ang mga indi Israelinhon sa iya templo—mga tawo nga gindilian sang Ginoo nga magsulod sa templo. 11Ang iya katawhan nagaugayong samtang nagapangita sila sang pagkaon. Ginbaylo nila sang pagkaon ang ila manggad agod mabuhi lang sila. Nagsiling ang Jerusalem, “O Ginoo, talupangda ako, kay ginapakahuy-an ako.” 12Nagsiling man siya sa mga tawo nga nagalabay, “Baliwala lang bala ini sa inyo? Tan-awa ninyo kon may makita kamo nga nagaantos pareho sa akon. Ini nga pag-antos ginhatag sang Ginoo sa akon sa tion sang iya puwerte nga kaakig. 13Halin sa langit nagpadala siya sang kalayo nga daw sa nagsunog sa akon mga tul-an. Ginbutangan niya sang siod ang akon alagyan kag nasiod ako. Ginhimo niya ako nga mamingaw, nga nagaantos sa bilog nga adlaw. 14Gintipon niya ang akon mga sala kag daw sa ginhimo nga higot. Kag ini ang nagguyod sa akon sa pagkabihag. Daw pareho lang nga ginbutangan ako sang gota sa liog. Ginpaluya ako sang Ginoo kag gintugyan sa akon mga kaaway nga indi ko masarangan. 15Ginsikway sang Ginoo ang tanan ko nga soldado. Nagtipon siya sang mga soldado sa paglaglag sang akon pamatan-on nga mga lalaki. Ang mga pumuluyo1:15 Ang mga pumuluyo: sa literal, Ang birhen nga anak nga babayi. sang Juda daw sa mga ubas lang nga gintasak-tasak sang Ginoo. 16Amo ina nga nagatululo ang akon mga luha sa paghibi. Wala gid sing may nagalipay kag nagapabaskog sa akon. Kaluluoy ang mga pumuluyo kay ginpierdi sila sang kaaway.”
17Nagpangayo sang bulig ang Jerusalem, pero wala gid sing may nagbulig sa iya. Ginbuot sang Ginoo nga ang mga nasyon sa palibot sang mga kaliwat ni Jacob mangin ila kaaway. Kabigon nila ang Jerusalem nga isa ka mahigko nga butang.
18Nagsiling ang Jerusalem,1:18 Jerusalem: sa Hebreo, Bukid sang Zion. “Matarong ang Ginoo; pero wala ko gintuman ang iya sugo. Tanan kamo nga katawhan, pamati kamo kag tan-awa ninyo ang akon pag-antos. Ginbihag ang akon pamatan-on nga mga babayi kag lalaki. 19Nagpangayo ako sang bulig sa akon mga kadampig pero gintraiduran nila ako. Nagkalamatay ang akon mga pari kag mga manugdumala sa siyudad samtang nagapangita sila sang pagkaon agod mabuhi lang sila.
20“Tan-awa, Ginoo, kon daw ano ang akon kasubo! Puwerte gid ang akon kasakit nga daw sa ginakumos ang akon tagipusuon, tungod kay nangin masinupakon gid ako sa imo. May pagpamatay sa akon mga karsada, kag bisan sa sulod sang balay may nagakapatay. 21Nabatian sang mga tawo ang akon pag-ugayong, pero wala gid sing isa nga nagalipay sa akon. Nabatian sang tanan ko nga kaaway ang akon pag-antos, kag nagkinalipay sila sa sining imo ginhimo sa akon. Kabay pa nga mag-abot na ang adlaw nga imo ginpromisa nga silutan mo sila, agod mangin pareho man sila sa akon. 22Tan-awa ang ila malaot nga ginahimo, kag siluti sila subong sang pagsilot mo sa akon tungod sang tanan ko nga sala. Wala untat ang akon pag-ugayong kag nagasakit ang akon balatyagon.”